Ebook ROMANOWOWIE. Imperium i familia mobi,epub

osyjski". Ale to właśnie z narodu rosyjskiego wywodził się cały zastęp zamachowców na życie cara. Nie tylko zbuntowani, ciemni i zabobonni chłopi wyśmiewali się z cara-ojca. Również opozycyjnie nastawiona inteligencja, zwłaszcza w XIX wieku, występowała przeciwko samodzierżawiu, które uosabiał, posługując się drwiną i skarazmem jako bronią w walce z monarchą, który stracił jej poparcie. Gdy jedni pisali panegiryki na cześć cara-cesarza, drudzy publikowali (głównie nielegalnie i za granicą) teksty pełne zniewag pod adresem monarchy i jego dworu. Ale też ci sami, którzy wcześniej wynosili go pod niebiosa, potrafili opuścić cara z dnia na dzień. Gwałtowność i brutalność, z jaką niektórych carów i cesarzy potępiano czy wyszydzano, ma niewiele precedensów w życiu politycznym Europy. Car, który nie umarł śmiercią naturalną, tylko wskutek nadzwyczajnych wydarzeń utracił władzę, musiał być w jakiś sposób zdyskredytowany, odchodził zatem w niesławie, żegnany bez żalu i współczucia ze strony poddanych (to przypadki Iwana III Antonowicza, Piotra III Fiodorowicza, Pawła Pietrowicza, Mikołaja II Aleksandrowicza i Michaiła II Aleksandrowicza). Sześciu carów Romanowów zamordowano (Iwan III Antonowicz, Piotr III Fiodorowicz, Paweł Pietrowicz, Aleksander II Nikołajewicz, Mikołaj II Aleksandrowicz, Michaił II Aleksandrowicz). Dwóch ostatnich carów, po zrzeczeniu się przez nich tronu, zabito jako ,,obywateli Romanowów". Trzech carów zmarło w niewyjaśnionych okolicznościach (Aleksander I Pawłowicz, Mikołaj I Pawłowicz, Aleksander III Aleksandrowicz). Sześciu carów-cesarzy było królami Polski (Aleksander I, Mikołaj I, Aleksander II, Aleksander III, Mikołaj II, Michaił II). W pamięci potomnych i świadomości przedstawicieli nauk historycznych z dynastią Romanowów wiążą się dwie legendy: złota i czarna. Dla jednych legenda ma charakter pochwalny, stanowi dowód potęgi kraju i wspaniałości władców, dla drugich Rosja Romanowów była ,,imperium zła", ,,więzieniem narodów", ,,carstwem terroru". Powstały stereotypy carów złych i dobrych, ojczulków żywicieli narodu i bezwzględnych ciemiężycieli, groźnych i dobrodusznych, wielkich i małych, błogosławionych i oświeconych, krwawych okrutników i męczenników, oswobodzicieli i tyranów. Historycy zresztą często poczynali sobie (i wciąż poczynają) w swoich ocenach dość swobodnie, nie krępując się prawdą historyczną. W Polsce pisano o carach przeważnie negatywnie. Czterech carów zachowało tytuł królewski (polski car), nie koronując się na króla Polski. Jedynie znienawidzony w Polsce Mikołaj I Pawłowicz koronował się w Warszawie na króla (cara Polski) i była to ostatnia carska koronacja w Polsce. W tysiącletnich dziejach Rusi/Rosji na tronie zasiadało siedemdziesięciu ośmiu przedstawicieli dwóch dynastii: Rurykowiczów (pięćdziesięciu sześciu) i Romanowów (dziewiętnastu). ,,Prawdziwi" rosyjscy Romanowowie zasiadali na tronie sto czterdzieści osiem lat. Dwóch ostatnich carów abdykowało. W 1761 (1762) roku tron rosyjski objęli przedstawiciele niemieckiej (w znaczeniu etnicznym) dynastii Gottorp. Przez sto pięćdziesiąt pięć lat rosyjska korona należała do zniemczonej gałęzi Romanowów. Pierwszego imperatora z tej dynastii - Piotra III - z Romanowami łączyła tylko osoba jego matki Anny Pietrowny, córki Piotra I. Był więc ,,pół-Rosjaninem", po ojcu zaś ,,pół-Niemcem". Jego ojciec książę Karol Fryderyk Holstein-Gottorp pochodził z dynastii oldenburskiej, która panowała w księstwach Schleswig i Holstein. Na Piotrze III faktycznie zakończyło się panowanie ,,prawdziwych, w pełni rosyjskiej krwi" Romanowów. On i jego potomkowie w linii męskiej, aż do Mikołaja II, żenili się z niemieckimi i duńskimi księżniczkami. Były one wyznania protestanckiego i dopiero w Rosji przechodziły na prawosławie. Księżniczki wyznania katolickiego nie cieszyły się sympatią dworu moskiewskiego, a potem petersburskiego. Rzymski katolicyzm traktowano jako religię wrogą prawosławiu. Dworscy dziejopisarze fałszowali genealogię, aby wykazać związki rodzinne Romanowów z rodami niemieckimi sięgające czasów sprzed 1613 roku. Mimo pewnej ,,anomalii" dynastycznej Dom panujący zachował historyczną nazwę Romanowowie. Do 1917 roku członkowie dynastii nie posługiwali się nazwiskiem Romanow, tylko imionami i tytułami. (W indeksie nazwisk odchodzę od tej tradycji. W celu odróżnienia osób o tym samym imieniu zachowuję przy nazwisku patronimiki). Niektóre imiona zachowuję w ich brzmieniu oryginalnym. Dynastia ,,mieszana", niemiecko-rosyjska była jednak zdecydowanie rosyjska pod względem wyznania (prawosławie), a także jeśli chodzi o obronę interesów imperium, czy też w sposobie zachowania i pielęgnacji rosyjskich obyczajów, nie gardząc wszakże wpływami kultury europejskiej. ,,Rosyjsko�