Ebook Powstrzymaj mnie mobi,epub

trzyma Kimberly w niewoli i nie uprowadził nikogo innego. Może chciał mieć córkę, kogoś, kto by go kochał bezwarunkowo, a ona mu to dała. Jasmine poczuła na ramionach gęsią skórkę. - Nie chodziło o miłość. - On nigdy nie zaznał zaspokojenia i pewnie nigdy go nie zazna. Bo inaczej po co wzywałby ją, żeby go powstrzymała? - Mógł ją nawet w którymś momencie wypuścić - zastanawiała się głośno Skye. - Co wcale nie znaczy, że musiałaby wrócić do domu. - To prawda. Miała osiem lat, kiedy zaginęła - powiedziała Jasmine. - Porwane dzieci często zaczynają się wiązać emocjonalnie z oprawcą, przystosowują się i zaczynają tak się zachowywać, jakby nigdy nie prowadziły innego życia. - Może trzymał ją przy sobie, dopóki nie dorosła, a ona gdzieś Jakaś wersja jej dawnego ja, ale już nie ta sama osoba, chciała dodać Jasmine, ale nie umiała powiedzieć tego na głos. Zajmie się tym, jeżeli los ześle na nią to szczęście, że odnajdzie swoją siostrę. - Chcesz zamówić badanie DNA, żeby sprawdzić, czy ta krew pasuje do twojej? - spytała Skye. - Oczywiście. Poproszę prywatne laboratorium w Los Angeles. Mieli bardzo dobre wyniki przy sprawie Wrigleya. - Chciała też, by specjalista sprawdził ukryte odciski palców. Niezbyt liczyła na pudełko. Zbyt wiele osób je dotykało. A po trzech czy czterech dniach transportu trudno odzyskać odciski palców nadawcy nawet za pomocą środków chemicznych. Natomiast badania taśmy klejącej i papieru mogły przynieść więcej. - A dlaczego nie zajmie się tym policja i jej laboratorium? Kiedy porwano Kimberly, mieszkałaś w Clevelandzie. To należy do tamtejszej policji. - Nie chcę im dawać tego, co mam. - Dlaczego? - Bo detektyw, który prowadził wstępne dochodzenie, nadal tam pracuje. - Jasmine wstała i podeszła do okna. Spojrzała dwa piętra niżej, na parking. Stare ciężarówki, małolitrażowe samochody i miejskie terenówki stały w świetle reflektorów przymocowanych do budynku. Nie mieszkała na bogatym przedmieściu Sacramento. Ona, Skye i Sheridan zarabiały w fundacji tylko tyle, żeby przeżyć, nie mogła więc wynająć drogiego apartamentu. Ale nie była to także najgorsza okolica. Czuła się tu bezpiecznie, przynajmniej na tyle, na ile pozwalała praca, w której musiała się przeciwstawiać tylu niebezpiecznym ludziom. - Skąd o tym wiesz? - Sprawdziłam dziś rano. - Uważasz, że nie poradzi sobie z dochodzeniem? - Mój ojciec omal nie doprowadził do jego zwolnienia z powodu zniszczenia śladów opon. - Jasmine oderwała kawałek papierowego ręcznika i wytarła sobie z czoła kropelki potu. - Wątpię, żeby chciał ponownie otworzyć sprawę. - Może mogłabyś wytłumaczyć jego przełożonemu, żeby wyznaczył do tego kogoś innego? - Nie, bo kapitan Jones wyraźnie go wspiera, a ja nie mam zamiaru pracować z Castillem. - Nie chciała powierzać kluczowych dowodów człowiekowi, którego uważała za niekompetentnego. Poza tym nie spodziewała się, by policja w Clevelandzie okazała się chętna do współpracy. Jej ojciec bardzo im zaszedł za skórę. Uważała też, że mając za sobą udział w kilku dochodzeniach, lepiej się do tego nadaje niż ktokolwiek inny. Wszak chodziło o jej siostrę, więc nikt nie okaże takiej determinacji jak ona. - A jakiś prywatny detektyw? Może Jonathan by się tym zajął? Wiesz, że jest dobry. - Sama się zajmę tą sprawą. - Jak? - Jadę do Luizjany. - To bez sensu. Jedyne, co masz, to znaczek pocztowy na paczce! Nieprawda. Miała w umyśle jego obraz, który nagle pojawił się znikąd, gdy dotknęła liter na pudełku. Umówi się na spotkanie z twórcą portretów pamięciowych, będzie rozsyłać ulotki, wyznaczy nagrodę - zrobi wszystko, co będzie trzeba. A może, kiedy szok minie i nabierze trochę sił, będzie mogła znów przyjrzeć się tej mrożącej krew w żyłach więzi, którą przez moment poczuła. Ta dziwna wizja przekonała ją co do jednego: mężczyzna z brodą wiedział, że ona może go powstrzymać. A ona zamierzała to zrobić. Nawet jeżeli dla Kimberly było już za późno. ROZDZIAŁ DRUGI Jasmine nigdy nie była w Luizjanie. Poruszona ogromem zniszczeń, wpłacała pieniądze na pomoc dla ofiar huraganu Katrina, ale nie dotknęło jej to osobiście. Nie czuła żalu za konkretnymi miejscami jak ktoś, kto znał miasto wcześniej. Zresztą w otaczających ciemnościach i tak niewiele było widać. Jechała taksówką z lotniska do hotelu, zastanawiając się poniewczasie, czy przyjazd do Nowego Orleanu nie był szaleństwem. Nie znała nikogo ani w tym mieście, ani w ogóle w tej części kraju. Jak ma znaleźć tego człowieka? Uporczywe pulsowanie za oczami przypomniało jej o narastającym bólu głowy. W samolocie było ciasno i duszno, podróż zajęła cały dzień, do celu dotarła późnym wieczorem. Na pokładzie serwowano jedynie napoje i orzeszki. Był