Ebook Pół życia mobi,epub

giel­skie­go z se­ria­li. Nie mam ser­ca jej po­wie­dzieć, że to brzyd­kie wy­ra­że­nie. Od sze­ściu lat uczę an­giel­skie­go w szko­le ję­zy­ko­wej miesz­czą­cej się w naj­więk­szym cen­trum han­dlo­wym, ja­kie w ży­ciu wi­dzia­łem, po­ło­żo­ne oko­ło dwu­dzie­stu mi­nut tak­sów­ką od Bang­ko­ku. Zdo­by­łem tę pra­cę przy­pad­ko­wo - ob­je­cha­łem z ple­ca­kiem Taj­lan­dię, ima­jąc się po dro­dze róż­nych za­jęć, by za­ro­bić parę na utrzy­ma­nie, po czym w wie­ku osiem­na­stu lat wy­lą­do­wa­łem za kon­tu­arem w Pat­pon­gu. Był to je­den z osła­wio­nych taj­skich klu­bów z ka­to­ey­ami - trans­we­sty­ta­mi, któ­rzy na­bra­li na­wet mnie - a ja pró­bo­wa­łem za­osz­czę­dzić wy­star­cza­ją­co go­tów­ki, by wy­je­chać z mia­sta. Je­den z po­zo­sta­łych bar­ma­nów był Ir­land­czy­kiem i do­ra­biał jako na­uczy­ciel w In­sty­tu­cie Ję­zy­ka Ame­ry­kań­skie­go. Po­szu­ku­ją wy­kwa­li­fi­ko­wa­nych lek­to­rów, po­wie­dział. Gdy od­po­wie­dzia­łem, że nie mam kwa­li­fi­ka­cji, tyl­ko się za­śmiał. - Mó­wisz po an­giel­sku, nie? - od­parł. Obec­nie za­ra­biam czter­dzie­ści pięć ty­się­cy bah­tów. Mam swo­je miesz­ka­nie, kil­ka ro­man­sów z tu­byl­ca­mi na kon­cie i cho­dzę z in­ny­mi emi­gran­ta­mi na drin­ka do Nany Pla­zy. Spo­ro się na­uczy­łem. Nie na­le­ży do­ty­kać ni­czy­jej gło­wy, gdyż to naj­wyż­sza część cia­ła - w do­słow­nym i du­cho­wym sen­sie. W me­trze nie wy­pa­da za­kła­dać nogi na nogę, bo de­mon­stru­je­my w ten spo­sób po­de­szwy pa­sa­że­rom sie­dzą­cym na­prze­ciw - są one do­słow­nie i du­cho­wo nie­czy­ste, więc był­by to bar­dzo ob­raź­li­wy gest. Nie po­da­je­my ręki, tyl­ko wai - skła­da­my dło­nie jak do mo­dli­twy, do­ty­ka­jąc nosa czub­ka­mi pal­ców. Im wy­żej unie­sio­ne ręce i głęb­szy ukłon, tym wię­cej sza­cun­ku oka­zu­je­my. ,,Wai" może słu­żyć jako po­wi­ta­nie, prze­pro­si­ny, wy­raz wdzięcz­no­ści. Trud­no nie po­dzi­wiać kul­tu­ry, któ­ra jed­nym ge­stem wy­ra­ża po­dzię­ko­wa­nie i skru­chę. Ile­kroć za­czy­nam mieć do­syć oto­cze­nia lub na­bie­ram po­czu­cia, że nic się nie zmie­nia, przy­wo­łu­ję się do po­rząd­ku. Je­stem tu­taj je­dy­nie go­ściem, a taj­ska kul­tu­ra i prze­ko­na­nia funk­cjo­nu­ją dłu­żej ode mnie. To, co dla jed­ne­go jest róż­ni­cą po­glą­dów, dla dru­gie­go może sta­no­wić ka­ry­god­ny prze­jaw bra­ku sza­cun­ku. Ża­łu­ję, że nie wie­dzia­łem wów­czas tego, co wiem te­raz. Nie­ła­two do­trzeć do Koh Chang. Leży trzy­sta pięt­na­ście ki­lo­me­trów au­to­bu­sem z Bang­ko­ku, a gdy do­je­dziesz do Trat po­ło­żo­ne­go we wschod­nich pro­win­cjach, mu­sisz zła­pać song­ta­ew do jed­nej z trzech przy­sta­ni. Ao Tham­ma­chat jest naj­lep­sza - tyl­ko dwa­dzie­ścia mi­nut pro­mem na wy­spę. Lam Ngob jest naj­gor­sza - ku­try za­mie­nio­ne na pro­my cza­sem wlo­ką się po­nad go­dzi­nę. Może to idio­tyzm po­ko­ny­wać taką od­le­głość w cza­sie dwu­dnio­we­go urlo­pu, ale war­to. Cza­sem Bang­kok dusi i po­trze­bu­ję wy­tchnie­nia w mniej za­tło­czo­nym miej­scu. Skła­dam to na karb dzie­ciń­stwa w za­kąt­ku No­wej An­glii wciąż od­da­lo­nym o dwie go­dzi­ny od naj­bliż­sze­go cen­trum han­dlo­we­go. Po nocy w ta­nim ho­te­lu od rana pró­bu­ję zna­leźć dro­gę do Khlong Nu­eng, naj­wyż­sze­go wo­do­spa­du na wy­spie. Już mam dać za wy­gra­ną - je­stem mo­kry jak szczur i chce mi się pić - kie­dy na­raz dro­gę za­gra­dza mi naj­więk­szy głaz, jaki kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łem. Zgrzy­ta­jąc zę­ba­mi, za­ha­czam sto­pą o wy­stęp i za­czy­nam się na nie­go wspi­nać. Buty śli­zga­ją mi się na ska­le, ka­le­czę ko­la­no i nę­ka­ją mnie oba­wy, jak zej­dę, ale nie od­pusz­czam. Z wy­sił­kiem do­cie­ram na szczyt i zsu­wam się po dru­giej stro­nie. Lą­du­ję na dwóch no­gach i moim oczom uka­zu­je się naj­cu­dow­niej­sza ka­ska­da wody, któ­ra mi­go­cząc, wy­peł­nia jar. Roz­bie­ram się do bok­se­rek i za­nu­rzam w kry­sta­licz­nej toni. Wpły­wam pod wo­do­spad, po czym wy­cho­dzę na brzeg i kła­dę się na ple­cach w ocze­ki­wa­niu, aż wy­su­szy mnie słoń­ce. Od cza­su przy­jaz­du do Taj­lan­dii do­świad­czy­łem mnó­stwa chwil, gdy na­po­ty­ka­łem coś tak nie­wia­ry­god­ne­go, że pra­gną­łem po­dzie­lić się wra­że­nia­mi z dru­gą oso­bą. Sęk w tym, że czło­wiek tra­ci ten przy­wi­lej wra