Ebook Przygody Tomka Sawyera mobi,epub

wielu. -- Też mi ważny elegancik! Hu, hu, co za prześliczny kapelusik! -- Jak ci się tak bardzo nie podoba, to mi go zdejmij. Ale nieprędko się potem wyliżesz. -- Kłamiesz! -- Ty sam kłamiesz! -- Tchórz! Chciałby się bić, a trzęsie portkami ze strachu! -- Zjeżdżaj stąd! -- Zamknij się, bo cię stuknę kamieniem w łeb! -- Czyżby? -- Zobaczysz! -- Więc czemu tego nie robisz? Ciągle tylko gadasz! Po prostu się boisz! -- Wcale się nie boję! -- Trzęsiesz się ze strachu! -- Nie! -- Tak! Znowu zamilkli. Znowu zaczęło się wzajemne okrążanie i mierzenie oczami. Wreszcie stanęli w pozycji bojowej. -- Wynoś się stąd! -- krzyknął Tomek. -- Sam się wynoś! -- Nie chce mi się! -- Mnie też! Stali tak naprzeciw siebie, wysunąwszy po jednej nodze dla lepszej równowagi, i dysząc nienawiścią, z całej siły napierali na siebie. Żaden jednak nie mógł uzyskać przewagi. Wreszcie, czerwoni z wysiłku jak buraki, z zachowaniem wszelkich ostrożności odstąpili od siebie. -- Ty szczeniaku! -- rzucił Tomek. -- Powiem o wszystkim mojemu starszemu bratu, on cię załatwi małym palcem. -- Gwiżdżę na twojego starszego brata! Mój brat jest większy od twojego. Przerzuci go przez ten parkan jedną ręką. (Oczywiście bracia byli zmyśleni). -- Kłamiesz! -- Gadaj sobie dalej! Tomek dużym palcem u nogi narysował na ziemi kreskę i powiedział: -- Spróbuj przekroczyć tę linię, a stłukę cię na miazgę. Nieznajomy natychmiast przekroczył kreskę, mówiąc: -- Zobaczymy, czy naprawdę to zrobisz. -- Nie zbliżaj się do mnie! Uważaj! -- No, miałeś coś zrobić! Na co czekasz? -- Do licha! Za marny grosz to zrobię! Nieznajomy wyciągnął z kieszeni dwie drobne monety i szyderczo nadstawił je Tomkowi. Tomek uderzeniem strącił pieniądze na ziemię. W okamgnieniu chłopcy rzucili się na siebie i sczepieni jak dwa zaciekłe koguty, zaczęli się tarzać po ziemi. Targali się za włosy, szarpali ubrania, okładali się pięściami, rozdrapywali nosy i okrywali kurzem i sławą. Wreszcie sytuacja poczęła się krystalizować. Wśród bitewnej kurzawy pojawił się Tomek, siedzący okrakiem na wrogu i młócący go pięściami. -- Masz dosyć? -- wysapał. Chłopak usiłował wyrwać się z uścisku i ryczał wniebogłosy, głównie ze złości. -- Masz dosyć? -- i Tomek zaczął młócić na nowo. Wreszcie chłopak wykrztusił: ,,dosyć" i Tomek puścił go, mówiąc: -- Zapamiętaj to sobie! Na przyszłość dobrze uważaj, z kim zaczynasz! Nieznajomy odszedł szybko, otrzepując ubranie, płacząc i pociągając nosem. Raz po raz oglądał się za siebie i wygrażał Tomkowi, co mu zrobi, gdy następnym razem dorwie go w swoje ręce. Tomek odpowiedział szyderczym śmiechem i z miną zwycięzcy ruszył do domu. Ledwie się jednak odwrócił, tamten rzucił w Tomka kamieniem i trafił go między łopatki. Potem pędem rzucił się do ucieczki. Tomek gonił zdrajcę aż do domu i przy okazji dowiedział się, gdzie mieszka. Jakiś czas patrolował przy bramie, wzywając nieprzyjaciela, by stanął z nim do walki. Ale nieprzyjaciel tylko stroił do niego miny przez okno. Wreszcie pojawiła się matka nieprzyjaciela, nazwała Tomka złym, wstrętnym, ordynarnym chłopakiem i kazała mu odejść. Odszedł więc, ale zapowiedział, że jeszcze go dostanie w swoje ręce. Tego wieczora Tomek bardzo późno wrócił do domu. Kiedy ostrożnie wchodził przez okno, wpadł prosto na ciotkę, czyhającą na niego w zasadzce. Gdy zobaczyła, w jakim stanie znajduje się jego ubranie, z całą stanowczością postanowiła skazać go w niedzielę na ciężkie roboty. Rozdział II Nadszedł niedzielny ranek. Słońce świeciło promiennie, cały świat dyszał radością lata i kipiał życiem. W każdym sercu dźwięczała muzyka, a jeśli serce było młode, pieśń sama cisnęła się na usta. Uśmiech był na każdej twarzy i wiosna w każdym ruchu. Akacje okryły się kwieciem, powietrze przepojone było zapachem kwiatów. Niedalekie wzgórza, spoglądające ze swej wyniosłości na miasteczko, pełne były zieleni i kusiły obietnicą ciszy, szczęścia i beztroskich marzeń. Na bocznej uliczce pojawił się Tomek z wiadrem rozrobionego wapna i pędzlem na długim trzonku. Spojrzał na parkan i wszelka radość zgasła na jego twarzy, a dusza pogrążyła się w głębokim smutku. Parkan miał trzydzieści metrów długości i ponad dwa metry wysokości! Świat wydał się Tomkowi otchłanią, a życie nieznośnym ciężarem. Z westchnieniem zanurzył pędzel i przejechał nim po najbliższej desce. Machnął pędzlem jeszcze dwa razy, porównał znikomą zamalowaną powierzchnię z ogromem, jaki pozostał jeszcze do pomalowania i usiadł pod płotem zupełnie załamany. Z bramy, z wiadrem na wodę, wybiegł w podskokach Jim. Śpiewał piosenkę ,,Buffalo Bill". Noszenie wody z miejskiej studni zawsze było w oczach Tomka czymś hanie