Ebook Raj na Seszelach mobi,epub

iejszego. - Nie. Po prostu byłam wtedy głupia - wymamrotała gorzko. W kącikach ust mężczyzny majaczył pozbawiony humoru uśmiech. - Trudno mieć mi za złe, że chciałem poznać prawdę. Bo Riva okłamała go - i to poważnie! Ale tylko dlatego, że było jej wstyd, tak potwornie wstyd. Rozzłościł się na nią, podejrzewała jednak, że jeszcze bardziej wściekły był na siebie. Być może odkrycie, że wykorzystał dziewicę, chcąc zniszczyć Chelsea Singleman, przyprawiło go o wyrzuty sumienia. Jeżeli, oczywiście, posiadał sumienie! W jej zielonych oczach lśnił cały wachlarz emocji. Wydusiła oskarżycielskim tonem: - Zniszczyłeś życie mojej mamie. Usta Damiana wykrzywił ponury grymas. - Bo nie dopuściłem do jej małżeństwa z moim wujem? Byłbym winien zaniedbania, gdybym tego nie zrobił. Zresztą jestem pewien, że prędko o tym zapomniała. Kobiety takie jak Chelsea i, co przykro mi stwierdzić, takie jak ty, cara, nie rozpaczają długo nad jedną utraconą możliwością. Jeśli twoja mama jeszcze tego nie zrobiła, z pewnością szybko znajdzie jakiegoś innego bogatego frajera, który padnie ofiarą jej chytrych sztuczek. Serce Rivy przeszył ból tak ostry jak smagnięcie biczem. Musiała się bardzo postarać, by nie rzucić się na niego i nie zetrzeć mu z twarzy pogardliwej miny. - Moja mama nie żyje! Ta wiadomość zszokowała Damiana. - Przykro mi - wykrztusił. Mogłaby przysiąc, że naprawdę zrobiło mu się smutno, gdyby nie wiedziała, że nie jest zdolny do współczucia. Jak śmiał w ogóle tak mówić, skoro to przez niego mama pogrążyła się w rozpaczy, która doprowadziła ją do śmierci, i to w tak młodym wieku? - Jak to się stało? - zapytał. - A co cię to obchodzi? Na jego twarzy malowało się zniecierpliwienie. - Powiedz mi. Nie chciała, bo zbyt wiele bólu sprawiało jej opowiadanie o mamie, tryskającej życiem młodej kobiecie, która kazała Rivie mówić do siebie po imieniu. Zwłaszcza nie uśmiechało jej się opowiadanie o niej mężczyźnie, którego miała nadzieję już nigdy nie zobaczyć. Jego spojrzenie jednak dawało jej do zrozumienia, że nie zniesie sprzeciwu. Wreszcie uległa i powiedziała: - Jeśli naprawdę musisz wiedzieć, przez pomyłkę przedawkowała leki, które brała na depresję. - Nie dodała, że mama popiła je alkoholem. Lekarze stwierdzili, że była to zabójcza mieszanka. - Kiedy to się stało? - Ponad rok temu. - Naprawdę bardzo mi przykro. Zaśmiała się gorzko. - Daj spokój. To przez ciebie wpadła w depresję po zerwanych zaręczynach z mężczyzną, którego kochała! - Uważasz, że to ja jestem za to odpowiedzialny? - Nie ma co się oszukiwać. - Otóż to. Dobrze wiesz, dlaczego Marcello zerwał zaręczyny. Przyjrzeliśmy się twojej matce i okazało się, że pozostawia wiele do życzenia. Tak samo zresztą jak i ty. - Tylko ty tak uważałeś! - Marcello był zbyt oczarowany ładną buzią i błękitnymi oczami, by dostrzec, co kryje się pod promiennym uśmiechem i chytrze obmyśloną maską. Ale choć twoja matka uraczyła wuja nieco podkoloryzowaną wersją prawdy, to nie on usłyszał najbardziej rażące kłamstwa! Riva wzdrygnęła się na wspomnienie pajęczyny kłamstw, którą utkała wokół siebie, swojego pochodzenia i przeszłości. Naiwnie myślała, że Damiano nigdy nie pozna prawdy. - A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko, zajmijmy się pracą - zarządził, przepuszczając ją w drzwiach. Riva podporządkowała się, zadowolona, że porzucił przykry temat. Obserwował jej ruchy, gdy schodziła po schodach do pokoju, który chciał urządzić. Nie mógł nie zauważyć jej dumnie zadartej głowy i prostych jak struna pleców. Miała charakter, to trzeba jej było przyznać. Ze swymi ognistymi włosami, mlecznobiałą cerą i biustem, który trudno byłoby nazwać obfitym, nie przypominała wysokich, długonogich blondynek, z którymi zwykle się spotykał. A mimo to było w niej coś... coś, co pociągało go i drażniło jednocześnie. Musiał przyznać przed sobą, że wciąż pragnął tej istotki, tak jak pragnął jej od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzał ją w willi wuja. Gdy Marcello oznajmił mu, że zamierza wziąć ślub, Damiano ucieszył się. Wuj, brat jego nieżyjącego ojca, od dziesięciu lat był wdowcem. Przyjął więc zaproszenie Marcella i wybrał się do willi, w której miał poznać jego wybrankę. Nie spodziewał się jednak kobiety o połowę młodszej od wuja, w dodatku z dorosłą córką! Na początku sądził, że są siostrami. Mówiły sobie po imieniu, ubierały się w takie same długie kwieciste spódnice i obie miały długie, proste włosy, tyle że jedna z nich była ognistym rudzielcem, a druga - platynową blondynką. Od początku wydawały mu się podejrzane. Kim były? Skąd się wzięły te kobiety z kadzidełkami, sznurami koralików i ręcznie robionymi sandałami, które zresztą m�