Ebook Ptasiek mobi,epub

wid­nieje nie­znaczne zagłę­bie­nie w ziemi. Teraz już i ja jestem gotów kopać w poszu­ki­wa­niu złota. Może dostaję infor­ma­cje z zaświa­tów? Może stary Cos­grove prze­ka­zuje mi instruk­cje? Wszy­scy dookoła mówią, że Cos­grove zako­pał forsę. Ludzie od lat ryją w ruinach w nadziei, że coś znajdą. Zaczy­namy kopać, co pięć minut zmiana. Nie wiem, czy mam pękać ze śmie­chu, czy się zesrać. Pta­siek jest poważny jak gra­barz, co chwila patrzy na mój zega­rek, żebym za długo nie kopał. Wła­śnie jest Ptaśka tura, kiedy łopata w coś ude­rza. - Jest! - mówi Pta­siek. Robi mi się nie­wy­raź­nie. A jeśli tam naprawdę jest skarb? Nie­sa­mo­wite to wszystko, jak słowo daję. Pta­siek ryje jak wście­kły; odsła­nia róg cze­goś meta­lo­wego. Przej­muję od niego łopatę i wydo­by­wam zna­le­zi­sko. Stara puszka po oleju sil­ni­ko­wym. Zaczy­nam się śmiać; posta­na­wiam teraz wła­śnie powie­dzieć Ptaś­kowi całą prawdę. Jestem po dupę uty­tłany w bło­cie i cały mokry. Doko­pa­li­śmy się do gliny, śli­sko jak dia­bli. Kopa­nie po ciemku, kiedy nie widać nawet kamieni, o które brzęka łopata, to jed­nak śred­nia przy­jem­ność. - Coś ci powiem, Pta­siek, tu nie ma żad­nego skarbu. Wszystko zmy­śli­łem, od początku do końca. Pta­siek bie­rze ode mnie łopatę i zaczyna kopać dalej. - Pta­siek, jak Boga kocham, nie masz co dalej kopać, tu w ogóle nie ma żad­nego skarbu! Pod­ro­bi­łem mapę i wszystko. W szkole nam zadali. Pta­siek dalej kopie. - Pta­siek, no coś ty, głupi? Chodź do domu, osu­szymy się. Pta­siek prze­rywa kopa­nie, odwraca się do mnie przez ramię. Potem mówi, że on dobrze wie, że tu jest skarb i że trzeba kopać dalej. Mówi, że skarb musi tu być, a mnie się tylko wydaje, że pod­ro­bi­łem mapę. Tego już za wiele. Mówię mu, że jest stuk­nięty i że ja idę do domu. Pta­siek kopie dalej. Stoję nad nim jesz­cze pięć minut, wresz­cie idę sobie. Pta­siek kopie jak głupi, nic nie mówi. Nie widzimy się potem przez jakieś dwa, trzy dni. Posta­na­wiam, że jed­nak nie będę pisał wypra­co­wa­nia o kopa­niu skarbu. Odwie­dzam to miej­sce, gdzie­śmy kopali, a tam dziura na jakieś sześć stóp, głę­boka jak mogiła. Cie­kawe, jak się Pta­siek z niej wydo­stał, kiedy już skoń­czył. Kiedy w końcu znów spo­ty­kam Ptaśka, nie roz­ma­wiamy z początku o poszu­ki­wa­niu skar­bów. Po kilku dniach Pta­siek mówi, że ktoś pew­nie był tam przed nami: dla­tego zie­mia była zapad­nięta i tak dalej. Cią­gle nie wie­rzy, że to wszystko moja robota, nawet kiedy mu mówię po kolei co i jak. Patrzy tylko na mnie świ­dru­jąco, jak to on potrafi. Myślę, jak urze­czy­wist­nić to, co wiem, ale czego nie umiem uchwy­cić. ściąga mnie w dół. Zie­mia tkwi we mnie na dobre, w moich kościach krąży pył. Tak nam się roz­kręca inte­res ze sprze­dażą pta­ków, że posta­na­wiamy poła­pać tro­chę na wła­sną rękę. Wła­śnie dla­tego zna­leź­li­śmy się tam­tej nocy na zbior­niku gazu. To ten wielki zbior­nik u zbiegu Mar­shall Road i Long Lane. Prze­sia­duje tam i gnieź­dzi się kilka gołę­bich stad. - Pta­siek, a pamię­tasz tam, na zbior­niku? My to mie­li­śmy pomy­sły, co? Wtedy w nocy pra­wie mnie prze­ko­na­łeś, że może rze­czy­wi­ście tro­chę jesteś pta­kiem. A niech to dia­bli, prze­cież on w ogóle nie zwraca na mnie uwagi. - Słu­chaj no, kurzy móżdżku! Już mnie zmę­czyło gada­nie do two­ich ple­ców, aż taki wariat to ty chyba nie jesteś! Może by ci się popra­wił słuch, jak­bym tak parę razy przy­su­nął ci w ucho! Co ja pie­przę; jesz­cze ktoś usły­szy i gotowi mnie też zamknąć. No, nie­ważne; w każ­dym razie Pta­siek nie boi się tego, czego każdy nor­malny czło­wiek powi­nien się bać. Nie ma siły, żeby go zmu­sić do cze­goś, na co nie ma ochoty. I nie ma spo­sobu, żeby mu dopiec - on po pro­stu jak nie chce cze­goś czuć, to nie czuje. Naj­lep­szy przy­kład, jak się pozna­li­śmy. Przy­cho­dzi raz do mnie mój młod­szy brat Mario i mówi, że ten gnój z cha­łupy Cos­groveów pod­wę­dził mu nóż. Pytam się Maria, skąd miał nóż, to on mówi, że zna­lazł. Pew­nie gdzieś podi­wa­nił, ale nie­ważne; ja i tak zawsze szu­kam draki, z natury jestem silny, a od jakie­goś czasu ćwi­czę jesz­cze pod­no­sze­nie cię­ża­rów, w piw­nicy urzą­dzi­łem sobie małą salkę tre­nin­gową. Bez prze­rwy ści­skam w dłoni sprę­ży­nu­jące przed­mioty, żeby wzmoc­nić sobie uścisk, regu­lar­nie czy­tuję ,,Siłę i Zdro­wie", a mia­sto York w Pen­syl­wa­nii staje się moją Mekką. Zaczą­łem z tym wszyst­kim, jak mia­łem jakieś jede­na­ście lat - może dla­tego, że sta