Relaksacyjna metoda Mind Calm - Audiobook mp3

cza to, że niezależnie od tego, jak szybko będą przebierać nogami, nikt nie dotrze do mety. Skecz ten jest doskonałą metaforą naszego świata pędzącego w szalonym tempie, obłędnego trybu życia i przewlekłego stanu bycia zajętym, który wielokrotnie powala nas na kolana i wymusza refleksję, że musi istnieć jakiś lepszy sposób. Skąd bierze się presja, żeby żyć tak szybko, być tak zajętym i maniakalnym? Ze społeczeństwa? Z naszego wychowania? Z mediów? Sandy Newbigging zauważa zewnętrzne naciski, ale zachęca nas też do poszukiwań we własnym wnętrzu. W Spokoju umysłu pokazuje nam, jak wyzwolić się od tworzonych przez umysł presji, które każą nam gonić w życiu. Sandy pomaga nam zatrzymać cierpienie wywołane naszą własną psychologią. Pomaga nam stać się osobą kierującą własnymi myślami, zamiast pozostawać ich ofiarą. Oferuje uwolnienie od lęku, oceniania i przywiązań. W pracy trenera widzę, że większość ludzi nie potrzebuje więcej terapii, tylko więcej jasności. Sandy też to dostrzega. Wykracza poza podejście naprawcze. Pomaga nam kultywować zdrową relację z własnym umysłem. To jego nastawienie: pokój z umysłem. Sandy znakomicie pokazuje nam, w jaki sposób zaprzyjaźnić się z własnym umysłem. Krok po kroku pokazuje, jak przestać cierpieć na psychologię, że się tak wyrażę, i jak kultywować świadomość, która powoduje wewnętrzne przejście ze stawania się szczęśliwym do bycia szczęśliwym. Zachęcam do lektury Spokoju umysłu z otwartym umysłem. Czytaj tę książkę powoli. Nie pędź do końca. To, czego szukasz, znajduje się na każdej stronie, a nie tylko na ostatniej. Ciesz się podróżą. Sandy wypełnił swoją książkę mnóstwem wglądów, objawień i ćwiczeń, które są wielce oświecające i pomocne. Oddaj się stworzonemu przez Sandyego programowi i - jak on sam to ujmuje - ,,pozwól prowadzić się miłującej dłoni wszechświata". Mind Calm jest inspiracją i polecam go z całego serca. - dr Robert Holden Wstęp CHAOS PRZED SPOKOJEM Przełom nadchodzi zwykle wtedy, kiedy najmniej się go spodziewasz. Z pewnością tak było w moim przypadku. Wszystko szło świetnie. Interes kwitł. Stacje telewizyjne pokazywały mnie w 30 krajach na świecie. Moje kursy i przychodnie miały pełne obłożenie. Prowadziłem kilkudniowe warsztaty w atrakcyjnych ośrodkach. Moje książki ukazywały się nakładem najważniejszych wydawnictw, ja sam pojawiałem się na łamach gazet, czasopism i w radiu. Miałem wspaniałą dziewczynę, mieszkaliśmy w ekskluzywnej dzielnicy Edynburga, jeździliśmy luksusowymi samochodami i mieliśmy więcej pieniędzy, niż sądziłem, że to możliwe. W teorii, wiodłem takie życie, jakie wiele osób określiłoby mianem udanego. Aż pewnego dnia obudziłem się i przeraziłem, uświadomiwszy sobie, że chociaż wszystko szło tak świetnie, moje wnętrze przedstawiało całkiem inny obraz. Byłem całkowicie zestresowany, nie doświadczałem ani krzty spokoju. Większość dni spędzałem na emocjonalnej huśtawce pomiędzy frustracją i lękiem. Byłem sfrustrowany, ponieważ jeszcze czegoś nie osiągnąłem, a kiedy w końcu udawało mi się dostać to, czego - jak mi się wydawało - pragnąłem, bardzo szybko zaczynałem lękać się, że mogę stracić to, na co tak ciężko pracowałem. Bywało, że czułem się samotny w pokoju pełnym ludzi, i nic nie było w stanie ulżyć temu nieustannemu wrażeniu, że ,,w życiu musi chodzić o coś więcej". Fizycznie też czułem się źle: trudno mi było spać przez zamęt panujący w moim umyśle. Zmagałem się z przewlekłym zmęczeniem i chorowałem częściej, niż byłem gotów przyznać, zwłaszcza że w tamtym czasie pracowałem w dziedzinie ,,zdrowej detoksykacji". Mówiąc w skrócie, czułem się jak nieudacznik i oszust o lata świetlne oddalony od spokojnego i szczęśliwego człowieka, którym tak mocno pragnąłem być. ZDEZORIENTOWANY, ALE ZACIEKAWIONY To mniej więcej w tym czasie znajoma poleciła mi medytację. Pamiętam, że grzecznie odmówiłem, twierdząc, że nie potrafię medytować. - Skąd wiesz, że nie potrafisz medytować? - zapytała. W pierwszej chwili byłem skonsternowany i nie wiedziałem, jak odpowiedzieć, bo wcześniej wszyscy zgadzali się ze mną, że medytacja jest trudna. Tamtego dnia, po krótkim zastanowieniu, podałem powód, który w moim odczuciu uniemożliwiał mi medytację: - Nie potrafię zatrzymać umysłu. Odpowiedź ta zadowoliła mnie, ale nie na długo. Znajoma ponownie wprawiła mnie w zakłopotanie, kiedy radośnie oznajmiła: - Ach, ależ nie musisz zatrzymać umysłu, żeby doświadczyć spokoju podczas medytacji. - Mówiąc szczerze, jej odpowiedź wydała mi się niedorzeczna. Wszystko, co do tamtej chwili słyszałem i czytałem na temat medytacji wskazywało, że ,,nieporuszony umysł" był głównym wymogiem osiągnięcia spokoju. Ona jednakże suger