Ebook PL-BOY do kwadratu mobi,epub

t ni­cze­go nie usły­szy (na przy­kład w na­szym ko­edu­ka­cyj­nym klo­pie), i za­czy­na de­li­kat­nie: - Nie po­win­nam o tym mó­wić, ale ta Po­cząt­ko­wo usi­ło­wa­ła uży­wać sfor­mu­ło­wa­nia ,,pani pre­zes", ale wy­wo­ły­wa­ła co naj­wy­żej kon­ster­na­cję. - No do­praw­dy! - do­da­je wy­cze­ku­ją­co. Za­czy­na więc de­li­kat­nie, rzu­ca błyszcz­kę z wy­traw­no­ścią za­wo­do­we­go węd­ka­rza, a w tym sta­wie każ­da ryb­ka da się zła­pać na­wet na tak par­szy­wą przy­nę­tę. Od sło­wa do sło­wa, na­wet się nie obej­rzysz, kie­dy roz­mo­wa z Bety zej­dzie na cie­bie. Ze­nia to się sro­ży, to się pło­ży i raz dwa wy­cią­gnie z cie­bie, co są­dzisz o no­wej fry­zu­rze Na­ta­szy z re­kla­my (no, a bądź­my szcze­rzy, chy­ba ni­ko­mu poza wła­ści­ciel­ką ta fry­zu­ra się nie po­do­ba), co my­ślisz o naj­now­szym re­we­la­cyj­nym po­my­śle Bety, ochrzczo­nym w re­dak­cji mia­nem ,,pluj­boj 2000", albo o wy­so­ko­ści wła­snej pen­sji. Zda­nie na ostat­ni te­mat aku­rat może się zmie­nić o sto osiem­dzie­siąt stop­ni pod­czas tej roz­mo­wy po usły­sze­niu od Zeni, ile na przy­kład za­ra­bia ktoś inny, kto two­im i jej zda­niem za­słu­gu­je góra na po­ło­wę tej kwo­ty. Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach Ze­nia wy­ssie cię jak doj­rza­łą po­ma­rań­czę i od­rzu­ci pu­stą łu­pi­nę. A za go­dzi­nę Na­ta­sza już z tobą nie gada, a go­rzej za­ra­bia­ją­cy ko­le­dzy pa­trzą wil­kiem. Oczy­wi­ście są przy­pad­ki, kie­dy ktoś nie da się zła­pać, jak choć­by Iwo­na. Wte­dy au­to­ma­tycz­nie sta­je się wro­giem, sys­te­ma­tycz­nie i bez­li­to­śnie nisz­czo­nym za po­mo­cą nie­za­wod­nej bro­ni - przy­sry­wek. A zło­śli­wo­ści to trze­cia po in­try­gach i praw­do­przy­pusz­czal­nym po­że­ra­niu nie­mow­ląt su­per­mi­strzow­ska spraw­ność Zeni. Naj­za­baw­niej­sze, że Zu­zan­na, któ­ra przy­wlo­kła tę gan­gre­nę do na­szej re­dak­cji, pierw­sza pa­dła na ba­ry­ka­dzie. Praw­do­po­dob­nie Ze­nia nie lubi mieć wo­kół sie­bie osób, któ­rym musi być za coś wdzięcz­na. Z Zu­zan­ną roz­pra­wi­ła się de­fi­ni­tyw­nie już dwa ty­go­dnie po roz­po­czę­ciu pra­cy. Naj­pierw z szyb­ko­ścią ata­ku­ją­cej ko­bry wy­koń­czy­ła ni­cze­go nie­spo­dzie­wa­ją­cą się i spra­gnio­ną do­zgon­nej wdzięcz­no­ści dziew­czy­nę żą­dłem zja­dli­wej iro­nii i przy­ty­ków. Na­stęp­nie zręcz­nie ogłu­pi­ła Betę, któ­ra po dzie­się­ciu mi­nu­tach roz­mo­wy przy­ję­ła do pra­cy Ju­sty­nę, po­le­co­ną przez Ze­nię. Ju­sty­sia ob­ję­ła funk­cję fo­to­dy­rek­to­ra i do jej obo­wiąz­ków miał na­le­żeć rów­nież nad­zór nad se­sja­mi mody, a to była do­tąd dział­ka Zu­zan­ny. I ni z gru­chy, ni z pie­tru­chy Zu­zan­na, któ­ra wciąż jesz­cze li­za­ła mo­ral­ne rany, do­wie­dzia­ła się, że zo­sta­ła zde­gra­do­wa­na z oso­bi­stej psiap­sió­ły Bety do ran­gi pod­wład­nej ja­kiejś Ju­sty­ny. Tego było za dużo - wy­trzy­ma­ła dwa dni. Na trze­ci dzień coś w dziew­czy­nie pę­kło. Za­bra­ła to­reb­kę, obe­szła całą re­dak­cję, mó­wiąc każ­dej na­po­tka­nej oso­bie, co o niej są­dzi. Jak się oka­za­ło, są­dzi­ła bar­dzo dużo i nie bar­dzo po­chleb­nie. Ze­nię in­stynkt szczu­ra ka­na­ło­we­go ustrzegł od kon­fron­ta­cji, zwia­ła na czas, i Zu­zan­na, któ­rej nie dane było od­re­ago­wać na wła­ści­wym obiek­cie, od­bi­ła to so­bie przy re­cep­cji, gdzie w dro­gę we­szła jej bogu du­cha win­na Na­ta­sza. Zu­zan­na za­ci­snę­ła piąst­ki i wrza­snę­ła do­bit­nie: - A z tobą to ja się jesz­cze po­li­czę, ty kur­wo!!! Być może Na­ta­sza tak do koń­ca bogu du­cha win­na nie była, bo zbla­dła jak ścia­na i przez resz­tę dnia nie moż­na jej było uspo­ko­ić. Zu­zan­na trza­snę­ła drzwia­mi sali kon­fe­ren­cyj­nej dla efek­tu i wci­snę­ła gu­zik win­dy, któ­ra jak na złość nie przy­jeż­dża­ła przez czas dłuż­szy. W koń­cu win­da nad­je­cha­ła i Zu­zan­ny już wię­cej nie zo­ba­czy­li­śmy. Zo­sta­li­śmy na pla­cu boju sami. o Do­cho­dzi trze­cia, pra­ca po­ma­łu się koń­czy. Wy­ska­ku­je­my z Iwo­ną na ,,ki­lo­gra­my", czy­li do szma­tek­su, gdzie ku­pu­je­my trzy re­kla­mów­ki po­krę­co­nych ciu­chów, któ­rych pew­nie ani ona, ani ja nig­dy nie za­ło­ży­my. Oko­ło czwar­tej wra­ca­my do re­dak­cji po rze­czy i je­dzie­my do domu. W sa­mo­cho­dzie koło Mar­riot­ta uświa­da­miam so­bie, że jesz­cze ni