Ebook Powrót do Amalfi mobi,epub

ę wyjścia z domu. Zaklął pod nosem, wziął kluczyki od samochodu ze stolika w holu i wyszedł na zewnątrz, gdzie na podjeździe stał samochód - obecna miłość jego życia. Na Amalfi Drive panował nietypowy o tej porze lata niezbyt duży ruch. Droga wiodąca wzdłuż skalistego wybrzeża, łącząca Sorrento z Salerno, słynęła z ostrych zakrętów. Orla się ucieszyła, gdy Jules zaproponował, że usiądzie za kierownicą, by mogła podziwiać niezwykłe krajobrazy i widoczne w oddali turkusowe Morze Tyrreńskie. Ciszę i spokój tego miejsca zburzył nagle głośny ryk silników auta zbliżającego się z tyłu. Obejrzała się przez ramię i zobaczyła czerwony sportowy samochód szybko wyprzedzający na ostrym zakręcie ich auto, wynajęte na lotnisku w Neapolu. Wstrzymała oddech, bojąc się, że kierowca rozbije się na barierkach przy poboczu drogi i stoczy z urwiska. Czerwony pojazd jednak przemknął tylko obok w oka mgnieniu i zaraz znikł za kolejnym zakrętem. - To mój brat przyrodni i jego nowa zabawka - bąknął Jules. - Najnowszy model. Najdroższy i najszybszy samochód na świecie. Torre. Na jego wspomnienie poczuła ucisk w żołądku. Przez chwilę miała ochotę poprosić Julesa, żeby zawiózł ją z powrotem na lotnisko lub zabrał gdziekolwiek indziej, byle tylko z dala od Willi Romano i człowieka, który od ośmiu lat nawiedzał jej w sny. Popełniła głupi błąd, spędzając z Torrem noc. Każdy czegoś żałuje i ona żałowała właśnie tego. Teraz jednak miała dwadzieścia sześć lat i nie była już naiwną osiemnastolatką, która uciekła z jego pokoju, z pośpiechem zbierając ubrania, gdy z niej drwił, zarzucając, że jest taką samą naciągaczką bogatych facetów jak jej matka. Miała za sobą pełne przemocy nieudane małżeństwo i teraz czuła się dużo silniejsza. Może więc jakoś zniesie ponowne spotkanie z Torrem, w którym zadurzyła się jako nastolatka. Dziesięć minut później, kiedy wjechali przez bramę, prowadzącą do Willi Romano, sportowy samochód stał na podjeździe, ale nigdzie nie było widać jego właściciela. Jules zaparkował wynajęte auto i Orla wysiadła, biorąc z tylnego fotela słomiany kapelusz z szerokim rondem. Musiała się chronić przed słońcem, żeby nie dostać piegów. Mlecznobiałą cerę i jasnorude włosy miała w spadku po ojcu, pochodzącym z Irlandii, choć wizyty w domu Liama Brogana na odludnym i deszczowym zachodnim wybrzeżu tego kraju wspominała z dzieciństwa raczej z żalem. Zwinęła długie włosy w węzeł na szczycie głowy i nasunęła na nie kapelusz. Zmysłowy zapach dobiegający z zagajnika drzew cytrynowych, niesiony wiatrem, mieszał się ze słodką wonią wiciokrzewu, porastającego ściany domu. Podczas pierwszej wizyty na Wybrzeżu Amalfitańskim, na miesiąc przed dziewiętnastą rocznicą urodzin, Orla zakochała się w tutejszym krajobrazie i żywych kolorach - różowości bugenwilli, ciemnej zieleni cyprysów i błękicie morza otaczającego skalisty przylądek, gdzie od dwustu lat stała Willa Romano. Przyjechała tutaj pierwszy raz przed ośmioma laty, gdy jej matka została trzecią żoną Giuseppego Romano, bogatego właściciela największej we Włoszech firmy budowlanej. Małżeństwo to - tak jak większość związków Kimberley - nie trwało długo i Orla nie przyjeżdżała do willi, odkąd matka wróciła do Londynu, by wydać pieniądze otrzymane po rozwodzie. Kiedy dostała zaproszenie na siedemdziesiąte urodziny Giuseppego, na początku miała ochotę się wymówić i nie przyjechać, wiedząc, że będzie tam Torre. Lubiła jednak ojczyma. Zawsze miło ją witał, ale odwiedzała go tylko wtedy, gdy Torrego nie było w domu. Utrzymywała z nim kontakt nawet po tym, jak rozwiódł się z Kimberly. Gdy więc Jules zaproponował wspólną podróż do Amalfi, Orla postanowiła zmierzyć się w końcu z wrogiem. Chciała się spotkać z Torrem, by rozliczyć się z przeszłością i zacząć nowe życie. Z wili wyszedł jakiś człowiek z obsługi, żeby ich przywitać, i Jules zaczął z nim rozmawiać, podczas gdy Orla rozglądała się po pięknym, starannie utrzymanym ogrodzie. - Nie wiedzą, gdzie nas ulokować - oznajmił po chwili Jules, podchodząc do niej z powrotem. - Jacyś dalecy krewni Giuseppego przyjechali bez zapowiedzi i Mario się zastanawia, gdzie wstawić nasze bagaże. Pójdę do gospodyni i zobaczę, co się dzieje. - Zaraz do ciebie przyjdę, tylko rozprostuję trochę nogi po podróży. - Jasne, ale skryj się w cieniu. Nie przywykłaś do włoskiego słońca, chérie. Uśmiechnęła się, patrząc, jak Jules wchodzi do domu. Urodził się we Francji i zawsze wydawał się szarmancki i uprzejmy. Był dla niej miły, kiedy odwiedzała matkę w Willi Romano, mimo że Giuseppe rozwiódł się z jego matką właśnie z powodu Kimberley. Jules jednak nadal utrzymywał dobre stosunki z ojczymem i pół roku wcześniej został