Ebook Puszcza Kampinoska - Jaktorów 1944 mobi,epub

czerwca 1944 r. Do tego czasu stoczono ponad 160 walk i potyczek z sowiecką partyzantką oraz bandami. W trakcie starć zginęło 102 żołnierzy Polskiego Oddziału Partyzanckiego, 138 zostało zamordowanych. Jednostka stopniowo rozrastała się liczebnie, na początku roku 1944 liczyła 107 żołnierzy, pod koniec czerwca 1944 r. - już 860. Jej nazwę przemianowano na Zgrupowanie Stołpeckie AK, później przyjęła się funkcjonująca do dziś - Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie AK. Zreorganizowany oddział liczył trzy kompanie piechoty 78. pp, cztery szwadrony kawalerii 27. puł, szwadron ckm, kwatermistrzostwo, szpital, żandarmerię i jedenastoosobowy poczet dowódcy[16]. Zgodnie z wytycznymi zawartymi w planie ,,Burza": ,,nasze oddziały, które miały już zatargi (z partyzantką sowiecką) i nie mogłyby z tego powodu ułożyć poprawnie stosunków z oddziałami sowieckimi, powinny być przesunięte na nowy teren". Decyzja ta dotyczyła także oddziału por. ,,Góry", którego siły od grudnia 1943 r. były w ciągłym konflikcie z partyzantką sowiecką. Jednak zapanował pewien chaos na liniach decyzyjnych AK. Nie przewidziano, czy oddział miał wycofać się jeszcze w czasie konspiracji, czy też w przypadku przetoczenia się frontu wschodniego. W kwietniu 1944 r. pojawiła się koncepcja opanowania przez AK Wilna (operacja ,,Ostra Brama"), do czego miano użyć wojsk Okręgów Wilno i Nowogródek. Przy czym z udziału w akcji powinny być zwolnione oddziały Inspektoratu ,,C" ,,Południe" (Baranowicze), któremu podlegał Ośrodek Stołpce. Autor planu wyzwolenia Wilna, mjr Maciej Kalenkiewicz ,,Kotwicz", zakładał udział w akcji także oddziałów Zgrupowania Stołpeckiego. Jednocześnie bezpośredni przełożony tych jednostek, por. (później kpt.) Wierzbicki ,,Józef" 3 lipca 1944 r. wyznaczał zgrupowaniu nowe, konkretne zadania w ramach akcji ,,Burza"[17]. Jak widać, w rozkazodawstwie i podległości w strukturach AK na tym terenie panował pewien zamęt. Jednak sprawę rozwiązali Sowieci, a konkretnie letnia radziecka ofensywa, która przerwała niemiecki front, a wojska czerwonoarmistów w szybkich tempie posuwały się na zachód. W zaistniałej sytuacji por. Pilch podjął samodzielną decyzję o wycofaniu swojego oddziału na zachód. Przewidywał, że w związku z zatargami z partyzantką sowiecką, w przypadku zajęcia terenu stacjonowania Zgrupowania przez Armię Czerwoną, żołnierzy AK czekałaby niechybnie zagłada. Z 28 na 29 czerwca 1944 r. we wszystkich pododdziałach zarządzono pogotowie marszowe. Rankiem 29 lipca kompania piechoty, dowodzona przez ppor. Franciszka Baumgarta ,,Dana", przeprowadziła udany wypad na miasteczko Raków. W akcji rozbrojono kilkudziesięcioosobowy posterunek policji białoruskiej oraz wzięto do niewoli kilku niemieckich żandarmów. Przy okazji rozbrojono też jednostkę policyjną przejeżdżającą akurat przez Raków, liczącą 30 białoruskich policjantów i kilku niemieckich żandarmów. W tym samym czasie Polacy zlikwidowali posterunek policji białoruskiej w pobliskim Borku. Do oddziału partyzanckiego przyłączyło się około 50 policjantów, w większości już wcześniej należących do AK bądź współpracujących z nią. Postanowiono też zabrać ze sobą - w pewnym sensie jako zakładników - trzech niemieckich żandarmów. Ponadto do polskiego zgrupowania dołączyło około 100 mężczyzn, mieszkańców pobliskich miejscowości. Rozbudowany i wzmocniony oddział por. ,,Góry" tego samego dnia wyruszył w kierunku Baranowicz, gdyż tam dowódca postanowił spróbować szukać kontaktu ze swoimi przełożonymi z AK. Maszerującemu zgrupowaniu towarzyszyło ponad 150 wozów z ludnością cywilną - były to najczęściej rodziny żołnierzy AK. Dowódca bał się pozostawić ich ze względu na nieuniknione represje ze strony NKWD i nowych władz radzieckich. W Rubieżewiczach stoczono potyczkę z partyzantką sowiecką, następnie oddział przeszedł przez niestrzeżony most na Niemnie w Świerżeniu. 1 lipca 1944 r., zajmując miejsca na nocleg we wsi Proście, żołnierze 2. szwadronu 27. puł natknęli się na rosyjskojęzyczne formacje kolaborujące z Niemcami. Walki były bardzo ciężkie i dopiero posiłki polskie, które nadeszły na pomoc ułanom, wyparły nieprzyjaciela z wioski. Wymiana ognia w tym rejonie trwała całą noc. Straty Polaków to 2 zabitych i 13 rannych, w tym dowódca szwadronu, wachm. Józef Niedźwiecki ,,Lawina". Siły Zgrupowania Stołpecko-Nalibockiego, maszerując stale na południowy zachód, znalazły się niedaleko Baranowicz. Niestety, nie powiodła się próba nawiązania jakiegokolwiek kontaktu z inspektorem Wierzbickim ,,Józefem". Wobec zmieniającej się w szybkim tempie sytuacji na froncie radziecko-niemieckim dowództwo zgrupowania postanowiło kierować się w dalszym ciągu na zachód przez Nowogródczyznę, Białostocczyznę i Podlasie. 4 lipca oddział znalazł się w D