Ebook Policjanci. Ich najważniejsze sprawy mobi,epub

ki prysz­nic, prze­bie­ra­łam się i wra­ca­łam do komendy. Zatrzy­ma­li­śmy spraw­ców, sąd ska­zał ich na doży­wo­cie. Choć poja­wiały się też komen­ta­rze, że zna­leź­li­śmy ich za późno. Pew­nie, gdyby można było zatrzy­mać ich wcze­śniej, toby­ście ich zatrzy­mali. Jestem odporna na kry­tykę, potra­fię się przy­znać do błędu. Ale cudo­twórcą nie jestem. Jak już mówi­łam, przy zabój­stwie Tomka Jawor­skiego przez pół nocy usi­ło­wa­li­śmy namó­wić do zeznań mło­dych ludzi, któ­rzy go zosta­wili w nie­bez­pie­czeń­stwie. Gdyby nie upór mój i kil­ku­na­stu moich kole­ża­nek i kole­gów, ta sprawa mogłaby pozo­stać nie­wy­kryta. Dla­czego? Do dyżur­nego przy­szła mama Tomka, który nie wró­cił do domu. A w tym cza­sie u nas w aresz­cie było dwoje mło­dych ludzi. Mieli zakrwa­wione koszulki. Byli zatrzy­mani bar­dzo bli­sko miej­sca, gdzie była mło­dzież. Nic się od tych chło­pa­ków nie można było dowie­dzieć. Sko­ja­rzy­łam fakty i w uzgod­nie­niu z dyżur­nym pro­ku­ra­to­rem pozo­stali na kolejne 24 godziny w izbie zatrzy­mań. Potem oka­zało się, że to była dwójka, która miała tro­chę wie­dzy o zda­rze­niu z polany mło­ciń­skiej, gdzie pobito Tomka. Intu­icja? Nie, po pro­stu zain­te­re­so­wa­nie. Alibi, jakie poda­wali, było wąt­pliwe, ale nale­żało je dokład­nie spraw­dzić. Już o tym mówi­łam, mój syn Kuba był wtedy nie­wiele młod­szy od tego Tomka. Wie pani, co jesz­cze? Empa­tia. Zawsze powta­rza­łam, że aby być dobrym poli­cjan­tem, trzeba być dobrym czło­wie­kiem. Mama Tomka była zała­mana. Nie było moż­li­wo­ści, aby nie wró­cić do pokoju i od początku nie zająć się sprawą. Ale zostańmy tro­chę przy tej intu­icji, poli­cyj­nym nosie, jak mówią nie­któ­rzy. Jak ważny jest w pracy poli­cjanta? Czy jest może tro­chę tak, że ta intu­icja bie­rze się z doświad­cze­nia? Myślę, że obie te rze­czy razem. Doświad­cze­nie i ten tzw. nos poli­cyjny. Pra­cu­jąc nad każdą sprawą, wypró­bo­wuje się różne warianty, wer­sje śled­cze. Cza­sami wydaje się, że bar­dzo hipo­te­tyczne, ale każdy naj­bar­dziej absur­dalny pomysł wyni­ka­jący z zebra­nego mate­riału należy spraw­dzić i albo dalej nad nim pra­co­wać, albo wyklu­czyć. I tu nie­zbędne jest doświad­cze­nie. Monika nie była jedyną pol­ską zabój­czy­nią, mamy ich w histo­rii sporo. Jakie są kobiety, które zabi­jają? Okrut­niej­sze niż męż­czyźni? Nie mia­łam oka­zji poznać wiele takich kobiet. Czy­ta­jąc różne opra­co­wa­nia, wywiady, fak­tycz­nie można wysnuć wnio­ski, że są okrut­niej­sze. W Pol­sce więk­szość kobiet ska­za­nych za prze­stęp­stwo zabój­stwa (art. 148 kk) to kobiety, które pozba­wiły życia swo­ich part­ne­rów. Męż­czyzn, któ­rzy byli opraw­cami i katami dla nich, a czyny te popeł­niały wtedy, kiedy te okru­cień­stwa spo­ty­kały także ich dzieci. Dzia­łały naj­czę­ściej w afek­cie. Ze spraw­czy­nią taką jak ska­zana za zabój­stwo Tomka Jawor­skiego spo­tka­łam się tylko raz. Pra­cu­jąc w poli­cji, trzeba jakoś pano­wać nad emo­cjami, prawda? Jakoś się od tych spraw tro­chę odci­nać, ina­czej czło­wiek mógłby osza­leć albo cały czas oglą­dałby się za sie­bie. Myślę, że to indy­wi­du­alna kwe­stia każ­dego czło­wieka. Idąc do pracy w poli­cji, nie prze­wi­dzia­łam ogromu tra­ge­dii, które będą mnie ota­czały. To nie­wy­obra­żalne, że cały dzień, cały czas, nawet przy tak banal­nych, wyda­wa­łoby się, spra­wach jak kra­dzież z wła­ma­niem do miesz­kań, które wtedy były plagą, sto­imy obok ludz­kiego nie­szczę­ścia. Cza­sami mówi się: ,,A, wła­mali się tam komuś do miesz­ka­nia". Byłam w tych miesz­ka­niach nie­jed­no­krot­nie, widzia­łam reak­cje wła­ści­cieli. I nie cho­dzi nawet o utratę rze­czy mate­rial­nych, bo te można jakoś odzy­skać, cho­dzi o zbez­czesz­cze­nie czy­je­goś azylu, czy­je­goś bar­dzo pry­wat­nego miej­sca. Mamy wtedy prze­cież świa­do­mość, że ktoś doty­kał naszych rzecz, ktoś cho­dził po naszej pościeli, którą wyrzu­cił z szafy. Swój dom trak­tu­jemy jako miej­sce bez­pieczne i nagle ktoś nam to poczu­cie bez­pie­czeń­stwa zabiera. Pomi­jam już sprawy, w któ­rych pod­czas wła­ma­nia docho­dziło do zabój­stwa. Mówię o dra­ma­tach ludz­kich zwią­za­nych z, wyda­wa­łoby się, pro­za­icz­nymi histo­riami. Bo jeśli ktoś całe doro­słe życie oszczę­dzał, kupił sobie jakiś samo­chód i ktoś mu ten samo­chód ukradł, a potem roz­bił, kto też cios dla tego czło­wieka. Zaczy­nała pani pracę w poli­cji w bar­dzo cie­ka­wych cza­s