Ebook Poradnik pozytywnego myślenia mobi,epub

. Zupeł­nie się zmie­ni­łem. - Usta­li­li­ście jakąś datę? - Datę? - Wyzna­cza­jącą koniec roz­łąki? - Nie. - A więc roz­łąka mia­łaby się zakoń­czyć w nie­okre­ślo­nej przy­szło­ści? - Wła­ści­wie tak. Zwłasz­cza że nie wolno mi kon­tak­to­wać się z Nikki ani z jej rodziną. - Dla­czego? - Wła­ści­wie to nie wiem. Kocham rodzi­ców Nikki tak samo jak ona. Ale to nie ma zna­cze­nia, bo Nikki na pewno wkrótce do mnie wróci i wszystko im wyja­śni. - Na czym opie­rasz te przy­pusz­cze­nia? - pyta, ale robi to uprzej­mie, uśmie­cha­jąc się przy­jaź­nie. - Wie­rzę w szczę­śliwe zakoń­cze­nia - oznaj­miam. - I mam wra­że­nie, że ten film trwa już dosta­tecz­nie długo. - Film? - rzuca dok­tor Patel pyta­jąco, a mnie wydaje się, że gdyby zało­żył oku­lary w dru­cia­nych opraw­kach i ogo­lił głowę, wyglą­dałby zupeł­nie jak Gan­dhi. To dość dziwne sko­ja­rze­nie, bo prze­cież sie­dzimy w skó­rza­nych fote­lach pośrodku tego jasnego, rado­snego pomiesz­cze­nia, a Gan­dhi nie żyje, prawda? - Tak - potwier­dzam. - Nie zauwa­ży­łeś, że życie układa się w ciąg fil­mów? - Nie. Opo­wiedz mi o tym. - No więc masz tam przy­gody. Wszystko zaczyna się od kło­po­tów, ale po jakimś cza­sie przy­zna­jesz się do tego, że masz pro­blemy, i ciężko pra­cu­jesz, żeby stać się lep­szym czło­wie­kiem, a to wła­śnie przy­ciąga szczę­śliwe zakoń­cze­nie i pozwala mu roz­kwit­nąć, zupeł­nie jak w fil­mach takich jak: Rudy, Karate Kid, seriach Gwiezdne wojny, Indiana Jones czy Rocky Bal­boa, a także Goonies. To moje ulu­bione tytuły, cho­ciaż aż do powrotu Nikki posta­no­wi­łem nie oglą­dać fil­mów, poza tym teraz moje wła­sne życie jest fil­mem, który będę oglą­dał i który zawsze jest włą­czony. Poza tym wiem, że nad­szedł już pra­wie czas na szczę­śliwe zakoń­cze­nie, w któ­rym Nikki do mnie wróci, ponie­waż zro­bi­łem ogromne postępy, zarówno poprzez ćwi­cze­nia fizyczne i leki, jak i tera­pię. - Rozu­miem. - Dok­tor Patel się uśmie­cha. - Ja też lubię szczę­śliwe zakoń­cze­nia, Pat. - A więc się ze mną zga­dzasz. Myślisz, że żona wkrótce do mnie wróci? - Czas pokaże - odpo­wiada dok­tor Patel i w tym samym momen­cie docho­dzę do wnio­sku, że doga­dam się z Clif­fem, ponie­waż on nie pro­pa­guje pesy­mi­zmu jak dok­tor Tim­bers oraz per­so­nel w nie­do­brym miej­scu. Cliff nie powta­rza, że powi­nie­nem otwo­rzyć wresz­cie oczy i sta­wić czoło temu, co uważa za fakty. - To dość dziwne, ponie­waż wszy­scy tera­peuci, u któ­rych dotąd byłem, twier­dzili, że Nikki nie wróci. Nawet po tym, jak opo­wie­dzia­łem im o swo­ich postę­pach, oni tylko ,,po mnie jeź­dzili", jak mawia mój czar­no­skóry przy­ja­ciel Danny. - Ludzie potra­fią być okrutni - mówi Cliff ze współ­czu­ciem, które spra­wia, że nabie­ram do niego jesz­cze więk­szego zaufa­nia. Nagle uświa­da­miam sobie, że nie zapi­suje moich słów w notat­niku. Jestem mu za to bar­dzo wdzięczny. Mówię mu, że podoba mi się ten pokój, i roz­ma­wiamy o mojej miło­ści do chmur i o tym, że więk­szość ludzi nie zauważa oka­la­ją­cych je świe­tli­stych kra­wę­dzi, mimo że prze­cież można je zoba­czyć nie­mal codzien­nie. Z uprzej­mo­ści pytam go o rodzinę. Oka­zuje się, że ma córkę w wieku lice­al­nym. Gra w hokeja na tra­wie, a jej dru­żyna upla­so­wała się na dru­gim miej­scu pośród dru­żyn w South Jer­sey. Ma też syna w pod­sta­wówce, który chce być brzu­cho­mówcą i co wie­czór ćwi­czy z drew­nianą lalką. Lalka nazywa się Gro­ver Cle­ve­land - tak samo jak jedyny pre­zy­dent Sta­nów Zjed­no­czo­nych, który spra­wo­wał urząd przez dwie kaden­cje prze­dzie­lone prze­rwą. Nie rozu­miem, dla­czego syn Cliffa nazwał swoją drew­nianą lalkę na cześć naszego dwu­dzie­stego dru­giego i dwu­dzie­stego czwar­tego pre­zy­denta, ale mil­czę. Cliff wspo­mina też o swo­jej żonie, która ma na imię Sonja i która tak pięk­nie poma­lo­wała jego gabi­net. Po chwili wda­jemy się w dys­ku­sję o zale­tach płci pięk­nej i o tym, jak ważne jest to, by dbać o swoją kobietę, póki się ją ma, ponie­waż jeśli się tego nie robi, można ją szybko stra­cić, a Bóg bar­dzo chce, żeby­śmy doce­niali swoje kobiety. Życzę Clif­fowi, żeby ni­gdy nie musiał doświad­czyć roz­łąki, a on wyraża nadzieję, że moja roz­łąka nie­długo dobie­gnie końca. Uwa­żam, że to bar­dzo miłe. Zanim wycho­dzę, Cliff infor­muje mnie, że chce mi zmie­nić leki, co może wywo­łać nie­po­żą­dane skutki uboczne, i że powi­nie­nem natych­miast powia­do­mić mamę o jakich­kol­wiek dol