Ebook Początek końca historii mobi,epub

, w sytuacji ukształtowanej po zimnej wojnie pod koniec XX wieku, Polacy mogą i powinni postrzegać siebie jako historycznie usatysfakcjonowanych, z odzyskanym, własnym miejscem u końca ,,końca historii". Fakt, że Polacy jako naród, dziś już żyjący we własnym państwie, dotrwali do końca historii, a więc także do kresu tego, co nazywamy nowoczesną europejską cywilizacją, jest zaprawdę godny docenienia. Kiedy zaczynałem pisać tę książkę, nie mogłem w żaden sposób przewidzieć, jak bardzo wszystko w Europie i na świecie zmieni się w 2020 roku. Tym bardziej jednak, patrząc na skalę prawdopodobnych konsekwencji ostatniego roku i tego, co nas czeka, dochodzę do wniosku, że choć wprawdzie udało się Polakom znaleźć własne miejsce u końca historii, z czego powinni być dumni, to jednak dzisiaj podstawowe pytanie, przed którym stanęli, brzmi: w jaki sposób będą potrafili przeżyć koniec końca historii - pewnej historii europejskiej nowoczesności? Bo przecież ten koniec oznacza, że europejskie narody i państwa będą żyć w jakimś nowym świecie, podług zmienionych zasad, które dopiero zaczynają się wyłaniać i których zarysy wcale nie muszą budzić wielkiego optymizmu. Czy jesteśmy gotowi na tę nową odsłonę? ROZDZIAŁ I Początek końca historii - czas wulkaniczny i czas zimowy Jeśli uznać, że dwa ostatnie stulecia były procesem realizowania się idei końca historii, to gdzie szukalibyśmy jego wyraźnego początku? Wiele przemawia za tym - i chodzi mi nie tylko o słynną frazę z Fenomenologii ducha Hegla, który zobaczył ducha dziejów w osobie cesarza Francuzów, ale mam też na uwadze nasze polskie historyczne doświadczenia - że tego początku trzeba by szukać w postaci Napoleona oraz w czasach wielkiego historycznego poruszenia, którego Bonaparte stał się symbolem. Od tego więc zaczniemy. Zwykle na wiek XX patrzy się jako na ten, który charakteryzował się wielkimi konfliktami i wojnami, i przeciwstawia się go poprzedniemu stuleciu, które w historii miało zaznaczyć się dziesięcioleciami długiego pokoju i dobrobytu. Ale czy nie ulegamy tutaj złudzeniu? W swojej wielkiej syntezie historii nowoczesnego zachodu Eric Hobsbawm absolutnie słusznie nazwie cały ten okres od 1789 aż po 1848 ,,wiekiem rewolucji". Ja zaś chętnie ten obraz rozszerzę i dodam, że był to czas niekończących się społecznych i politycznych fajerwerków, paneuropejskich wojen, rewolucji i powstań, czas w historii Europy gorący i wulkaniczny, czas powstawania całkowicie nowego kontynentu. Wiek XIX rozpoczynają wielkie wojny i akty destrukcji starego europejskiego porządku o nieznanej wcześniej skali, które zaowocowały później próbami zbudowania nowego, nie zawsze lepszego, politycznego świata. Kluczowym bohaterem tego wielkiego procesu, jego bezpośrednim sprawcą, człowiekiem symbolem, który doprowadził do trzęsienia ziemi w całej Europie, był właśnie Napoleon Bonaparte - cesarz Francuzów. Ktoś skory do malowniczych porównań dopowiedziałby, że XIX wiek zrodził się pośród huku i dymu napoleońskich armat, na polach wielkich, europejskich bitew - w tym sensie XIX-wieczna Europa zrodziła się z Marsa, z wojny. Kiedy jednak dzisiaj zapytać studentów, nawet tych obeznanych jakoś z historią, na czym właściwie polegała historyczna wielkość Napoleona, zwykle zapada krępująca cisza. Kto przecież nie słyszał o Napoleonie, kto nie widział - chociażby w formie plakatu na ulicy - słynnego obrazu Jacquesa-Louisa Davida przedstawiającego Napoleona na białym koniu, przekraczającego Alpy? Lodołamacz historii Europy! Nawet największy historyczny ignorant wie lub przynajmniej przeczuwa, że imię Napoleona powinno kojarzyć mu się z czymś wielkim, z czymś zwycięskim - z czymś przełomowym. W czym jednak zawierała się wielkość Napoleona? Na czym polegał ów przełomowy charakter jego rządów w Europie, jego zwycięstw i porażek? I dlaczego to od niego właśnie warto zacząć refleksję nad znaczeniem XIX wieku dla nas dzisiaj? Pierwszy doczesny przywódca ludzkości Legenda i mit Napoleona wciąż są jakoś obecne w świadomości Europejczyków, choć blask gwiazdy wielkiego cesarza zdążył już mocno przygasnąć. W swoich czasach Bonaparte stał się przedmiotem masowej, europejskiej fascynacji, ale też masowej nienawiści. Skupiał na sobie uwagę całych narodów jako wielki bohater i wódz, zwycięzca porównywany do Aleksandra Wielkiego, Hannibala czy Juliusza Cezara, jako Zeus gromowładny i wykonawca wyroków losu, wielki budowniczy nowej Europy; dla wielu europejskich dworów był jednak po prostu wielkim destruktorem i budzącym wstręt uzurpatorem. Europa przed Napoleonem była zupełnie innym światem niż ten, który Bonaparte po sobie pozostawił. Dlatego trudno zbyć pytanie: jak to możliwe, aby jeden tylko człowiek mógł cały świat wywrócić do góry nogami? Dominique de