Ebook Polki, które rządziły Kremlem mobi,epub

�nego lub jego starszego syna Fiodora. Natalia Ejlbart, biografka rodziny Mniszchów, uważa, że wówczas ,,powstałoby potężne słowiańskie imperium, któremu nie mogłyby przeciwstawić się ani muzułmański Wschód, ani Habsburgowie, nie mówiąc już o Szwecji. Polska uniknęłaby rozbiorów, a Rosja znacznie wcześniej rozpoczęłaby swoją europeizację"[5]. Nieco później Stefan Batory usiłował nakłonić Moskwę do dobrowolnej unii z Polską albo zmusić ją do tego siłą. Sprawa ta była przedmiotem kilkuletnich narad w gronie królewskich doradców oraz tematem monarszej korespondencji ze Stolicą Apostolską. Na drodze do realizacji tych dalekosiężnych planów stanęła śmierć Batorego, po której car Fiodor, syn Iwana Groźnego, był najpoważniejszym kandydatem do tronu polskiego. Gdy ruski władca wyzionął ducha, senatorowie radzili królowi Zygmuntowi, by zaczął starać się o koronę rosyjską dla siebie. Ale ,,ciężki i nieudolny"[6] monarcha nie skorzystał z tych rad i dopiero w 1600 r., po umocnieniu się na tronie Borysa Godunowa, wysłał kanclerza koronnego litewskiego Lwa Sapiehę z propozycją zawarcia przymierza, które z czasem doprowadziłoby do całkowitego połączenia się tych dwóch państw. Zabiegi te okazały się bezskuteczne, ale na dworze Zygmunta III nie porzucono nadziei na unię. (Ciekawostką jest, że właśnie podczas pobytu Sapiehy w Moskwie w jego świcie widziano Otriepjewa. Nie wiadomo, jak i dlaczego Rosjanin znalazł się wśród Polaków. Możemy jedynie przypuszczać, że już w tamtym czasie Grigorij rozpoczął starania o rosyjską koronę, i to z inspiracji swoich byłych szefów Romanowów, którzy pragnęli odzyskać wpływy i majątki). Gdy w 1605 r. rzekomy Dymitr pojawił się w Polsce, Zygmunt III nie zdecydował się go wesprzeć. Powodem owej wstrzemięźliwości był brak jednoznacznych dowodów, że jest on ocalonym synem Iwana Groźnego, chociaż przybyła z Moskwy delegacja potwierdziła jego tożsamość. Za tym, że tajemniczy gość jest carskim synem, przemawiała też charakterystyczna brodawka po prawej stronie nosa, którą miał zarówno carewicz, jak i moskiewski gość. Te argumenty nie przekonały jednak kanclerza koronnego Jana Zamoyskiego, który utrzymywał, że: ,,Niektóre rzeczy bywają zmyślone"[7]. Tymczasem Dymitr rozpoczął organizację wyprawy na Moskwę. Mieli w niej wziąć udział Kozacy, którym było wszystko jedno, za co i w czyich szeregach będą walczyć, bo sensem ich życia była wojna i łupy. Poza tym Borys Godunow mocno ograniczał wolność kozacką, czym wzbudzał uzasadnioną wrogość tej społeczności. Dowiedziawszy się o działaniach Rosjanina, Zygmunt III zabronił sprzedaży broni zaporożcom: jeśli samozwaniec miał sięgnąć po koronę, to tylko z pomocą polskiego króla. Odtąd Otriepjew stracił możliwość samodzielnego manewru, choć Polacy nie zadeklarowali jednoznacznego poparcia dla niego. Wiśniowiecki jednak nie złożył broni i właśnie w jego siedzibie w Brahiniu wzeszła ,,gwiazda carewicza moskiewskiego"[8]. Wiś-niowiecki zaprowadził go do domu Jerzego Mniszcha, którego córkę, Urszulę, poślubił w styczniu 1603 r. Teść magnata miał wpływy i rozległe kontakty na dworze królewskim, których Wiśniowiecki, choć bajecznie bogaty, nie miał. Właśnie w domu Mniszcha, na zamku w Samborze, doszło do historycznego spotkania Dymitra z jego przyszłą żoną Maryną. Przodkowie Jerzego Mniszcha należeli do średniej szlachty, pochodzili ze współczesnych Czech i byli poddanymi Habsburgów. (Profesor Natalia Basowska z Rosyjskiego Państwowego Uniwersytetu Humanistycznego żartuje, że w takim razie Marynę należy uważać za ,,czeską, a nie polską dziewczynę"[9]). Za swoją służbę Mniszchowie otrzymali majątek Kończyce Wielkie; obecnie ta miejscowość znajduje się na Śląsku Cieszyńskim. W latach dwudziestych XVI w. Mikołaj, ojciec Jerzego, popadł w niełaskę u Habsburgów i uciekł do Polski, porzucając swój majątek. Mężczyzna szybko zadomowił się w nowym kraju i już wkrótce trafił na dwór króla Zygmunta Augusta, gdzie został monarszym skarbnikiem. Mikołaj miał tak silną pozycję, że pochowano go na Wawelu (grób do dziś się nie zachował). Mikołaj również zdołał wżenić się w zacną polską rodzinę Kamienieckich, której głową był Jan, wojewoda podolski. Praca na rzecz króla zapewniła bezpieczeństwo finansowe dzieciom Mniszcha, a jego synom wytyczyła ścieżki kariery. Jerzy Mniszech, syn Mikołaja, ożenił się z młodszą o dwanaście lat Jadwigą Tarło, która wniosła w posagu posiadłość Laszki Murowane niedaleko Sambora. Małżonkowie zostali rodzicami dwanaściorga dzieci, sześciu synów i sześciu córek; pełnoletniość osiągnęło dziesięcioro z nich. Maryna była ich czwartą córką. Wojewoda Jerzy Mniszech, ojciec Maryny Jerzy Mniszech pełnił funkcje wojewody sandomie