Ebook Przepis na miłość mobi,epub

ła wahadłowe drzwi i energicznym krokiem weszła do pokoju. - Dzięki, złotko. - Sienna się uśmiechnęła. - Swoją drogą, gdzieś ty się podziewała? - Wyobraź sobie, że dwoje gości zgubiło się w labiryncie. Wiem, wiem. Po to jest labirynt, żeby się w nim gubić. Ale, kurczę, mamy luty! Przemarzłam na kość! Dwadzieścia minut z pomocą gwizdka i telefonu komórkowego wyprowadzałam ich z tego gąszczu, ale wreszcie się udało. Grzeją się teraz przy kominku, popijając gorącą herbatę. Nie to co ja. Wsunąwszy dłonie pod pachy, Carla zadrżała z zimna. Sienna nalała przyjaciółce kubek kawy. - ,,Szefowie kuchni"? - zapiszczała Carla, sięgając po kolorowy dodatek do pisma o najlepszych hotelach. - Dlaczego nic nie mówisz? Ciekawe, kto tym razem zdobył tytuł Ciacha Miesiąca? Byłoby super, gdyby taki seksowny przystojniak przyszedł do nas do pracy, nie? Nie, odpowiedziała w myślach Sienna. Wcale nie byłoby super. Już raz się sparzyła. - Dobra, lecę. - Carla oddała przyjaciółce pismo. - Do zobaczenia za pięć minut. I trzymam kciuki za twój awans. Na pewno go dostaniesz. Po chwili znikła za drzwiami. Kręcąc z uśmiechem głową, Sienna odstawiła na bok kubki i nagle zamarła na widok zdjęcia wysokiego mężczyzny w białym podkoszulku i kraciastym kilcie. ,,Ciacho Miesiąca: Brett Cameron" głosił tytuł. Przeniosła się pamięcią dwanaście lat wstecz, do ciasnej kuchni w Trattorii Rossi, gdzie po raz pierwszy zobaczyła nowego pomocnika kucharza. Miała wtedy szesnaście lat. Prosto ze szkoły przyszła do restauracji, w której jej ojciec i starszy brat Frankie szykowali jedzenie na wieczór. U Rossich odbywali praktyki najlepsi uczniowie z pobliskiej szkoły kulinarnej. Tego dnia po kuchni kręcił się chudy nastolatek, który odważył się pokłócić z Frankiem o to, jak powinno się siekać świeżą bazylię. Sienna z miejsca się w nim zadurzyła. Po uszy. Wystarczyło jedno spojrzenie. Zacisnęła powieki. Przed oczami stanął jej obraz, którego nigdy nie zapomni: bandana na czole, związane w kucyk jasne włosy, twarz o regularnych rysach, płomienny wzrok. Młodzieniec w skupieniu rwał zielone listki bazylii, a stojący obok Frankie siekał swoje nożem. Wstrzymawszy oddech, Sienna patrzyła, jak Frankie z Brettem krążą od jednej deski do drugiej, kosztując bazylię najpierw z chlebem, potem z serem, na końcu z pomidorami. Wreszcie blondyn uśmiechnął się i pokiwał z uznaniem głową. Z kolei Frankie poklepał Bretta po ramieniu. Po chwili obaj odwrócili się w jej stronę. Chudy nastolatek zmrużył oczy. Przez moment miała wrażenie, jakby zaatakował ją niebieski laser. Oczywiście Frankie przedstawił siostrze nowego praktykanta. Sienna ledwo panowała nad emocjami; piskliwym głosikiem powiedziała ,,dzień dobry". Brett mruknął coś pod nosem; była intruzem w jego zaczarowanym kulinarnym świecie. W ciągu sześciu tygodni, które Brett spędził w kuchni Rossich, ucząc się zawodu, Sienna stale wynajdowała powody, by być blisko niego i patrzeć, z jakim zapałem pracuje. Podczas niedzielnych obiadów, do których rodzina zasiadała wspólnie z pracownikami, Sienna starała się zająć miejsce naprzeciwko Bretta. Żaden z jej kolegów nie dorastał Brettowi do pięt. W szkole, zamiast skupić się na lekcjach, bujała w obłokach. Nie mogła się doczekać wieczorów i weekendów, aby znów spędzić kilka cudownych chwil w towarzystwie Bretta. Rzecz jasna, nie rozmawiała z nim. Nie umiała pokonać nieśmiałości. Od tamtej pory wiele się zmieniło; Brett nie był już chudym nastolatkiem, a ona nieśmiałą uczennicą. Oboje odnieśli sukcesy zawodowe. Spoglądając na zdjęcie w piśmie, Sienna ze śmiechem pokręciła głową. Ciacho Miesiąca! Kto by pomyślał? Nie ulega wątpliwości, że jest najprzystojniejszym szefem kuchni, jakiego widziała. Przed laty dziewiętnastoletni Brett interesował się wyłącznie jedzeniem. Nie dbał o wygląd; miał jedną parę spodni i dwie identyczne białe koszulki, które z każdym dniem coraz bardziej traciły świeżość. Teraz wyglądał tak, jakby doradzał mu zespół stylistów. Był jednym z najbardziej rozpoznawalnych szefów kuchni w świecie. Dawna chudość znikła. Kucyk też. Dwie rzeczy pozostały jednak takie same. Oczy. Wciąż miały kolor jasnego nieba. I wciąż malowały się w nich inteligencja i dociekliwość. Oraz ręce o długich, wąskich palcach, które poruszały się z niesamowitą zwinnością. Zakochała się w dłoniach Bretta. Podobne, choć nie tak piękne, miał Angelo. Och, Brett, gdybyś wiedział, jakich mi przysporzyłeś kłopotów! Winiła go za swoją fascynację kucharzami. W collegeu Carla nadała jej przydomek ,,Magnes". Każdy szef kuchni w promieniu stu kilometrów wyczuwał jej obecność i natychmiast zaczynał wokół niej krążyć. Bicie zegara wyrwało Siennę z zadumy. Ostatni raz rzuciła