Ebook Po deszczu przy księżycu mobi,epub

jej przyszły małżonek to dorodny młodzian, liczy teraz dni nie mogąc się doczekać ślubu. I gdyby teraz jej powiedzieć o tej niepomyślnej wyroczni, kto wie, czy nie popełniłaby jakiego nierozważnego kroku? I choćbyś nawet wtedy żałował tego, co zrobiłeś, niczego nie da się już odwrócić! Przekonywać męża zasypując go potokiem słów - to można niewątpliwie uznać za kobiecy sposób bycia. Ale ponieważ i sam Kasada od początku uważał ten związek za pożądany, przeto mimo wcześniejszych niezbyt głębokich wahań, zdał się na słowa żony i urządził obrzęd zaślubin, na którym krewni i powinowaci obu rodzin składając młodej parze życzenia śpiewali: ,,tysiąc lat żyjcie jak żyją żurawie, dziesięć tysięcy wieków - jako żyją żółwie" [18]. Isora, córka Kasady, poczynając już od pierwszego dnia po wejściu do nowej rodziny, zawsze się wcześnie zrywała ze snu, późno się kładła spać, była na każde zawołanie u boku obojga świekrów, liczyła się z upodobaniami męża i z całego serca starała się mu dogodzić. Nic dziwnego więc, że starsze stadło Izawów zachwycone jej oddaniem i zaletami, nie mogło się dość synową nacieszyć, a i Sh?tar? polubił jej zapobiegliwość, tak że żyli ze sobą w zgodzie. Cóż jednak się poradzi na wrodzoną rozwiązłość? W pewnym momencie Sh?tar? zadurzył się mocno w Sode, miłośnicy z portu Tomonotsu [19]; ostatecznie doszło do tego, że ją wykupił [20], urządził dla niej osobne domostwo w pobliskiej wiosce i tam przebywał, przez wiele nieraz dni nie powracając do rodziny. Isora poczuła się tym dotknięta, ale choć upominała go powołując się na niezadowolenie świekrostwa czy też wyrzucała mu niestateczność uczuć, on puszczał wszystko mimo uszu, a potem nie przychodził do domu przez długie miesiące. Ojciec, który widział pełne oddania postępowanie Isory, nie mógł już dłużej tego znieść - nawymyślał synowi i zamknął go na trzy spusty w jednej z izb. Isora bardzo się tym dręczyła, szczególnie pieczołowicie spełniała dniem i nocą najpodlejsze nawet posługi, a przy tym i do Sode wysłała po kryjomu jakiś prezent - posuwając w ten sposób swoje poświęcenie [21] do ostatnich granic. Objaśnienia [1] Kibitsu - świątynia shintoistyczna w prowincji Kibi (obecnie w prefekturze Okayama); kociołek metalowy, w którym gotuje się wodę, zwykle z pokrywką i dwoma uszkami, służy niekiedy do celów rytualnych. [2] zazdrosna żona - kobieca zazdrość jest co najmniej od X w. tematem powieści, dramatów i opowiadań. Zazdrośnica uważana jest zwykle za najbardziej odrażającą istotę. Ueda jest o tyle sprawiedliwy w odróżnieniu od wielu innych autorów, że nie przedstawia negatywów samej tylko postaci kobiecej: niewierny mąż, Sh?tar?, został scharakteryzowany w taki sposób, że nie ujmuje się za nim nawet jego najbliższa rodzina, nie mówiąc już o tym, że i o sympatię czytelnika do niego jest dość trudno. Zazdrość w czasach Uedy mogła być nawet powodem odesłania żony do domu jej rodziców (była to zwyczajowa, jedyna zresztą, forma rozwodu, stosowana tylko w przypadkach, gdy teściowie żyli). Mężczyzna nie ponosił żadnej niemal odpowiedzialności (najwyżej opinia rodziny i społeczeństwa) za swój tryb życia, tym bardziej, że ok. XV w., ale nie tylko wtedy, panowało w Japonii na ogół dość duże rozluźnienie obyczajów seksualnych, tak że normy moralne nie były zbyt wysokie. Przepisy religijne też nie stawiały w tym względzie zbyt wielkich wymagań (w buddyzmie tylko mnichów obowiązywała wstrzemięźliwość płciowa, i to faktycznie tylko z litery sakralnych tekstów). Skoro zaś nie było należytego społecznego potępienia dla nieuregulowanych stosunków miłosnych, zazdrość również wydawała się wyłącznie przejawem rozhisteryzowania ze strony kobiety, która według buddystów jest z natury istotą upośledzoną fizycznie i psychicznie i nie ma nawet predyspozycji do wznioślejszych, bezinteresownych uczuć czy przeżyć ( niewiasta nie może osiągnąć iluminacji). Zazdrość jest - w folklorze dalekowschodnim - karana w szczególności po śmierci przemianą w rogatego węża (stąd panna młoda w Japonii tradycyjnie kryje w dniu ślubu ,,rogi zazdrości" symbolicznym nakryciem głowy tsunokakushi) albo przemianą w bóstwo gromu, którego się wszyscy obawiają. Jeden z cesarzy chińskich kazał podobno zazdrosną żonę zapeklować i mięso jej zostało w męskim towarzystwie spożyte, ale nawet taka kara nie odstrasza innych białogłów przed objawami zazdrości. [3] czyjeż to słowa - pytanie retoryczne: prawdopodobnie autor wiedział, że jest to cytat z chińskiego zbioru esejów Wu-tsa-czou (z XVII w.), którego japońskie przekłady ukazywały się poczynając od 1661 r. pt. Gozasso i cieszyły się wielką poczytnością. Cały akapit wstępny włączn