Ebook Przebudzenie. Dziedzictwo Smoczego Serca mobi,epub

e­po­ro­zu­mie­niu - zaczął, pro­wa­dząc ją na górę. - Jen­ni­fer, pani matka, twier­dziła, że nie jest pani zain­te­re­so­wana wni­ka­niem w kwe­stie zwią­zane z pro­wa­dze­niem rachunku. - Kła­mała - wyrwało jej się. Tego nie miała w pla­nie, jeżeli w ogóle miała jakiś plan. - Okła­my­wała pana, o ile to, co pan mówi, jest prawdą. A mnie jakoś zapo­mniała poin­for­mo­wać o ist­nie­niu rachunku. Do dzi­siaj o nim nie wie­dzia­łam. - Hmm, no tak. - Ell­sworth otwo­rzył przed nią drzwi. W jasnym biu­rze z wyso­kimi oknami, więk­szym od salonu w jej miesz­ka­niu, stało zabyt­kowe maho­niowe biurko ze sny­cer­skimi zdo­bie­niami oraz skó­rzana sofka i dwa fotele dla gości. Boczny sto­lik zaj­mo­wał wyra­fi­no­wany eks­pres do kawy. Na ścia­nie, na samo­wi­szą­cej półce stały opra­wione w ramki foto­gra­fie (zapewne rodziny). - Mogę pani zapro­po­no­wać kawę? - Popro­szę. Z mle­kiem, bez cukru. - Zapra­szam na fotel - zachę­cił ją, kie­ru­jąc się do eks­presu. - Przy­nio­słam wszyst­kie doku­menty - zaczęła, kiedy usia­dła ze ści­śnię­tymi kola­nami, żeby zapa­no­wać nad drże­niem nóg. - Z tego, co zoba­czy­łam, wynika, że rachu­nek został otwarty w dwa tysiące szó­stym roku. Wtedy moi rodzice się roze­szli. Zga­dza się. Może mi pan powie­dzieć, czy wtedy te prze­lewy miały cha­rak­ter ali­men­tów? - Zde­cy­do­wa­nie nie. Suge­ruję, żeby pani poroz­ma­wiała o tym z matką. Ja mogę udzie­lić pani jedy­nie infor­ma­cji zwią­za­nych z tym kon­kret­nym rachun­kiem. - Dobrze. Czy to matka zało­żyła to konto? - Zało­żył je Eian Kelly na pani nazwi­sko, wska­zu­jąc pani matkę jako peł­no­moc­nika. W tam­tym cza­sie co mie­siąc doko­ny­wał trans­feru pie­nię­dzy poprzez Bank of Ire­land. Na zabez­pie­cze­nie pani przy­szło­ści, edu­ka­cję i pokry­cie pani potrzeb. Splo­tła mocno palce, żeby ukryć drże­nie rąk. - Jest pan tego pewien? - Tak. - Podał jej kawę i usiadł, jed­nak nie za tym pięk­nym biur­kiem z kom­pu­te­rem, lecz na fotelu obok niej. - Oso­bi­ście zała­twia­łem for­mal­no­ści. Pan Kelly przy­szedł do biura, zało­żył konto i zle­cił mi pro­wa­dze­nie rachunku. - Czy się z panem kon­tak­tuje? - Nie, od tam­tej pory nie mia­łem z nim kon­taktu. Wpłaty wpły­wały. Pani matka miała wgląd w konto. Jak już mówi­łem, jest bar­dzo skru­pu­latna. Jeżeli przej­rzy pani spra­woz­da­nia, zoba­czy, że ni­gdy nie wyjęła choćby centa. Spo­ty­kamy się raz na kwar­tał, a cza­sem czę­ściej, jeśli poja­wiają się jakieś sprawy wyma­ga­jące omó­wie­nia. Nie mia­łem powodu przy­pusz­czać, że pani nie wie o ist­nie­niu tego konta. - Czy pan ma wielu klien­tó czy ja jestem klientką? Uśmiech­nął się. - Tak. - Czy pan ma wielu klien­tów, któ­rych w ogóle nie inte­re­suje, co dzieje się z kon­tem, na któ­rym zde­po­no­wano pra­wie cztery miliony dola­rów? Wiem, że Allied Inve­st­ments jako pre­sti­żowa firma pro­wa­dzi rachunki dużych klien­tów, nie­mniej to też jest spora kwota. Mil­czał przez chwilę i widziała, że zasta­na­wia się nad dobo­rem słów. - Zda­rzają się sytu­acje, gdy rodzic, peł­no­moc­nik czy powier­nik jest lepiej przy­go­to­wany do podej­mo­wa­nia decy­zji finan­so­wych od wła­ści­ciela konta. - Jestem doro­sła. Matka nie ma mojego peł­no­moc­nic­twa. - Tak jest, prze­czu­wała to, podej­rze­wała, wie­działa. - Zapewne powie­działa panu, że jestem nie­od­po­wie­dzialna i nie potra­fię zarzą­dzać wła­snymi finan­sami. - Pani Breen, nie chcę wni­kać w wasze oso­bi­ste sprawy. Jed­nak mogę powie­dzieć bez waha­nia, że matka zawsze miała na wzglę­dzie twoje dobro. Przy two­ich pro­ble­ - Jakich pro­ble­mach? - Wzbie­ra­jący w niej gniew zagłu­szył onie­śmie­le­nie. - Jestem nie­od­po­wie­dzialna? Nie­zbyt lotna? A może nie­roz­gar­nięta? Ell­sworth wyraź­nie się zaczer­wie­nił. - Zde­cy­do­wa­nie ni­gdy nie powie­działa nic takiego otwar­cie. - Po pro­stu dała do zro­zu­mie­nia. W takim razie wypada nam się lepiej poznać, panie Ell­sworth. Skoń­czy­łam stu­dia, w zimie obro­ni­łam pracę magi­ster­ską i teraz zma­gam się z ogrom­nym kre­dy­tem stu­denc­kim. - Na widok jego zasko­czo­nej miny poki­wała głową. - Uczę lite­ra­tury i umie­jęt­no­ści języ­ko­wych w gim­na­zjum Grady. Już na stu­diach licen­cjac­kich z tru­dem spła­ca­łam pożyczkę, mimo że wie­czo­rami dora­bia­łam w dwóch miej­scach. Chęt­nie podam panu nazwi­sko dyrek­tora gim­na­zjum czy kilku pro­fe­so­rów z uczelni. - To nie jest potrzebne. Mia­łem wra­że­nie, że nie pra­cu­