Preludium Fundacji - Audiobook mp3

po­koj­nych cza­sach i warto byłoby je uspo­koić w spo­sób, który nie wyma­gałby ani pie­nię­dzy, ani wysiłku zbroj­ bo w nie­da­le­kiej prze­szło­ści przy­spo­rzyło to wię­cej szkód niż dobra. - Wła­śnie, Deme­rzel - potwier­dził pod­nie­cony impe­ra­tor. - Ścią­gnij tu tego Hariego Sel­dona. Mówisz mi, że twoje sznurki się­gają do każ­dego zakątka tego burz­li­wego świata, nawet tam, gdzie nie ośmielą się wkro­czyć moje oddziały. Zatem pocią­gnij za jeden z nich i spro­wadź tu tego mate­ma­tyka. Chcę go zoba­czyć. - Tak zro­bię, Wasza Wyso­kość - powie­dział Deme­rzel, który już dawno zlo­ka­li­zo­wał Sel­dona. Odno­to­wał też w pamięci, że trzeba pochwa­lić Mini­stra Nauki za dobrze wyko­naną robotę. 2 W tym cza­sie Hari Sel­don nie wyglą­dał zbyt impo­nu­jąco jak na wiel­kiego uczo­nego. Miał trzy­dzie­ści dwa lata, podob­nie jak impe­ra­tor Cleon I, lecz był od niego niż­szy, miał tylko metr sie­dem­dzie­siąt trzy. Jego twarz była łagodna i wesoła, włosy ciem­no­brą­zowe, pra­wie czarne, a ubra­nie miało wyraźny pro­win­cjo­nalny rys. Każ­demu, kto w póź­niej­szych cza­sach sły­szał o Harim Sel­do­nie tylko jako o legen­dar­nym pół­bogu, wyda­wa­łoby się pra­wie bluź­nier­stwem, żeby mate­ma­tyk nie miał siwych wło­sów, twa­rzy pobruż­dżo­nej zmarszcz­kami, spo­koj­nego, pro­mie­niu­ją­cego mądro­ścią uśmie­chu i żeby nie sie­dział na wózku inwa­lidz­kim. Jed­nak nawet wtedy, w pode­szłym wieku, oczy Sel­dona były wesołe. Teraz zaś były szcze­gól­nie wesołe, gdyż wygło­sił refe­rat na Zjeź­dzie Dzie­się­cio­let­nim. Do pew­nego stop­nia wzbu­dził nawet zain­te­re­so­wa­nie. Stary Oster­fith ski­nął głową i powie­dział: ,,Zmyśl­nie, młody czło­wieku. Bar­dzo zmyśl­nie". A taka ocena, wypo­wie­dziana przez Oster­fitha, spra­wiała satys­fak­cję. Wielką satys­fak­cję. Ale teraz nastą­pił zupeł­nie nie­spo­dzie­wany zwrot wyda­rzeń i Sel­don nie był pewien, czy powinno mu to popra­wić nastrój, czy też nie. Wpa­try­wał się w wyso­kiego, mło­dego czło­wieka w mun­du­rze. Z lewej strony jego tuniki widział zgrab­nie umiej­sco­wiony emble­mat przed­sta­wia­jący słońce i sta­tek kosmiczny. - Porucz­nik Alban Wel­lis - przed­sta­wił się ofi­cer gwar­dii impe­ra­tora, nim scho­wał swój dowód toż­sa­mo­ści. - Pozwoli pan ze mną? Wel­lis był oczy­wi­ście uzbro­jony, a za drzwiami cze­kali jesz­cze dwaj gwar­dzi­ści. Sel­don wie­dział, że nie ma wyboru, cho­ciaż żoł­nierz zacho­wy­wał się nie­zwy­kle uprzej­mie. Chciał jed­nak popro­sić o wyja­śnie­nia. - Na spo­tka­nie z impe­ra­to­rem? - zapy­tał. - Do pałacu. Takie otrzy­ma­łem instruk­cje. - Ale dla­czego? - Tego mi nie powie­dziano. Mam wyraźne pole­ce­nie, by przy­pro­wa­dzić pana, w taki czy w inny spo­sób. - Ale to wygląda na aresz­to­wa­nie. Nie zro­bi­łem nic, co by to uspra­wie­dli­wiało. - Powiedzmy raczej, że wygląda to na przy­zna­nie panu eskorty hono­ro­wej. Ale pro­szę dłu­żej nie zwle­kać. Sel­don nie zwle­kał. Zaci­snął usta, jakby chciał powstrzy­mać dal­sze pyta­nia, ski­nął głową i ruszył naprzód. Nawet jeśli miał się spo­tkać z impe­ra­to­rem i otrzy­mać impe­rialną pochwałę, nie znaj­do­wał w tym żad­nej przy­jem­no­ści. Opo­wia­dał się za Impe­rium - to zna­czy za świa­tami ludz­ko­ści żyją­cej w jed­no­ści i pokoju - ale nie był za impe­ra­to­rem. Porucz­nik kro­czył przo­dem, pozo­stała dwójka z tyłu. Sel­don uśmie­chał się do mija­nych osób i zdo­łał przy­brać obo­jętną minę. Przed hote­lem wsie­dli do służ­bo­wego samo­chodu naziem­nego. Mate­ma­tyk prze­su­nął ręką po tapi­cerce - ni­gdy nie był w tak ele­ganc­kim pojeź­dzie. Znaj­do­wali się w jed­nej z naj­za­moż­niej­szych czę­ści Tran­tora. Kopuła była tu na tyle wysoka, że dawała uczu­cie prze­by­wa­nia na otwar­tej prze­strzeni i czło­wiek mógłby przy­siąc - nawet ktoś taki jak Hari Sel­don, który uro­dził się i wycho­wał w otwar­tym świe­cie - że podró­żo­wali w świe­tle sło­necz­nym. Wpraw­dzie nie można było dostrzec ani słońca, ani cieni, ale powie­trze było rześ­kie i aro­ma­tyczne. Wkrótce jed­nak to się skoń­czyło. Kopuła zakrzy­wiła się w dół, a ściany zwę­żyły i teraz poru­szali się w zamknię­tym tunelu ozna­czo­nym co jakiś czas emble­ma­tem ze słoń­cem i stat­kiem kosmicz­nym, który wyraź­nie był zare­zer­wo­wany, jak domy­ślał się Sel­don, dla pojaz­dów urzę­do­wych. Otwo­rzyły się jakieś wrota, samo­chód prze­mknął przez nie, a kiedy zam