Ebook Polska-Rosja wojna i pokój. Od Chrobrego do Katarzyny mobi,epub

pełne wyrazu, rzęsy czarne i bardzo długie, nos grecki, usta - rzekłbyś wołające o pocałunek"... Poniatowski też potrafił być czarujący. Oboje byli zauroczeni sobą. Stanisław pisał: ,,Nareszcie poznałem miłość i kocham z taką namiętnością, że gdybym miał doznać zawodu, byłbym najnieszczęśliwszym z ludzi i czuję, że do wszystkiego bym się zniechęcił". Młodzi spotykali się za cichą zgodą następcy tronu. W grudniu 1757 roku Katarzyna urodziła córkę, której prawdziwym ojcem był Poniatowski. Dziecko żyło tylko dwa lata. Carowa Elżbieta zmarła pod koniec roku 1761. Panowanie rozpoczął Jego Cesarska Mość Piotr III. Jako wielbiciel Fryderyka II podpisał korzystny dla Prus traktat pokojowy. Naraził się wielu Rosjanom w swoim otoczeniu. W dodatku zraził do siebie kler prawosławny! Z cerkwi rozkazał wyrzucić ikony świętych. Polecił ostrzyc brody wszystkim duchownym i zmienić tradycyjne szaty. Wojsko było niezadowolone z nowej musztry w pruskim stylu. Styl życia nowego cara budził powszechne zgorszenie w Petersburgu. Księżna Daszkowa pisała o Piotrze i jego kompanach: ,,Społeczność ta niekiedy przypominała do złudzenia koszary, a dym tytoniowy oraz holsztyńscy generałowie były ulubionymi rozrywkami Piotra. Oficerowie ci byli w przeważającej części kapralami i sierżantami w armii pruskiej. To prawdziwe dzieci niemieckich szewców, najniższe warstwy społeczne. Pomyśleć, że ta hołota żebraków - generałów stanowiła najbliższe otoczenie takiego cara! Wieczory kończyły się zazwyczaj wystawnymi kolacjami i bankietami w sali przybranej gałęziami sosnowymi, noszącej jakąś niemiecką nazwę... Rozmowa toczyła się w dzikim, na poły niemieckim języku, ale jego znajomość była niezbędna dla każdego, kto nie chciał stać się pośmiewiskiem dla tego ,najjaśniejszego zgromadzenia". Dostojnicy prawosławni byli oburzeni wybrykami nowego cara w cerkwi. Zachowywał się gorzej niż jego dziadek ze strony matki, Piotr Wielki, uznawany przez wielu prawosławnych za wcielenie Antychrysta. Przedrzeźniał popów, pokazywał im język. W czasie poświęcenia kościoła ewangelickiego w letniej rezydencji Piotr osobiście rozdawał modlitewniki protestanckie. Mówiono, że chce porzucić prawosławie. Ku oburzeniu wiernych wydał dekret o równych prawach wszystkich wyznań i odebraniu majątków kościelnych przez skarb państwa. Żołnierze rosyjscy byli z kolei wrogo nastawieni do nowych mundurów w pruskim stylu i niemieckiej musztry. W tej sytuacji Katarzyna i jej zwolennicy mogli dokonać zamachu stanu i błyskawicznie odebrać władzę Piotrowi III. Okazja nadarzyła się doskonała, kiedy car zabawiał się w letniej rezydencji, a jego żona została w Petersburgu. Zbuntowani żołnierze ogłosili władczynią ,,matuszkę Katarzynę", co wywołało wielki entuzjazm rosyjskiego ludu. Piotr znalazł niewielu obrońców. W całej Rosji rozlegały się okrzyki: - Urraaa! Niech żyje nasza matuszka Katarzyna! Biły cerkiewne dzwony. Księża modlili się o pomyślność pobożnej carycy. A ona szybko ogłosiła swój pierwszy manifest: ,,Wiadomo wszystkim wiernym synom ojczyzny, jak wielkie niebezpieczeństwo groziło całemu państwu. Pierwsza poczuła na sobie niszczenie praw swych kościelnych nasza grecka wiara prawosławna; w najwyższym niebezpieczeństwie znalazł się kościół nasz grecki przez zmianę dawnej wiary prawosławnej i wprowadzenie nowej. Po drugie: przez zawarcie nowego pokoju ze złoczyńcą [królem pruskim] sława rosyjska, wywalczona zwycięskim orężem i krwi przelaniem, całkowicie została oddana w zupełną niewolę"... Katarzyna występowała teraz w mundurze wojskowym starej rosyjskiej gwardii, budząc entuzjazm żołnierzy. Piotr został uwięziony. Poddał się; chciał, by go odesłano do króla pruskiego. Oczywiście, marzenie to nie spełniło się. Poddani czytali w myślach carycy; jej mąż został prawdopodobnie uduszony w czasie bójki za stołem biesiadnym. Fryderyk II mówił o nim z politowaniem: ,,Dał się złożyć z tronu z taką łatwością, z jaką dziecko kładzie się spać". Stanisław Poniatowski chciał przyjechać do kochanki, która zyskała tak nadzwyczajną władzę. Ona jednak nie życzyła sobie wizyty. Pisała w liście: ,,Usilnie proszę Pana o niespieszenie się z przyjazdem tutaj dlatego, że obecność Pana, wobec teraźniejszych wypadków, byłaby niebezpieczną dla niego, a i dla mnie również szkodliwą. Przewrót, który wypadł dla mnie pomyślnie, uważam za cud. Wprost zadziwiająca jest jednomyślność w uskutecznieniu tegoż. Jestem niezmiernie zajęta i dlatego nie zdaję Panu szczegółowych relacji. W ciągu całego życia będę dążyła do tego, aby być Panu pożyteczną oraz zachowam dlań i Jego rodziny szacunek. Obecnie czeka mnie wiele niebezpieczeństw. Nie spałam trzy noce i jadłam dwa razy w ciągu czterech dni. Do widzen