Ebook Afterlife mobi,epub

Uroczystość już się skończyła, ale chłopcy zostali na cmentarzu. Tori układał bukiet, który przywiózł z kwiaciarni swoich rodziców, a Aiden rozmawiał z pastorem. -- Wybacz, że nie powiedziałem ci, że powierzam im tę sprawę -- wyjaśnił Emil, poprawiając gogle. -- Gdybym to zdradził, nie byłoby elementu zaskoczenia. W świecie śmiertelników minęło już kilka dni, wiedziałem, że im się uda. Ufam im. W ciemnych oczach Jeremyego coś zalśniło. -- Wiesz, że cię kocham? -- spytał, przytulając go do siebie. Emil również go objął, uśmiechając się pod nosem. -- Wiem. -- Teraz rozumiem, dlaczego Nicholas nigdy nie miał potrzeby pożegnania się z rodzicami. Oni wiedzieli, jaki był powód jego śmierci i pożegnali się z nim na pogrzebie -- kontynuował Instygator. -- Gdy ich żałoba się skończyła, Nicholas był całkowicie wolny od ludzkiego świata. -- Podobnie będzie z Bruceem. Odszedł w sposób najbardziej naturalny -- zakończył Strażnik Dusz. -- To była decyzja Jego Magnificencji. Śmiertelnicy już się z nią pogodzili. Wkrótce ich smutek przeminie. Portal służący im za obraz międzyświatowy zaczął się zamykać. Gdy zniknął, Bruce otrząsnął się, uwalniając się z transu. -- Co to było? -- Ostatnie pożegnanie, dziadku. Twoje ziemskie sprawy są już zamknięte. -- Skoro już wszystko wiemy, to może wreszcie odezwiemy się do Nicholasa? Mieliśmy się spotkać u Columbana -- powiedział Emil, wciąż trzymając się blisko Instygatora. -- Columbana? -- Czeka cię najlepsza rozrywka na Dachu Świata, dziadku -- zawołał chłopak, ciągnąc mężczyznę za ramię. * Niebawem przyjaciele spotkali się w Zakątku Columbana. Bruce nie spodziewał się tak hucznego przyjęcia. Na miejscu zdążył poznać samego właściciela niebiańskiego pubu, jego nabliższych przyjaciół i współpracowników, ale też tych, którzy byli jakoś powiązani z jego wnukiem oraz jego towarzyszami. W lokalu pojawili się Andreas i Angela, rodzice Emila, Varya i Maedoc, którzy zajmowali się jakimiś specjalistycznymi badaniami, Benjamin Apologeti, niesamowity parapsycholog i mentor Nicholasa, oraz masa innych dusz. Emil wpatrywał się w roześmiane towarzystwo, gdy Bruce opowiadał wszystkim o swoich ziemskich przygodach. Strażnik Dusz wyciągnął z kieszeni dokument, który otrzymał od Jego Magnificencji. Zadaniem Brucea na Dachu Świata również było zajęcie się muzyką, takie miał powołanie. Emil wiedział, że jego przyjaciele, Alissa i Arnold, będą zachwyceni. Zastanawiał się, jakie plany miała Katedra dla Aidena i Toriego. Ci dwaj zdążyli już nieźle wyrosnąć. Być może kilka ziemskich lat to nie jest jakiś szmat czasu, jednak w wieczności minęły one jak jeden dzień, a dla śmiertelników były nie lada wyzwaniem. Columban zjawił się przy stole swoich gości, niosąc im dolewki napojów i klepiąc ich wesoło po plecach. Emil przestał myśleć o Starym Życiu, wdając się w rozmowę z Varyą i Malachiaszem. Dusze nie musiały się przejmować tym, co śmiertelne. Jednak to, co duchowe, zawsze przenikało to, co ludzkie. [1] Historia ta została opisana w tomie I serii ,,Afterlife". Rozdział 3 Spięcie Reagan obudziła się wczesnym rankiem. W sumie mówienie, że się obudziła, było przesadą, bo tej nocy znów niemal nie zmrużyła oka. Od jakiegoś czasu miała koszmary. Wciąż śnił się Griffin, listonosz, którego odnalazła w lesie, chociaż już dawno go pochowano. Przez większość czasu chodziła poddenerwowana, powodując tym samym, że denerwowali się ludzie wokół niej. Usiadła na łóżku i przetarła oczy, zerkając na szafkę nocną. Trzymała tam leki uspokajające, które od jakiegoś czasu brała. Nie było to nic, co musiał przepisać jej lekarz, przynajmniej na razie. Wyszła z pokoju, kierując się do toalety. Wzięła szybki prysznic i założyła ulubione rzeczy. W kuchni wyciągnęła z lodówki jogurt, zalewając nim płatki owsiane. Usiadła na krześle, wpatrując się w okno. Odwróciła się, gdy usłyszała, jak ktoś otwiera drzwi wejściowe. Logan wszedł do środka, ściągając kalosze. Reagan skończyła jeść płatki, po czym wzięła plecak z szafki i narzuciła go na siebie. Wyciągnęła płaszcz przeciwdeszczowy. -- Po szkole wróć od razu do domu. Pojedziemy odwiedzić mamę. -- Tak, tato. Dziewczyna wyszła z mieszkania, idąc w stronę swojego roweru. Nie dziwiło jej, że ojciec nie zaproponował podwiezienia jej do szkoły. To nie był deszcz, zaledwie mżawka. Reagan spędzała zbyt wiele czasu w towarzystwie mężczyzn, by bać się czegoś takiego. Zresztą, ojciec nie traktowałby jej poważnie, gdyby nagle zaczęła się zachowywać jak rozkapryszona dziewczyna z miasta. Nawet jej imię nie było dziewczęce. Reagan wskoczyła na rower i zaczęła pedałować, po czym wyjechała na asfaltową drogę, kierując się w stronę As