Ebook Poczet kochanek i metres władców Polski mobi,epub

�ą dynastię, Siemowit, Lestek i Siemiomysł, ojciec Mieszka I. Kronikarz wymienia imię tylko jednej niewiasty - Rzepki (Rzepichy) - żony Piasta i matki Siemowita, pogromcy Popiela. O towarzyszkach życia protoplastów dynastii milczy jak zaklęty, ich imiona bowiem nie przetrwały w legendach. Co prawda raz po raz pojawiają się próby obalenia teorii zbudowanej na podstawie przekazu Galla, udowadniające, że w rzeczywistości proces ekspansji plemienia Polan i budowy zrębów naszej państwowości z jej ośrodkiem w Gnieźnie nie miał bynajmniej charakteru pokojowej integracji sąsiadujących ze sobą ludów pokrewnych kulturowo, ale dokonał się w formie zbrojnego podboju. Co więcej, skrupulatne badania archeologiczne dokonane w ostatnich dziesięcioleciach zdają się potwierdzać tę, z pozoru dość karkołomną, hipotezę. Ponadto, okazuje się, że proces scalania owych ziem, uznanych potem przez historię za ,,rdzennie polskie", rozpoczął się dopiero w latach dwudziestych X wieku. Jak wiadomo, książę Mieszko objął władzę około 960 roku, proces jednoczenia plemion słowiańskich i należących do nich ziem trwałby zatem dopiero czterdzieści lat, a jest to okres stanowczo za krótki, żeby pomieścić w nim wszystkich antenatów Mieszka, wymienionych przez Galla. Także i sam Mieszko, wraz z rozwojem badań, jawi się jako wielce zagadkowa postać. Niektórzy z historyków opowiadają się za hipotezą, że pierwszy znany i udokumentowany polski władca nie był bynajmniej członkiem plemienia Polan, ale przywódcą skandynawskiego plemienia, które napadło na Słowian, stopniowo przejmując nad nimi władzę. Inni uważają, że Słowianinem z plemienia Polan był jego ojciec, natomiast matka pochodziła ze Skandynawii, na co miałyby wskazywać jego późniejsze związki z tym krajem. Mieszko wszak wydał za skandynawskiego władcę swą jedyną córkę - Świętosławę, o której pamięć wciąż zachowują stare skandynawskie sagi. A poza tym samo imię Mieszko miało być przekształceniem skandynawskiego imienia Bjorn, oznaczającego niedźwiedzia. Istnieje także dokument, w którym naszego władcę nazywa się imieniem Dagome, o wyraźnym i często spotykanym wśród ludów germańskim rdzeniu ,,dag". Nie dziwmy się więc, że skoro takie wątpliwości budzi sam Mieszko, a nawet jego męscy przodkowie, nie znamy imienia żadnej kobiety z jego otoczenia. Właściwie można powiedzieć, o ile w tej kwestii zawierzymy Gallowi, że nasz pierwszy władca miał kochanki i to nie jedną, a siedem. Wspomniany już wcześniej kronikarz zanotował bowiem, iż: ,,Mieszko objąwszy księstwo zaczął dawać dowody zdolności umysłu i sił cielesnych i coraz częściej napastować ludy [sąsiednie - ] dookoła. Dotychczas jednak w takich pogrążony był błędach pogaństwa, że wedle swego zwyczaju siedmiu żon zażywał. W końcu zażądał w małżeństwo jednej bardzo dobrej chrześcijanki z Czech, imieniem Dobrawa. Lecz ona odmówiła poślubienia go, jeśli nie zarzuci owego zdrożnego obyczaju i nie przyrzeknie zostać chrześcijaninem"[1]. O tym, że wielożeństwo było praktykowane wśród Słowian wiemy z relacji dotyczącej innego słowiańskiego władcy, o imieniu Somo, który miał dwanaście żon, natomiast inny, nieznany z imienia pomorski książę, mógł pochwalić się kilkoma żonami oraz dwudziestoma czterema ,,popaśnicami". Owe ,,popaśnice" były dla ówczesnych władców czymś w rodzaju konkubin, które w stosunku do pierwszej żony miały rolę drugorzędną. Najważniejszą pozycję miała pierwsza kobieta, zaślubiona uroczyście, tzw. małżona. Jak można się domyślić, potomstwo ,,popaśnic" nie miało praw do dziedziczenia majątku po ojcu. Gall nie wspomina, która z owych anonimowych kobiet, umilających życie Mieszka była jego ,,małżoną", a które były jedynie ,,popaśnicami", ale faktem jest, że wszystkie zostały odprawione przed ślubem z czeską Dobrawą. Nie zachowały się też żadne informacje dotyczące potomstwa pochodzącego z tych związków, nie znamy też ani imion, ani losów dzieci zrodzonych przez pogańskie małżonki księcia. Ponieważ jednak, w oczach Kościoła, jedyną legalną małżonką Mieszka była poślubiona w 965 roku Dobrawa, możemy uznać owe pogańskie żony za pierwsze konkubiny naszego władcy. Sam książę zdaje się stworzył z Dobrawą, za sprawą której nie tylko przyjął chrześcijaństwo, ale także wprowadził nasz kraj do Europy Zachodniej, dość udany związek. Wspomina o tym Thietmar, niemiecki kronikarz i biskup merserburski, żyjący u schyłku życia Mieszka i za panowania jego syna, Bolesława Chrobrego. Był on niemal naocznym świadkiem wydarzeń, o których pisał i wykazywał zadziwiająco dobrą orientację w sprawach polskich. Nie mamy więc podstaw, by mu nie wierzyć. Po śmierci Dobrawy, w 977 roku, Mieszko pojął za żonę Niemkę, Odę, córkę margrabiego Marchii