Ebook Polityczne konsekwencje kryzysu w Unii Europejskiej na początku XXI wieku mobi,epub,pdf

. Dbałość o wspólną walutę oznacza dbanie o wspólny rynek, żeby uniknąć pogłębiania dysproporcji i konfliktów między krajami nadwyżki a krajami deficytu, między importerami i eksporterami oraz między Południem i Północą. Nie da się uniknąć trudności z demokracją, bo wymóg efektywności będzie się zderzał z problemem obywatelskiego udziału, a w warunkach kryzysu i recesji stawiać należy na efektywność i konkurencyjność, co preferuje zasadę udziału zasłużonego. W rzeczywistości realnej najistotniejsze decyzje podejmują: Europejski Bank Centralny, Międzynarodowy Fundusz Walutowy i niemiecki Trybunał Konstytucyjny z symbolicznym udziałem Rady Europy reprezentującej europejskie demokratycznie wybrane przywództwo. Europejski proces decyzyjny jest niezwykle powolny i sprawia wrażenie oderwanego od rzeczywistości realnej. UE dysponuje np. Europejską Służbą Działań Zewnętrznych (European External Action Service), ale jest to organ immobilny. Cały czas walorem Europy jest różnorodność, sprzyjająca budowaniu potencjału, kreatywności i konkurencyjności. Wartość tego waloru redukuje narastający brak zaufania między narodami i brak osiągnięć w budowaniu wspólnej, kulturowej tożsamości, która jednoczy ludzi w trudnych sytuacjach. Różnorodność w obszarze kompetencji sprzyja efektywności, ale do jedności w różnorodności jeszcze wiele brakuje. Póki co mają miejsce problemy z różnego rodzaju regulacjami powyżej poziomu państwa narodowego, co nie sprzyja osiągnięciom na drodze do pogłębiania modelu federalnego, a ma to związek również z małą sprawnością unijnych instytucji. W pokonywaniu kryzysu UE skazana jest na działania w skali globalnej, na poziomie narodowym i unijnym, przy pomocy instytucji unijnych. Pożądanym wyjściem byłoby umacnianie unii walutowej, a to wymagałoby unii fiskalnej i bankowej, co byłoby kłopotliwe, ponieważ zmuszałoby państwa wierzycielskie do przekazywania pieniędzy do państw dłużniczych bez mocnego systemu sterowania i limitów. Konsekwencją byłoby pogłębianie integracji politycznej, ale byłoby to wbrew interesom elektoratu krajów wierzycielskich, mających na uwadze własne narodowe interesy, mało sprzyjające europejskiej solidarności. Główne filary europejskiej integracji - wspólny rynek, wspólna waluta i strefa Schengen (otwarte granice) - mają różnych członków, różne zasady i różne interesy, co przy wolnych procedurach powoduje, że silniejsi szukają zwykle drogi na skróty i narzucają swoją wolę słabszym partnerom w Radzie Europy5. UE dysponuje znaczną siłą ekonomiczną, natomiast siłą polityczną dysponują państwa narodowe. Kryzys ujawnia wady integracji, która, zawężając przestrzeń decyzji politycznych na poziomie krajowym, nie poszerza jej na poziomie europejskim6. Amerykanie musieli wycofać się bez powodzenia z Afganistanu po najdłuższej od czasów Wietnamu wojnie, kiedy w szczytowym okresie zaangażowanych było tam 140 tys. ludzi. Afganistan opuściła większość oddziałów tworzących międzynarodowy kontyngent ISAF (dowodzony przez NATO). Na miejscu zostało jeszcze 10 tys. żołnierzy USA i NATO, którzy będą kontynuować operacje antyterrorystyczne i szkolić afgańskich żołnierzy. Koszt operacji afgańskiej przekroczył bilion dolarów, a dalsze 100 mld wydane zostały na odbudowę Afganistanu. Zginęło 3,5 tys. żołnierzy, w większości Amerykanów i Brytyjczyków. Służbę w Afganistanie odbyło 25 tys. polskich żołnierzy, co kosztowało 6 mld złotych. Na służbie zginęło 42 Polaków. Nie udało się pokonać Talibów, a Afganistan w roku 2014 wyprodukował 6400 ton opium, co pokrywa 90% światowego zapotrzebowania na ten narkotyk. Opium napędza gospodarkę tego narkopaństwa, dając 15% dochodu narodowego7. Zaangażowanie Stanów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie, w rejonie Pacyfiku, konfrontacja ze światowym terroryzmem, to wyzwania, których Ameryka nie jest w stanie uniknąć. Europa musi sobie poradzić z kryzysem w strefie euro, z problemami integracji gospodarczej i politycznej w UE, z recesją i bezrobociem, z problemem imigracji i terroryzmem oraz z zagrożeniem wynikającym z militarnej aktywności Rosji na wschodniej flance NATO. Ma do tego wystarczający potencjał. Reszta zależy od poziomu klasy politycznej i przywództwa, które muszą wykazać się umiejętnością reagowania na coraz dynamiczniejsze zmiany i zagrożenia. Wymaga to zdolności do trafnej diagnozy, podjęcia adekwatnych decyzji oraz działań i przywództwa, które nadążą z reakcjami i regulacjami pozwalającymi przywracać równowagę i reagować na konflikty. Teoretycznie wszystko to jest możliwe, natomiast należy mieć świadomość, że jak przyjdzie do realizacji, to nic nie da się przewidzieć i wszystko będzie zależeć od doświadczenia i poziomu kompetencji tych, którzy podejmą się tego zadania. Będz