Ebook Retoryka - sztuka przekonywania mobi,epub,pdf

o­sta­ły nie tyl­ko usły­sza­ne, ale tak­że zro­zu­mia­ne i aby, w mia­rę moż­li­wo­ści, po­zo­sta­ły w pa­mię­ci słu­cha­cza/roz­mów­cy. Pro­ce­sy prze­ko­ny­wa­nia i na­kie­ro­wy­wa­nia wy­kra­cza­ją poza gra­ni­ce zwy­kłe­go in­for­mo­wa­nia. In­ten­cją mów­cy jest nie tyl­ko przed­sta­wie­nie w spo­sób zro­zu­mia­ły tre­ści, lecz tak­że sfor­mu­ło­wa­nie swo­jej opi­nii tak, aby od­bior­ca mógł ją prze­ana­li­zo­wać i uznać za god­ną po­par­cia. Jesz­cze trud­niej­szym za­da­niem jest prze­ko­na­nie roz­mów­cy, aby się z nami zgo­dził i od­po­wied­nio się za­cho­wał. Nie­ste­ty nie wszy­scy roz­mów­cy są za­in­te­re­so­wa­ni uczci­wą wy­mia­ną zdań. Gdy cho­dzi przede wszyst­kim o to, aby zdo­być prze­wa­gę w ko­mu­ni­ka­cji, czę­sto - świa­do­mie lub nie­świa­do­mie - sto­so­wa­ne są tech­ni­ki nie­uczci­we. Z tego po­wo­du zdo­by­wa­nie prze­wa­gi jest rów­nie waż­nym pro­ce­sem re­to­rycz­nym. Po­wi­nien on opi­sy­wać za­cho­wa­nie mów­cy w trud­nych sy­tu­acjach ko­mu­ni­ka­cyj­nych. 1. Proces pierwszy - Refleksja Jak mów­ca może wpły­wać na wra­że­nie, ja­kie robi na in­nych? Lu­dzie za­do­wo­le­ni i od­no­szą­cy suk­ce­sy czę­sto od­zna­cza­ją się tym, że po­tra­fią re­ali­stycz­nie oce­nić swo­je umie­jęt­no­ści i wra­że­nie, ja­kie wy­wo­łu­ją na in­nych. Dzię­ki temu rzad­ko po­pa­da­ją w za­kło­po­ta­nie z po­wo­du nie­ocze­ki­wa­nych re­ak­cji swo­ich roz­mów­ców. Zdo­by­ta w ten spo­sób pew­ność sie­bie wpły­wa z ko­lei po­zy­tyw­nie na ca­łość za­cho­wa­nia ko­mu­ni­ka­cyj­ne­go. Wa­run­kiem re­flek­sji na te­mat od­dzia­ły­wa­nia na in­nych lu­dzi jest wie­dza o aspek­tach, któ­re skła­da­ją się na ,,aurę" ota­cza­ją­cą czło­wie­ka. Aspek­ty wy­ja­śnio­ne w ni­niej­szym roz­dzia­le okre­śla­ne są mia­nem płasz­czy­zny eks­pre­sji. Jak czło­wiek od­dzia­łu­je na in­nych lu­dzi? Ko­mu­ni­ka­cję mię­dzy ludź­mi za­wsze okre­śla ich wza­jem­ne na­sta­wie­nie do sie­bie. Ta­kie na­sta­wie­nie cha­rak­te­ry­zu­je się na przy­kład przy­pi­sy­wa­niem in­nym cech, ta­kich jak: god­ny za­ufa­nia, wia­ry­god­ny, za­an­ga­żo­wa­ny, nie­pew­ny, za­ro­zu­mia­ły, au­to­ry­tar­ny, miły, nie­sym­pa­tycz­ny itp. Po­wsta­ją na sa­mym po­cząt­ku spo­tka­nia i w trak­cie ko­mu­ni­ka­cji zo­sta­ją tyl­ko nie­co zmo­dy­fi­ko­wa­ne. Wy­ni­ki ba­dań pro­wa­dzo­nych w dzie­dzi­nie psy­cho­lo­gii ko­mu­ni­ka­cji wska­zu­ją na to, że to przy­po­rząd­ko­wa­nie cech, a więc aura ota­cza­ją­ca czło­wie­ka, za­le­d­wie w 7% za­le­ży od tego, co ktoś mówi. Zna­cze­nie roz­strzy­ga­ją­ce mają tu in­for­ma­cje po­bocz­ne, któ­re słu­chacz od­bie­ra i prze­twa­rza naj­czę­ściej nie­świa­do­mie. Te do­dat­ko­we in­for­ma­cje kry­ją się w tym, jak ktoś coś mówi (38%) i ja­kie wra­że­nia wi­zu­al­ne to­wa­rzy­szą wy­po­wie­dzia­nym sło­wom (55%). Na pod­sta­wie ba­dań po­dzie­lo­no za­cho­wa­nia ko­mu­ni­ka­cyj­ne czło­wie­ka na trzy ob­sza­ry: Prze­kaz wer­bal­ny to in­for­ma­cje prze­ka­zu­ją­ce treść, czy­li to, co fak­tycz­nie się mówi. Prze­kaz pa­ra­wer­bal­ny obej­mu­je wszyst­kie aspek­ty gło­so­we i ar­ty­ku­la­cyj­ne, a więc spo­sób, w jaki coś zo­sta­je wy­po­wia­da­ne lub od­gło­sy, ja­kie to­wa­rzy­szą wy­po­wia­da­niu słów. Prze­kaz nie­wer­bal­ny to ele­men­ty mowy cia­ła. ,,Wra­że­nie, ja­kie spra­wia mów­ca, tyl­ko w nie­wiel­kiej czę­ści za­le­ży od tego, co mówi." Trzy ob­sza­ry za­cho­wa­nia ko­mu­ni­ka­cyj­ne­go Aby unik­nąć nie­po­ro­zu­mie­nia, na­le­ży za­uwa­żyć, że czy­ste prze­ka­zy­wa­nie in­for­ma­cji nie za­le­ży w tak du­żym stop­niu od czyn­ni­ków po­za­ję­zy­ko­wych. Czę­sto prze­ce­nia się rolę, jaką ję­zyk cia­ła od­gry­wa w in­for­ma­cyj­nej war­to­ści mowy. Słu­chacz ła­twiej nie za­pa­mię­tu­je tre­ści wy­po­wie­dzi tyl­ko dla­te­go, że mów­ca świet­nie się pre­zen­tu­je! Jed­nak bę­dzie słu­chać z więk­szą uwa­gą mów­cy, któ­re­go od­bie­ra jako wia­ry­god­ne­go i za­an­ga­żo­wa­ne­go. A w do­ko­na­niu tej oce­ny waż­na jest mowa cia­ła. Prze­kaz wer­bal­ny Czło­wiek dys­po­nu­je wie­lo­ma moż­li­wo­ścia­mi, aby wy­ra­zić się za po­mo­cą słów. To, z któ­rej moż­li­wo­ści sko­rzy­sta­my, za­le­ży np. od tego, jak nas wy­cho­wa­no i ja­kie zdo­by­li­śmy