Porucznik Borewicz - Audiobook mp3

byt znany. Wiecie, że nam ostatnio patrzą na ręce. Facet przez parę minut nie odzyskiwał przytomności. Zabraniam wdawania się w jakiekolwiek bójki. To was może kosztować najbliższy awans. Jesteście oficerem, a nie awanturnikiem. A wyjaśnienia, że po to Pan Bóg dał mi ręce, żeby nie zawracać dupy patrolom, przestały mnie interesować. Jak i forma wyjaśnień. Zjeżdżaj - zakończył ostro. Borewicz przyjął nadgorliwie postawę zasadniczą i wyszedł z gabinetu. *** Hotelowy korytarz przysłaniały pootwierane drzwi. Pośrodku stał wózek pełen rolek papieru toaletowego mydeł i ręczników. Borewicz rozmawiał cierpliwie ze starszą kobietą w kolorowym uniformie sprzątaczki. Zubek w milczeniu przysłuchiwał się rozmowie. W pomiętym kapeluszu, nieświeżej koszuli, nie dopiętej jesionce raził wyglądem na korytarzu eleganckiego hotelu. - Jak często sprząta się pokoje? - Dwa razy dziennie. - O której godzinie znalazła pani tę kartkę? - Po południu. Kartka leżała w pobliżu kosza na śmiecie. Tak jakby ktoś chciał ją tam wyrzucić, a nie trafił. - Ile jest koszy w tym korytarzu? - Na korytarzu są cztery. - Praktycznie więc kartkę mógł wyrzucić do kosza każdy z mieszkańców pierwszego pię Proszę sobie przypomnieć - pytał dalej Borewicz - czy w ostatnich dwóch dniach mieszkał tu ktoś, kto zwróciłby pani uwagę, ktoś zachowujący się w sposób wskazujący na zdenerwowanie, może ktoś specjalnie podniecony? - Podnieconych to tu jest, proszę pana, dużo. Tu mieszka dużo cudzoziemców, za nimi stale włóczą się jakieś dziewczyny, latają po korytarzach jak oparzeni. Niektóre to nawet w majtkach. To są eleganccy panowie, mają tyle koszul, że nigdy ich nie piorą, tylko codziennie zmieniają na nowe. - Rozumiem - z powagą potwierdził Borewicz. - Czy jest możliwe, żeby kartka leżała na korytarzu przez kilka dni? - spytał po chwili. - Jak pan może o mnie tak źle myśleć? Ja sprzątam bardzo dokładnie, ale nie miałam dyżuru przez trzy dni, to można inne zostawiały. To mała kartka, leżała w kącie, mogły nie zauważyć. - Dziękuję. Pożegnali kobietę i ruszyli korytarzem w stronę wind. - A pan jak często zmienia koszule? - zwrócił się nagle do Zubka. - A daj pan spokój. Zagraniczne dziwadła. - Na piętrze jest pięćdziesiąt pokoi. Przyjmując, że kartka mogła leżeć kilka dni - mamy paręset osób do przesłuchania. Wszystko pewnie cudzoziemcy, przyjezdni, bo przecież warszawiak ciągle nie ma prawa wynająć pokoju w hotelu. - Przyzwoity człowiek nie musi szukać noclegu poza domem. Borewicz spojrzał się na Zubka z politowaniem. - Jak ja się mogłem z panem zaprzyjaźnić - mruknął Borewicz. - Chodźmy obejrzeć książkę meldunkową. *** Zubek siedział w hallu, obserwując ludzi. Recepcja dużego hotelu to ciekawe miejsce, pełne dziwnych ludzi i zdarzeń. Zubek rozglądał się z niesmakiem. Irytowały go zwłaszcza ładne dziewczyny kręcące się po hotelu. Po chwili zjawił się Borewicz. - Spisałem trochę nazwisk - zaczął Zubek. - Tylko trochę? - zdziwił się Borewicz. - Czterdziestopięcioosobową wycieczkę emerytowanych nauczycielek z Anglii skreśliłem. Wszystkich kawalerów też - powiedział to jak rzecz oczywistą. - Słusznie. Zubek spojrzał podejrzliwie. - Nieżonaci mają na ogół inne możliwości pozbycia się kobiety bez używania trucizny. - Wziąłem kilka nazwisk Włochów, ale też bez przekonania. Borewicz westchnął z dezaprobatą. - Włosi urządzają się tu bez komplikacji i mają o wiele zabawniejsze sposoby spędzania czasu niż mordowanie dzieciom matek. Zobaczymy - zakończył, oglądając się za mocno wydekoltowaną pod futrem dziewczynę w mini. - Powykreślałem i kobiety. W sumie mamy 80 mężczyzn, z tego 30 turystów zagranicznych. - Nieźle jak na wolną sobotę - westchnął Borewicz. *** Borewicz rozmawiał przez telefon, kiedy major wszedł do pokoju. Porucznik wstał. - Siedźcie. Co słychać? - Po eliminacji mam na liście 60 cudzoziemców i 8 Polaków. Wykreśliłem dwóch krajowców: jeden notowany waluciarz. Ci nie mordują, to im się po prostu nie opłaca, i jeden bigamista. Taki najwyżej żeni się jeszcze raz, co w najgorszym wypadku grozi nowym małżeństwem i karą do dwóch lat. Pozostało mi z tego kilkadziesiąt osób. Traktuję sprawę serio, mimo że - przyznam się panu majorowi - bez większego przekonania. - I co dalej? - z lekką naganą w głosie zapytał major. - Wysłałem wczoraj polecenie do komend wojewódzkich, żeby ustalili, czy nie znaleziono podobnych listów w innych hotelach, i sprawdzili mi paru panów. - Wiem. Bo właśnie mam dla was wiadomość z Poznania. Mają identyczną kartkę - major spojrzał na telefonogram. - Znaleziono ją w pokoju Barbary Kałuckiej, aktorki, nigdzie nie pracującej, lat 24. Dziś rano - rzucił kartkę na biurko. - Kazałem już zarezerwować