Ebook Po prostu Uważam Rze mobi,epub

dzia­łów, bo to nie jego rola. Nie­ste­ty, ta­kich gło­sów, tak sta­now­czych, po stro­nie in­nych du­żych me­diów zu­peł­nie za­bra­kło. Stąd bez­kar­ność Haj­da­ro­wi­cza. Co naj­wy­żej wszy­scy mru­ga­ją okiem i po­ka­zu­ją, że fa­cet jest, sza­lo­ny, Mru­ga­ją? Tak. Nie spo­tka­łem ni­ko­go, kto twier­dził­by, że to, co zro­bił Haj­da­ro­wicz było słusz­ne. Co naj­wy­żej po­ja­wia­ją się opi­nie, że sko­ro był wła­ści­cie­lem, to miał pra­wo tak po­stą­pić. Ale to ar­gu­ment, któ­ry przy­po­mi­na mi sy­tu­ację, w któ­rej ktoś ku­pił cen­ny ob­raz, po­wie­sił we wła­snej ga­le­rii, za­pro­sił go­ści, a po­tem po­rą­bał go na sztu­ki. Miał pra­wo? No miał, tyle że każ­de pra­wo pod­le­ga pew­nej kry­ty­ce. A szcze­gól­nie, gdy mó­wi­my o wy­daw­cy. To nie jest tego typu wła­ści­ciel fir­my, jak ci, któ­rzy za­rzą­dza­ją przed­się­bior­stwa­mi pro­du­ku­ją­cy­mi buty, li­czar­ki do ja­jek, ce­gły czy pral­ki. Ga­ze­ty, ty­go­dni­ki mają wpływ na ży­cie pu­blicz­ne i po­li­tycz­ne. Oce­nia­my je nie tyl­ko pod ką­tem efek­tyw­no­ści biz­ne­so­wej, ale też roli spo­łecz­nej. Na ile for­mu­ją prze­strzeń de­ba­ty, w ja­kiej mie­rze przy­czy­nia­ją się do plu­ra­li­zmu, na ile są wy­ra­zem opi­nii waż­nych śro­do­wisk. Dla­te­go istot­ną ce­chą wy­daw­nic­twa, któ­re pu­bli­ku­je pi­sma opi­nio­twór­cze, jest nie­za­leż­ność jego dzien­ni­ka­rzy. To pod­sta­wo­wa róż­ni­ca mię­dzy re­dak­cją a na przy­kład ban­kiem czy sta­cją pa­liw. Oczy­wi­ście mą­dry szef do­bie­ra so­bie lu­dzi tak, aby mo­gli mu cza­sem po­wie­dzieć, że się myli. Jed­nak w przy­pad­ku firm in­ne­go typu to tyl­ko ele­ment za­rzą­dza­nia, na­to­miast w re­dak­cji nie­za­leż­ność jest osob­ną war­to­ścią, któ­ra na­da­je ga­ze­cie sens ist­nie­nia. Rów­nież nie­za­leż­ność wo­bec wła­ści­cie­la, i to po­su­nię­ta tak da­le­ko, że gdy po­ja­wia się kon­flikt mię­dzy in­te­re­sa­mi ga­ze­ty a wła­ści­cie­la, waż­niej­sze są te pierw­sze. Dla­cze­go? Bo ga­ze­ta tak na­praw­dę to wła­sność czy­tel­ni­ków. Wia­ry­god­ność w ich oczach jest naj­waż­niej­sza, osta­tecz­nie też jest to głów­ne źró­dło war­to­ści biz­ne­so­wej. Dla­te­go ,,Wall Stre­et Jo­ur­nal", któ­re­go wła­ści­cie­lem jest Ru­pert Mur­doch, nie miał wąt­pli­wo­ści, czy i jak pi­sać o jego kło­po­tach w związ­ku z afe­rą na­le­żą­ce­go do nie­go ta­blo­idu. To jest wła­śnie róż­ni­ca cy­wi­li­za­cyj­na. Po­waż­na biz­ne­so­wa ga­ze­ta ame­ry­kań­ska bez żad­nej ta­ry­fy ulgo­wej kry­ty­ku­je, ba, wręcz wie­sza psy na swo­im wła­ści­cie­lu za to, co zro­bił w Wiel­kiej Bry­ta­nii, bo ro­zu­mie, że to jest wła­śnie do­wód wia­ry­god­no­ści. W Pol­sce jej od­po­wied­nik, czy­li ,,Rzecz­po­spo­li­ta", kła­dzie uszy po so­bie. Albo ści­ślej: pod­le­ga kom­plet­ne­mu ubez­wła­sno­wol­nie­niu i pod­po­rząd­ko­wa­niu in­te­re­som wła­ści­cie­la, co nie spo­ty­ka się z żad­ną po­waż­ną re­ak­cją resz­ty świa­ta dzien­ni­kar­skie­go. Co się sta­ło w Pres­spu­bli­ce? Uży­łeś sło­wa ,,sza­leń­stwo". Czy da się nim wszyst­ko wy­tłu­ma­czyć? Po­pa­trz­my na ciąg wy­da­rzeń: naj­pierw był tekst o tro­ty­lu. I tu mamy sprzecz­ne re­la­cje. Ta Haj­da­ro­wi­cza nie trzy­ma się kupy. Opo­wia­da on, że był w Bar­ce­lo­nie, otrzy­mał in­for­ma­cje, iż uka­że się tekst o tro­ty­lu, więc wró­cił po­śpiesz­nie do War­sza­wy. Twier­dził po­tem, że tego tek­stu nie wi­dział i nie czy­tał. To po jaką cho­le­rę wra­cał z Bar­ce­lo­ny do War­sza­wy? Prze­rwał, jak mó­wił, po­byt z ro­dzi­ną. To jest lo­gicz­ne? Nie jest! Twier­dził da­lej, że zo­stał oszu­ka­ny przez Wró­blew­skie­go, bo tekst miał być inny, niż był. Po co spo­ty­kał się po­tem z Paw­łem Gra­siem? W nocy, o wpół do dru­giej. Z po­czu­cia oby­wa­tel­skiej od­po­wie­dzial­no­ści. Tak to uza­sad­nił. Mógł za­dzwo­nić. Nie mu­siał je­chać. Poza tym po­czu­cie oby­wa­tel­skiej od­po­wie­dzial­no­ści może zo­bo­wią­zy­wać też do po­in­for­mo­wa­nia opo­zy­cji. Dał w ten spo­sób rzą­do­wi - za­kła­da­jąc, że rząd nic nie wie­dział - czas na przy­go­to­wa­nie się do wy­da­rzeń na­stęp­ne­go dnia, do opra­co­wa­nia ja­kiejś stra­te­gii. To o tyle dziw­ne, że Graś sam też się za­cho­wy­wał spe­cy­ficz­nie. Do­pie­ro w nocy na­stęp­ne­go dnia, i to na Twit­te