Ebook Requiem dla lalek mobi,epub

ę na rozmowę. Wskazała mi pokój na piętrze i wycofała się szybko do siebie. Siedziałem na twardym, przykrytym kocem tapczanie, słuchając przez ścianę krzyków jakiegoś dziecka i chłodząc twarz przy małym wiatraczku. Tego dnia dałem za wygraną. Wieczorem głos Naczelnego pobudził mnie boleśnie do działania. Jeszcze nigdy nie słyszałem w jego ustach tylu przekleństw i oskarżeń o lenistwo, nawet gdy przegapiliśmy małżeńską zdradę prezydenta. Rozwścieczony, kazałem mu iść do diabła, ale po tej kłótni nie potrafiłem się uspokoić. Znowu zacząłem szperać w Synecie i trafiłem wreszcie na oficjalną stronę prowenów. Interesująca mnie książka była, tak jak przypuszczałem, zbyt trudna dla laika, ale zamieszczony na tej samej stronie wywiad niejakiego Wima Gebera z ojcem Danielem Herbstem pomógł mi zrozumieć najważniejszą kwestię. *** : Przez wiele lat pełnił ojciec funkcję rzecznika prasowego zakonu prowenów i odpowiedzialny był za kreowanie jego wizerunku w mediach. Skąd zatem decyzja o wycofaniu się z życia publicznego i poświęceniu pracy naukowej? : Funkcja rzecznika ma charakter przechodni, ponieważ zdajemy sobie sprawę, że wpływa ograniczająco na pełniącą ją osobę. Dotychczasowy model życia nie gwarantował mi pełnego intelektualnego i emocjonalnego rozwoju. Mam wrażenie, że dopiero od kilku lat, prowadząc między innymi zajęcia z analizy małych grup, zacząłem żyć świadomie. : Czy ojciec podziela opinię wyrażoną w tekście Luciusa Kleina, że tak zwany ,,duchowy koniec świata" nastąpi w bardzo bliskiej przyszłości? Czy jest to oficjalne stanowisko zakonu? : Zakon odznacza się bardzo nikłym uporządkowaniem instytucjonalnym. W związku z tym trudno mówić o czymś takim, jak oficjalne stanowisko. Staramy się nie narzucać nikomu przekonań w żadnej dziedzinie. Jednak to, o czym pan wspomniał, jest opinią większości z nas. Do takich wniosków skłaniają zarówno prowadzone od bardzo dawna obserwacje socjologiczne, jak i obliczenia teofizyków. : Jak najkrócej określiłby ojciec naturę tego zjawiska? : Stawia pan przede mną niewykonalne zadanie. Nie da się streścić pogłębianej latami wiedzy tak, by jej nie zafałszować. Proszę pomyśleć, jak wyglądałoby streszczenie Kodeksu Cywilnego w dziesięciu zdaniach. A jeśli weźmiemy nawet pojedyncze twierdzenie, pamiętajmy, że słowa wyrwane z kontekstu stają się płaskie. : Istnieje jednak jakieś sedno tej hipotezy, które da się wyrazić bez zgłębiania wszystkich dodatkowych sensów i filozoficzno-religijnych kontekstów. : Rozumuje pan w sposób, który zdaniem Luciusa uniemożliwia zbawienie. Jest to tak zwane podzielenie świata. Próbuje pan skłonić mnie do wyciągnięcia z tej teorii ekstraktu i wyłożenia go czytelnikom, chociaż brakuje im odpowiedniego punktu odniesienia. Lecz skłamałbym, mówiąc, że nie spodziewałem się tego rodzaju pytań. Świadomie godzę się na nie, tak jak akceptuję towarzyszące im trudności. Chciałbym jednak najpierw sam zadać pewne pytanie. : Proszę bardzo. Zastrzegam sobie jednak prawo do krótkiej odpowiedzi. : Pytanie, rzecz jasna, dotyczy kwestii religijnych. Mówiąc najprościej, chodzi mi o pana wyobrażenie na temat Ducha Świętego. Przed tą rozmową celowo pytałem wszystkich o wyznanie i pan zdeklarował się jako katolik. Sądzę więc, że ma pan jakąś własną hipotezę na temat, kim lub czym jest Duch Święty. : Rozczaruję ojca, ale nie mam wiele do powiedzenia w tej sprawie. Nie należę do gorliwych wyznawców ani do badaczy Pisma Świętego. Duch Święty to część Trójcy, która występuje w Biblii jako biała gołębica i płonący krzew. I dar języków, którego w ogóle nie rozumiem. Kiedyś nawet próbowałem zastanawiać się nad tym, ale doszedłem do wniosku, że chrześcijanie nazywali Duchem Świętym natchnienie czerpane z głębokiej wiary. Albo siłę moralną, którą przeciwstawiali zewnętrznemu uciskowi. : Otóż nic bardziej błędnego. Nie dziwię się, że ma pan kłopoty ze sformułowaniem jakiejś teorii na ten temat, że porusza się pan w obszarze kilku stereotypowych wyobrażeń i skojarzeń. To zasługa Kościoła, który, naszym zdaniem, świadomie oddziela wiernych od wiedzy, od gnosis. Duch Święty to najważniejsza postać Boga, ponieważ jest to postać stale obecna na Ziemi. Nazywamy ją plazmatem i, jak pan z pewnością wie, twierdzimy, że rozwija się w części z nas. Bóg Ojciec, czyli pierwotny byt sprzed powstania znanego wszechświata, dał początek materii, przemieniając się w nią w gwałtownej reakcji. Syn Boży, czyli Zbawiciel, stanowi okresową kondensację plazmatu, która przyspiesza rozwój duchowy ludzkości. Ale tylko Duch Święty, będący sumą wszystkich pojedynczych dusz, przebywa tu stale i bezpośrednio wpływa na nasze życie. : W jaki sposób? Czy nie kłóci się to z pojęciem wolnej wol