Ebook Profesor mobi,epub

ojawił się uśmiech zadowolenia. Moje obserwacje natomiast nie były tak podszyte troską, co prawdopodobnie zwiększało ich trafność, i wkrótce spostrzegłem, że wątłe doprawdy były podstawy dla matczynego samozadowolenia; zdawało mi się, iż dżentelmen ów o wiele bardziej sam pragnął oczarować, aniżeli poddawał się wrażeniu wywieranemu przez innych. Było w panu Hunsdenie coś nienazwanego, co, gdym go obserwował (nie miałem nic lepszego do roboty), przywodziło niekiedy na myśl cudzoziemca. Sylwetka jego i rysy twarzy wskazywały na angielską krew, chociaż i tam można było czasem dostrzec domieszkę pewnych cech galijskich; nie było w nim jednak angielskiej nieśmiałości: gdzieś w jakiś sposób przyswoił sobie sztukę całkowitego odprężenia i nie pozwalał, by wyspiarska bojaźliwość odgradzała go od wygody czy przyjemności. Nie udawał wyrafinowania, nie można go jednak było nazwać ordynarnym; nie był osobliwy - nie był dziwaczny - mimo to nie przypominał żadnej ze znanych mi dotychczas osób; ogólne jego obejście zdradzało poczucie skończonego, najwyższego samozadowolenia; a jednak od czasu do czasu niczym zaćmienie przemykał przez jego oblicze nieopisany cień, który zdawał się być oznaką nagłego i silnego wewnętrznego zwątpienia w siebie, w swe słowa i czyny - wyraźnego niezadowolenia z życia czy pozycji społecznej, z widoków na przyszłość, czy też ze sprawności umysłu - nie wiem, którym z powyższych; równie dobrze mógł to być po prostu chimeryczny kaprys. Rozdział IV Żaden mężczyzna nie lubi przyznawać, iż popełnił błąd w wyborze zawodu, i każdy godzien miana mężczyzny będzie wiosłował pod wiatr i wbrew falom, zanim pozwoli sobie na okrzyk ,,Zostałem pokonany!", poddawszy się biernie prądowi, który wyniesie go z powrotem na brzeg. Posada irytowała mnie od pierwszego tygodnia pobytu w mieście X. Samo zajęcie - przepisywanie i tłumaczenie listów handlowych - było dość jałowe i nudne, gdyby jednak chodziło o tę jedynie niedogodność, dawno już nauczyłbym się ją znosić; nie jestem z natury niecierpliwy, a pod wpływem dwojakiego pragnienia: aby zarobić na utrzymanie oraz uzasadnić przed sobą i innymi sens powziętego postanowienia, by zostać kupcem, znosiłbym w milczeniu to, iż najlepsze z mych zdolności rdzewieją skrępowane; nawet w głębi duszy nie szemrałbym, że tęsknię do wolności; tłumiłbym każde westchnienie, jakie me serce wydać by pragnęło, aby oznajmić, że cierpi w zamknięciu, dymie, jednostajności i bezradosnym zgiełku Bigben Close, tłumiłbym także jego silne pragnienie wolności i świeższej scenerii; ustawiłbym w swej małej sypialni w kwaterach pani King obraz przedstawiający powinność oraz talizman wytrwałości, i byłyby to moje domowe bogi, od których ma ukochana, wielbiona skrycie wyobraźnia ni łagodnością, ni siłą nie zdołałaby nigdy mnie oderwać. To jednak nie wszystko; antypatia, która rozkwitła pomiędzy mną a mym pracodawcą z dnia na dzień zakorzeniała się coraz głębiej i spowijała mnie coraz gęstszym cieniem, odcinając dostęp do wszelkich promyków słoneczności życia; zacząłem się czuć niczym roślina, która wzrasta w wilgotnych mrokach pokrytych szlamem ścian studni. Antypatia to jedyne słowo, jakim można określić uczucie, którym darzył mnie Edward Crimsworth - było to uczucie w dużej mierze mimowolne, a wzniecał je każdy, najbardziej nawet błahy ruch mój, spojrzenie, czy też słowo. Irytował go mój południowy akcent; irytował go przejawiający się w mowie poziom mego wykształcenia; ma punktualność, pracowitość oraz skrupulatność utrwalały niechęć i okraszały ją wyrazistą przyprawą o cierpkim posmaku zawiści; obawiał się, że i ja z powodzeniem mógłbym pewnego dnia zostać kupcem. Gdybym mu w czymkolwiek ustępował, nie nienawidziłby mnie tak doszczętnie, tymczasem wiedziałem to, co i on wiedział, a co gorsza, podejrzewał, że nałożyłem pieczęć milczenia na bogactwa umysłu, w których on nie miał udziału. Gdyby choć raz udało mu się postawić mnie w ośmieszającym, czy też upokarzającym położeniu, wybaczyłby mi wiele, lecz strzegły mnie trzy dary: przezorność, takt i spostrzegawczość; i mimo że zjadliwość Edwarda grasowała, węszyła, to nie zdołała nigdy oszukać rysich oczu moich przyrodzonych wartowników. Dzień w dzień złośliwość jego obserwowała mój takt, żywiąc nadzieję, że ten zaśnie, gotowa, by zakraść się niczym wąż w godzinę jego snu; lecz takt, jeśli prawdziwy, nie zasypia nigdy. Otrzymałem wynagrodzenie za pierwszy kwartał i wracałem teraz do mieszkania, a moje serce i duszę opanowała przyjemna świadomość, że pracodawca, który mi zapłacił, skąpił każdego pensa z tego marnego, ciężko zarobionego wynagrodzenia (dawno już przestałem uważać pana Crimswortha za brata - był bezw