Ebook Pokój duszy epub

otra z Alkantary Przypodobam go mężowi mądremu, który zbudował dom swój na opoce. V. Umiłował go Pan i ozdobił go. R. Szatą chwały oblekł go. Módlmy się. Boże, któryś błogosławionego Piotra, wyznawcę Twego, przedziwnej pokuty i wzniosłej kontemplacji darem obdarzyć raczył, daj nam, prosimy Cię: abyśmy przez jego błagalne zasługi, ciało umartwiając, rzeczy niebieskie łatwiej rozumieli. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen. Rozdział pierwszy. O naturze serca naszego i o tym jak nad nim możemy panować Zrozumiej to dobrze, że ci Pan Bóg dał serce szlachetne na to tylko, abyś Go kochał, z Nim się zjednoczył, z Nim się poniekąd w jedno stopił i wcielił. Miłością doprowadzisz serce, aby ci uczyniło cokolwiek zechcesz; i jeśli się rozmiłujesz w cnocie, to najcięższe rzeczy staną ci się łatwymi i miłymi, bez miłości, zechcesz działać, to rzeczy najdrobniejsze wydadzą ci się nie tylko trudnymi, ale zupełnie niemożliwymi. Przede wszystkim tedy staraj się dobrze ugruntować i skierować skłonności twego serca tak, aby wszystkie uczynki zewnętrzne były wpływem i objawem wewnętrznego usposobienia serca. I tak: pokuty i umartwienia są prawdziwie rzeczą dobrą i chwalebną, jeśli je kto praktykuje roztropnie, w miarę potrzeby, odpowiednio do swego powołania. Ale same nie doprowadzą cię nigdy do cnoty gruntownej, jeśli nie mają trwałej wewnętrznej podstawy; owszem, służyć tylko mogą do podniecania próżności i miłości własnej. ˝Bojowaniem jest żywot człowieka na ziemi˝, woła św. mąż Job (VII, 1). A kto pragnie pomyślnego skutku tej walki, musi być ostrożnym, musi czuwać ustawicznie. Czuwanie to zależy na ciągłym ujarzmianiu, uciszaniu i uspakajaniu wszelkich poruszeń duszy. Skoro więc w sobie uczujesz powstającą burzę namiętności, czy pierwszy jakby powiew zmysłowości, staraj się to stłumić w zarodzie, zanim rozbudzi w duszy zamieszanie. Nie omieszkaj zapanować nad najmniejszym niepokojem, czy to na modlitwie, czy kiedy indziej, a wtedy się nauczysz modlić należycie. Ale wszystko to musi być dokonane nie przemocą, lecz łagodnie i spokojnie, bo nic się tak nie sprzeciwia pokojowi ducha, jak wszelka gwałtowność. Rozdział drugi. Jak się dusza powinna starać o zupełne uspokojenie Przede wszystkim i nade wszystko postaw tę pokój dającą straż nad swymi zmysłami; niech czuwa bez gwałtu, owszem bardzo swobodnie, a w ten sposób do wielkiej dojdziesz doskonałości. Z tym pokojem, od Boga ci udzielonym, potrafisz czuwać, modlić się, słuchać i znosić najcięższe udręczenia bez trudności, bez utyskiwania. A choć, zanim dojdziesz do tego, napotkasz jeszcze na tej drodze, z braku doświadczenia, wiele trudności, dusza twoja będzie mimo to opływać w pociechy i z dniem każdym nowe odnosić zwycięstwa i coraz lepiej się zaprawiać do dalszej walki. Rozdział trzeci. Jak z wolna i stopniowo dochodzimy do zbudowania wewnętrznego przybytku świętego pokoju Czuwaj nad tym, aby się do serca twego nie wkradał ani smutek, ani trwoga, ani troska o to, co się wkoło ciebie dzieje, ale najusilniej staraj się o utrzymanie i zachowanie w duszy tego pokoju, ponieważ Zbawiciel powiada nam: ˝Błogosławieni pokój czyniący˝ (Mt. V, 9). O to się tylko staraj, a On sam przyjdzie do duszy twojej i zbuduje w niej miasto pokoju i przybytek upodobania swego. Rozdział czwarty. Kto pragnie dojść do takiego pokoju duszy, ten się wyrzec musi wszelkich innych uciech Chcąc ten ważny fundament pokory założyć i ugruntować, musisz nie tylko szczerze pragnąć, ale jakoby otwartymi rękami przyjmować i niejako miłośnie tulić do siebie wszelkiego rodzaju utrapienia; życzyć sobie, aby cię cały świat poniżał i potępiał, a twoim Jedynym pocieszycielem był sam Pan Bóg. Rozdział piąty. Jak dusza powinna być od wszystkiego oderwaną, żeby Bóg w niej mógł działać Nie zdołasz nigdy dostatecznie ocenić wartości twej duszy, bo ona jest ulubionym przybytkiem Bożym. Ceń ją tak wysoko żeby się oburzyć z pogardą na wszystko, co by chciało twoją duszę zająć i oszpecić. Rozdział szósty. Jakiej roztropności wymaga miłość bliźniego, żeby nie zakłócała naszego wewnętrznego pokoju Doświadczenie cię nauczy, że ta droga, o której mówimy, jest prostą drogą do żywota wiecznego, bo cię doprowadzi do miłości Boga i bliźniego; owszem, ta miłość sama się niejako znajdzie w duszy twojej, Chrystus Pan o sobie mówi: ˝Przyszedłem puścić ogień na ziemię, a czegóż chcę, jedno, aby był zapalon˝ (Łk. XII, 49). Rozdział siódmy. Dusza nie powinna szukać pociech, ani uczuciowego zadowolenia, ale Boga Samego Zawsze powinieneś najchętniej się przechylać na stronę, gdzie możesz co ucierpieć i ochotnie przestawać z tymi, co nie dbają o ciebie, a od których musisz być zależnym. Boć ostatecznie wszystko na świecie masz uwa�