Ebook Pokolenia. Czas pamięci mobi,epub

�ć. Słowa wypowiedziane przez hetmana Sobieskiego po śmierci pana Michała. Kiedy skończyła, była niewyobrażalnie szczęśliwa. Powoli przeczytała pracę jeszcze raz, poprawiając ją i uzupełniając. Złożyła kartki i usiadła, patrząc na piszące koleżanki i kolegów. Po chwili wstała i jako jedna z pierwszych maturzystek odniosła pracę do komisji. Kiedy podawała ją panu dyrektorowi, zobaczyła życzliwość na twarzach siedzących obok niego profesorów. Uśmiechnęła się do nich i żegnając się, wyszła z auli. Za drzwiami natknęła się na grupkę rodziców i ciekawskich uczniów z młodszych klas. - I co? Jak ci poszło? - padały pytania zapatrzonych w nią, zatroskanych rodziców. - Jakie były pytania? - Łatwe, naprawdę - przekonywała Ania, uśmiechając się do wszystkich zebranych wokół niej osób. - Kochanowski, Lalka Prusa, całe odrodzenie, no i temat do wyboru. Wyliczyła szybko tematy matury z języka polskiego i przepraszając, oddaliła się pogrążonym w półmroku korytarzem w kierunku internatu żeńskiego. Weszła do łazienki, odkręciła kurek i nabrała w dłonie wody, zanurzając w niej twarz. Wychodząc z łazienki, usłyszała, jak otwierają się drzwi auli. Po chwili znów powtórzyło się charakterystyczne skrzypienie, słychać było tupot nóg. Poczekała chwilę i zobaczyła, jak w kierunku internatu żeńskiego idą kolejne dziewczęta, a wśród nich Mila. - Hej! Jak ci poszło? Tak szybko wyszłaś - pytały jedna przez drugą. - Okej - odpowiedziała zmęczonym głosem. - A wam? - Lepiej nie mówić... - odparła Mila. Ania spojrzała na nią poważnie, zastanawiając się, czy przyjaciółka nie żartuje. - Chodźcie, dziewczyny, idziemy do parku! - zawołała Krysia Spichała. - Noo, idziemy - powtórzyły za nią, schodząc z piętra internatu po schodach. Były już na dziedzińcu szkoły, gdy Mila podeszła do Ani. - Chodź ze mną, muszę zapalić - szepnęła jej do ucha. Siedziały w parku na ławce, ukryte pomiędzy wysokimi konarami olbrzymich dębów. Mila paliła papierosa, Ania obserwowała, kto wychodzi z budynku szkoły. - Zobacz, już nawet chłopcy wychodzą - zauważyła. - - mruknęła Mila i dodała: - Jestem pewna, że wszystko schrzaniłam. Nie wiedziałam, o czym mam pisać. Najpierw wzięłam się za fraszki, bo myślałam, że szybko napiszę, ale zabrakło mi wiadomości. Potem przeszłam do Lalki, zdenerwowałam się i zaczęłam pisać na ostatni temat. Szkoda gadać... - skończyła, strzepując papierosa na trawę. - To po co wyszłaś? Popatrz tylko, chłopcy dopiero wychodzą! - Już po mnie, Anka - stwierdziła smutno Mila. - Boże drogi, nie rozpaczaj, jeszcze nic nie wiadomo, poczekamy na wyniki - pocieszała ją Ania i zaraz szybko dodała: - Idziemy do nich zapytać, jak im poszło! No, chodźż Wracały parkową alejką, w milczeniu przysłuchując się wesołym rozmowom klasy. Krysia zauważyła je, gdy wychodziły z parkowej gęstwiny i podeszła do nich. - Bober mówił, że chyba wszyscy zdali, bo Najbertka przeglądała prace i chwaliła klasę. Ania spojrzała na Milę z wesołym błyskiem w oczach. - Nie wywołuj wilka z lasu! Idziemy na obiad! Po chwili zebrali się wszyscy i całą grupą wtargnęli w półmrok korytarza prowadzącego do stołówki. Klasa była w radosnych nastrojach, a Ignacy, jeden z najwyższych chłopców, jak się później okaże, przyszły pułkownik, opowiadał dowcipy, na co dziewczęta reagowały śmiechem. Stołówkowy gwar ucichł, kiedy w drzwiach stanęło grono pedagogiczne. Ania, jedząc zupę, obserwowała wychowawcę klasy, który siedział obok dyrektora i rzucał przenikliwe spojrzenia na swoich uczniów. Niby to marszczył czoło i robił groźne miny, jednak nie udało mu się ukryć wesołości. Wyraźnie był zadowolony z prac maturalnych swoich wychowanków. Widząc to, Ania przysunęła się do Mili. - Zobacz, jaki Bober jest zadowolony. Mila spojrzała na stół, przy którym siedzieli nauczyciele i powiedziała, uśmiechając się: - Może jakoś poszł - Jutro matma. Ja będę drżeć - powiedziała Ania. Siedząc naprzeciwko nich, Krysia Spichała powiedziała ściszonym głosem: - Bober zadowolony, poszło dobrze! Jutro matma, damy radę, dziewczyny - pocieszała wszystkich. Ania tylko pokiwała głową. Po obiedzie wszyscy rozeszli się w swoje strony. Ania pożegnała się z Milą i Krysią. - Idę do domu. Wiecie, że przeprowadziłam się do wujostwa na czas matury? - zagadnęła jeszcze. Krysia wyglądała na zdziwioną. - To masz teraz daleko, chciałaś tak? - Tak, chciałam wyciszyć się przed egzaminami - Ania zarzuciła plecak na ramię. - Cześć, dziewczyny, do jutra. - Cześć, Anka, nie ucz się już dzisiaj więcej! - zawołała za nią Mila. Idąc wąską asfaltową drogą, Ania patrzyła na rosnące na poboczach bzy. Przy jednym z krzewów zatrzymała się, wspięła na palce i ułamała p