Ebook Puste niebo mobi,epub

ha­dza z chłop­cami, co i w kie­lich zaglą­dają, i papie­rosy kurzą. Tak Bogiem a prawdą była Zorka od Toł­piego o jedną tylko zimę star­sza, a i to nie­całą, ale co począć, tak mu mówiła i już. No, myślał Tołpi, bie­gnąc przez wieś nie­zgrab­nie jak kaczka, bo cią­żył mu w kie­sze­niach srebrny proch - cie­kawe, czy który z tych chło­pa­ków, co już gorzałkę pijają, dał kiedy Zorce praw­dziwy pył księ­ży­cowy! Przez wieś snuł się zapach ognisk, zapach jesieni - ktoś widać nie próż­no­wał i od świtu palił zeschłe liście. Kowa­lową córkę spo­tkał, gdy szła po wodę do studni. -- Zorka! -- zawo­łał Tołpi gło­śnym szep­tem z mokrych od rosy łopu­chów pod pło­tem, gdzie scho­wał się przed psem. Kowal miał bowiem wil­czura, wiel­kiego i czar­nego, i w dodatku leni­wego, to zna­czy, że nie szcze­kał, tylko od razu gryzł. -- A ty tu co? Roboty nie masz, że pod moim pło­tem prze­sia­du­jesz? -- Chodź, coś ci pokażę. -- Nie mam czasu, wra­caj do domu, mój ojciec cię obije, jak cię tak zoba­czy. -- Ohoho! Dziś mi nawet kowal nie­straszny. Pyłum ci przy­niósł księ­ży­co­wego. Jak sre­bro świeci. Pełne go mam kie­sze­nie i kapotę całą. -- Nie gadaj! -- śmieje się Zorka i zarzuca war­kocz na plecy, ale pod­cho­dzi pod płot. -- Naprawdę. Księ­życ zło­wi­łem dziś w nocy, tylko mi go dia­beł potłukł i sam pył został. Ale ilem dał rady, tylem wyzbie­rał, i tobiem, Zoreczko, przy­niósł. -- E, zgłu­pia­łeś ty chyba do reszty! Pokaż! A Tołpi z sze­ro­kim uśmie­chem wyciąga z kie­szeni pełne gar­ście pyłu, syp­kiego i mato­wego jak cement, z któ­rego budo­wano dwo­rzec we Wło­da­wie. -- Uch, ty głup­taku, ty! Tro­ciny masz we łbie, dzie­ciuch z cie­bie jesz­cze! O, cho­daki przez cie­bie zmo­czy­łam! -- Zamach­nęła się wia­drem na Toł­piego, ale ten odsko­czył i uciekł. W gło­wie miał zdrowy zamęt i nie wie­dział, co myśleć. Kowa­lówna wymy­ślała za nim długo. To były prost­sze i spo­koj­niej­sze czasy, i gdy kto nie wie­dział, co myśleć, szedł albo do księ­dza, albo do babuszki Sła­wuszki, a ci zaraz mówili, co myśleć należy. I tak dzia­łał świat, dzia­łał dobrze i po bożemu, choć tam­tych dwoje mówiło nie­raz rze­czy zgoła odmienne. Toteż Tołpi od kowala pobiegł pro­sto do babuszki, bo miał tro­chę bli­żej niż do księ­dza. Chata Sła­wuszki stała tro­chę z boku, zgar­biona i prze­chy­lona na jedną stronę, z dachem poro­słym mchem i trawą, jakby powoli zagrze­by­wała się w ziemi. Babuszka w kwie­ci­stej chu­stce na gło­wie sie­działa na progu i kar­miła kury. -- Pochwa­lony -- zawo­łał Tołpi z daleka i nisko się pokło­nił. -- Na wieki -- odmruk­nęła mu babka. -- Coś mi się, Tołpi, widzi, żeś nabroił, i to nie­li­cho. -- E, nic, naprawdę nic. Tyl­kom dziś w nocy księ­życ w sieć zło­wił i chciał Zorce kowa­lów­nie poda­ro­wać, coby na mnie spoj­rzała i nie śmiała się wię­cej. Ale mi czart wierz­bowy, Zapa­liczka, księ­życ stłukł, to ja Zorce chciał dać choćby pył, co się z księ­życa osy­pał - ale zmie­nił się on w szary piach, o taki, o. Na to mi Zorka, że ja dzie­ciuch, że tro­ciny mam w gło­wie. Ratuj­cie, babuszko, bo wstyd na całą wieś i hyr pój­dzie, jaki to ja pół­głó­wek! To był praw­dziwy księ­życ, naj­praw­dziw­szy - wy wie­rzy­cie, prawda, babuszko, że wie­rzy­cie? A Sła­wuszka tylko kiwała się na progu w przód i w tył, mem­ła­jąc w ustach zeschłe źdźbło trawy i wbi­ja­jąc w Toł­piego chłodne spoj­rze­nie. Trzy­mała kubek z kwa­śnym mle­kiem w brzyd­kich, spra­co­wa­nych dło­niach z gar­bami żył, za to twarz miała jesz­cze cał­kiem młodą i ładną, choć surową. Na usta kła­dła kar­min, jak kobiety z mia­sta, a włosy wysmy­ku­jące się spod chustki były grube i ciemne, bez śla­dów siwi­zny. Zda­wało się, że jej dło­nie opo­wia­dają cał­kiem inną histo­rię niż twarz, i nikt nie wie­dział, która jest praw­dziwa. Sama Sła­wuszka twier­dziła, że żyła nie­gdyś w Lubli­nie, gdzie była wielką pięk­no­ścią i miała wielu kochan­ków. -- Sęk w tym -- odparła w końcu, a głos miała młody, ale ostry jak brzy­twa i nie­przy­jemny jak noc listo­pa­dowa -- że wie­rzę. Rację miała Zorka, że ci naurą­gała. Ty, Tołpi, nawet tro­cin we łbie nie masz, ty w nim nie masz po pro­stu nic. Księ­życ se, psia­ju­cha, w sieć zła­pał i pomy­ślał, że księ­życ już jego i do dzie­wu­chy na ucie­chę zanie­sie! Ojciec cię nie nauczył, że księ­życ z Bugu wstaje, to i może się cza­sem w sieci zaplą­tać? Ale puścić go won­czas trza, bo księ­życ bab humo­rami w ciele rzą­dzi, a bez tego ludzie się