Ebook Przysionek, dom dla pozornie umarłych mobi,epub

a miłość, która zostawiła go na drugim roku studiów, zamieszkała w jego sercu na zawsze, a dwie żony, choć powierzchownie przypominały mu Sonię, Sonią jednak nie były. Uczestniczył we wszystkich zjazdach absolwentów, podczas których najczęściej schlewał się do nieprzytomności, kiedy okazywało się, że wehikuł czasu po prostu nie działa. Mimo że nosił najdroższe marynarki, jakie można było kupić tylko we Włoszech, to pod każdą z nich wkładał zawsze czarny podkoszulek z nadrukiem ,,Dire Straits", nazwą ulubionego zespołu jego dawnej dziewczyny. To chyba tyle. Właściwie nie miało większego sensu opisywanie wam bohaterów rozmów toczonych w każdy wtorek w lokalu pod nazwą ,,Einfahrt". Najważniejsze są same historie opowiadane przez tych nietuzinkowych gości. Facetów, którzy nie wstydzili się mówić swoim kumplom o wzruszeniach, spostrzeżeniach, snach i namiętnościach. A to, przyznacie sami, pomiędzy mężczyznami właściwie się nie zdarza. 1 - Co tam masz? - zapytał Rafał. Artur rozłożył na stole kolorowe ulotki. - Zastanawiam się - zaczął wyjaśniać - komu przekazać jeden procent podatku. - Najlepiej mi - zarechotał Grzegorz. - Patrzcie, jakieś dzieci, chore. A tu pieski, w schronisku. O tu na przykład, dom dziecka. I wszyscy zaczęli przeglądać stos ulotek przyniesionych przez kolegę. Dawid w pewnym momencie odwrócił w stronę przyjaciół trzymaną w dłoniach kartkę. Widniał na niej kolorowy napis z prośbą o pomoc i zdjęcie ślicznej, jasnowłosej dziewczynki w wieku ośmiu lat. Stała w teatralnej pozie na palcach przy parapecie, wpatrując się tęsknie w okno, jakby na kogoś czekała. Po ładniutkiej buzi, przybrudzonej sadzą, spływała łza. Andersenowski klimat zdjęcia mocno poruszył mężczyzn. - Serce się kraje - odrzekł na to Artur. - Jak moja księżniczka. To nie miejsce dla takiego aniołka. - Świat jest do dupy - mruknął Grzegorz. - To niesprawiedliwe, żeby taki mały, śliczny dzieciak musiał cierpieć. - Coś wam opowiem, panowie. - Rafał wychylił spory haust piwa, po czym zaczął mówić: Sprawiedliwość Jaka ona jest piękna. Nie mogliśmy oderwać oczu od młodej dziewczyny stojącej przy witrynie ekskluzywnego sklepu z damską bielizną. Towarzyszyli jej rodzice i dużo młodszy brat, który podskakiwał niczym terier na smyczy, próbując spojrzeć w biust seksownego manekina. Dziewczyna miała jakieś siedemnaście lat. Piękne, długie włosy w kolorze owocu kasztanowca spływały jej na ramiona, muskając nieskazitelnie gładką i smukłą szyję. Ciemna karnacja, szlachetne, nieco egzotyczne rysy i butelkowa zieleń wielkich oczu nadawały jej urodzie wyjątkowy, ponadprzeciętny charakter. Wyglądała niczym kolejne wcielenie legendarnej królowej Makedy z Saby. Wszyscy razem sprawiali wrażenie szczęśliwej rodziny. Uśmiechnięci, dobrze ubrani, rozdawali wokoło bukiety dobrej nowiny. Byli niczym ucieleśnienie marzeń i rozpaczliwych wołań sierot całego świata. I pierwsza myśl, jakie to niesprawiedliwe. Jakie potworne. Ta przepiękna dziewczyna, królowa mojego miasta, powłóczyła nogą, szorując wygiętą do wewnątrz stopą po chodniku, ścierając bok podeszwy lakierowanego bucika. Z trudem pokonywała każdy metr drogi, trzymając się ramienia matki. Uśmiechając się, ciągnęła za sobą oporną kończynę, jakby miała do niej przytwierdzoną żelazną kulę. Nie mogłem w to uwierzyć. Ale jak to? Pytałem sam siebie. Po chwili czułem, że każdą część mojego ciała wypełnia niepohamowana złość. Święte oburzenie wynikało z potwornego dysonansu pomiędzy urodą dziewczyny a ułomnością, która nie powinna przydarzyć się komuś takiemu jak ona. Jej naturalnym zadaniem wyznaczonym przez Stwórcę, który nie szczędził przecież talentu w tworzeniu rzeczy pięknych i niebanalnych, było ozdabianie naszych ulic, kawiarni, parkowych ławek czy telewizyjnych reklam. Takie anielskie istoty powinny tańczyć na ukwieconych łąkach, wzbudzając pożądanie jasnowłosych młodzieńców oraz zazdrość przemijających piękności tego świata. Ktoś musiał się pomylić, bardzo pomylić, oszpecając to, co doskonałe. Przecież kalectwo i nieszczęście zarezerwowane jest dla tych innych - brzydkich i biednych. Każdy to wie. Nieurodziwa siedemnastolatka, w kurteczce kupionej na wagę w lumpeksie, która kulejąc, próbuje dostać się do tramwaju, jest czymś okrutnie oczywistym, niemalże naturalnym. W lepkich objęciach ludzkiej obojętności jej niedoskonała postać staje się każdego dnia coraz bledsza i bledsza, aż wreszcie przezroczysta, a przez to jej pokraczny obraz jest mniej dokuczliwy dla estetów i wyznawców życiowej sprawiedliwości - takich jak my. Jeszcze będąc w łonie równie niepotrzebnej matki, szarpiącej się z bezrobotnym mężem, jej dusza