Ebook Psikusy Tigusa mobi,epub

, jakby chciał mnie udobruchać. - Nie gniewaj się już na mnie, miałem tylko straszną ochotę na mleko. - Siadł na środku pokoju i znowu zaczął się lizać. - Jak skończę, to się pobawimy, dobra? Odpowiedziałem, że się zgadzam, bo zdaje się nie miałem innego wyjścia i w sumie to byłem bardzo ciekawy, w co bawią się koczisy. Trwało to chwilę, nim Agrest skończył swoją toaletę, bo przyłożył się do tego wyjątkowo ambitnie. Naliczyłem, że buzię oblizał czterdzieści trzy razy, a łapki po dwadzieścia sześć na każdą. Brzuszek trochę mniej, ale uzbierało się ze dwadzieścia. Wcale się nie przejmował, że czekałem na niego. - Już kończę - stwierdził i zabrał się za ogon. W tym tempie to potrwa do wieczora, a już na pewno do powrotu Moich. - Pójdę się zdrzemnąć - powiedziałem do Agresta, ale on właśnie skończył. - Ty się nie myjesz? - zapytał z wyraźnym niesmakiem i wyprostował się na chudych łapkach. Udałem, że nie słyszę, bo doszedłem do wniosku, że nie będę się tłumaczył przed koczisem. - Chodź! Pokaż mi swoje królestwo. - Agrest właśnie wchodził na schody prowadzące na górę do sypialni. Gdy weszliśmy do pokoju Mojego, od razu wskoczył na łóżko. - Tutaj śpicie? - Czytał mi w myślach, chociaż wcale mu o tym nie wspominałem. - Skąd wiesz? - To się rozumie, że łóżko jest do spania! - Agrest najwyraźniej zaakceptował (no dobra, polubił) to miejsce, bo bezceremonialnie położył się na poduszce i zaczął mruczeć. Oj, niedobrze! Żeby tylko Mój tego nie zauważył, bo zawsze śpię w nogach. - Zejdź z poduszki, to coś ci pokażę! - wymyśliłem naprędce, ale dalej nie wiedziałem, co mu pokazać, więc zacząłem kręcić się wokół swojego ogona. - Może być! - powiedział Agrest i wskoczył na parapet. PS Opowiem wam jutro, co było dalej, bo się okropnie rozpisałem i boli mnie już łapka. PPS Muszę się zastanowić, jak skombinować (szukaj: sporty wyczynowe) mleko dla Agresta. Pa! ooo W nocy. Piszę to w nocy, więc wybaczcie, że będzie napisane niewyraźnie i może jedno na drugim (nie widzę dobrze po ciemku). Muszę wam powiedzieć, że teraz nie będę miał czasu w dzień. Jak nie było Agresta, a Moi zostawali w pracy, zawsze wykroi-łem jakąś chwilę. Teraz to co innego. Nie chcę na razie nic mówić Agrestowi, że piszę pamiętnik, bo się za krótko znamy. Wczoraj, jak Moi wrócili, na szczęście nic nie zauważyli. Co prawda dziwili się, że ciągle jestem głodny, a potem nie zjadam do końca. No i tym sposobem udało mi się zamelinować trochę jedzonka dla Agresta. Gorzej z mlekiem, chyba będzie się musiał obyć smakiem, bo dalej nie mam pomysłu. Czasem Moja przynosi je w siatce, ale zaraz potem chowa do lodówki. No nic! Zobaczę później. Tymczasem opowiem wam, jak się fajnie bawiliśmy wczoraj z Agrestem. W życiu nie przypuszczałem, że koczisy tak umieją skakać. Kazałem mu nawet pokazać łapki od spodu. Chciałem sprawdzić, czy nie ma tam przyczepionych sprężynek, ale nie miał. Potem próbowaliśmy skakać razem, bo Agrest obiecał mi, że mnie też nauczy - w podzięce za śniadanie. Zeszło nam do południa. Trochę się zmachałem i położyłem się ,,na Małysza", a on mnie obserwował. - Super! - powiedział. - Nie umiem tak. - Próbował wyciągnąć łapki do tyłu, ale raz wyciągał jedną, raz drugą. - Widzisz! To nie jest takie proste! - Popatrzyłem z dumą na Agresta. - A ty nie umiesz wskoczyć na stół - nie dawał za wygraną. - Ale wszystko przed tobą - uśmiechnął się pod wąsem. - Nawet gdybym umiał, to i tak bym nie wskoczył, bo mi nie wolno. Moi nie pozwalają. - A mnie wolno! - powiedział i spokojnie wskoczył na stół. - Co cię opętało!? - krzyknąłem do Agresta i zagroziłem, że nie będę się z nim bawił, a jedzonko zjem sam. Podziałało. - Dobrze! - powiedział i przeskoczył na regał z książkami, tam gdzie Mój trzyma encyklopedię (patrz: encyklopedia). Nie muszę wam mówić, że się trochę wściekłem, więc zacząłem go gonić, ale on nic sobie z tego nie robił. Z regału wskoczył na kredens, a potem jeszcze na karnisz, lustro i toaletkę. - Zawsze się tak bawisz? - spytałem, gdy wreszcie wylądował na ziemi. - Niee! Czułem, że nie chce o tym opowiadać, ale nie odpuszczałem. - Powiem ci, ale nie mów nikomu - wydukał wreszcie. - Nigdy nie miałem swojego domu, a tu jest tak fajnie! - Co to znaczy, że nie miałeś swojego domu? To gdzie mieszkałeś?! - Nie chciało mi się wierzyć, że można nie mieć domu. - Mieszkałem w takim schronisku dla niekochanych zwierzątek, ale to nie był żaden dom - dodał i wyraźnie posmutniał. - Tutaj to co innego. Nigdy nie miałem, jak ty to nazywasz, ,,Moich". W końcu wybrałem wolność i uciekłem stamtąd, bo i tak byłem sam. Pomyślałem, że znajdę sobie przyjaciół i nie potrzebuję łaski. Nie chciałem