Ebook Romanse na szczytach władzy mobi,epub

inni znani politycy, począwszy od Władysława Sikorskiego, a na Józefie Piłsudskim skończywszy. Przypis: 1 Za: J. Sosnkowska, Kowalski, W kręgu mitów i rzeczywistości, Warszawa 1988, s. 29. Józef Piłsudski - symbol Drugiej Rzeczypospolitej Towarzyszka Ola Gdyby przeciętnego Polaka zapytać, jaka postać była najważniejsza dla historii Drugiej Rzeczypospolitej, odpowiedź byłaby jedna: Józef Piłsudski. Nie ma w tym nic dziwnego, wszak jego silna osobowość zdominowała ówczesną scenę polityczną i, co w polityce jest zupełnym ewenementem, pozostała na niej nawet po jego śmierci. Jest to o tyle niezwykłe, że Piłsudski nigdy nie pełnił formalnie funkcji głowy państwa, a kiedy w 1926 roku, po przewrocie majowym, zaoferowano mu stanowisko prezydenta odrodzonego państwa, odmówił. Jednak kilka lat wcześniej, na początku naszej odrodzonej państwowości, pojawiło się zapotrzebowanie na przywódcę wielkiego formatu, człowieka, który bez najmniejszego wahania nie tylko weźmie na swoje barki odpowiedzialność, lecz także, co było w owych czasach niezmiernie istotne, będzie umiał być przywódcą z prawdziwego zdarzenia, który potrafi narzucić swoją wolę innym. Udręczony niewolą naród potrzebował przede wszystkim sternika, który wyprowadzi Polskę na drogę państwowości. A Piłsudski nadawał się do tego jak mało kto. Marszałek Józef Piłsudski w karykaturze J. Szwajcera Nawet najzagorzalsi krytycy przyznają, że to właśnie jego osobowość i konsekwentne działania sprawiły, że naród polski został zintegrowany w stopniu umożliwiającym powszechną odpowiedzialność za państwo, czego ostatecznym dowodem był opór Polaków wobec okupantów w czasie II wojny światowej. Bezgranicznie i bezkrytycznie uwielbiające go społeczeństwo potrafiło wybaczyć mu nawet najgorsze wady, a tych Marszałek miał niemało. Co ciekawe, jest jedną z nielicznych postaci z naszej historii, która do dziś fascynuje zarówno badaczy, historyków, jak i przeciętnych zjadaczy chleba. Dla wielu, nawet dla tych, którzy czasy II RP znają jedynie z opowieści dziadków lub pradziadków czy z książek historycznych, Piłsudski dorównuje największym polskim monarchom. Nic zatem dziwnego, że wybitny polski grafik Andrzej Heinrich, tworząc w 2002 roku projekt polskich banknotów i znaczków serii ,,Poczet władców Polski", obok czterdziestu trzech królów i książąt rządzących w przeszłości naszym krajem umieścił podobiznę Marszałka jako czterdziestego czwartego władcy Polski. ,,Imieniny Sejmu. Laurka marszałka Piłsudskiego", rysunek satyryczny Z. Czermańskiego Niewiele osób zdaje sobie jednak sprawę, że cechy, które przesądziły o sukcesie Józefa Piłsudskiego, były w zasadzie owocem jego autokreacji. Już jako chłopiec, czytając biografie dwóch wybitnych przywódców wojskowych, którym dane było odegrać niemałą rolę w historii naszego państwa - Tadeusza Kościuszki i Napoleona Bonapartego - uświadomił sobie, jak wielkie znaczenie dla wojska ma postać i mit wodza. Zapoznając się z życiorysami tych wybitnych ludzi, zwracał uwagę nie tylko na wydarzenia, w których uczestniczyli, lecz także na inne, pozornie marginalne czynniki budujące legendy tych postaci: ich postawy, ruchy, ubiór, a nawet spojrzenia. Biografowie Piłsudskiego bardzo często wskazują na podobieństwo obrazu dowódcy zachowane we wspomnieniach żołnierzy Napoleona i Piłsudskiego. Obaj lubili samotnie pojawiać się na koniu przed zaskoczonymi prostymi żołnierzami, zagadywać wartowników, w kontaktach z podwładnymi byli surowi, a jednocześnie mieli do nich stosunek niemal ojcowski. Obaj lubili też stawiać pasjanse. Natomiast stary, sfatygowany szary mundur Marszałka stanowił oczywiste nawiązanie do sukmany Kościuszki. Komendant bywał jednak bezpośredni jedynie w stosunku do żołnierzy, zwłaszcza swoich ukochanych legionistów. ,,Piłsudski, mimo że wzrostu był raczej średniego, budził respekt - wspomina Jadwiga, jego krewna i żona jednego z najbliższych współpracowników, Kazimierza Sosnkowskiego. - Tylko niewielu ludzi było z nim po imieniu. Umiał trzymać dystans, nie zrażając sobie przy tym partnera. [...] Przypominam sobie teraz pierwszego ambasadora Anglii w Polsce. Był to Max Müller, człowiek bardzo zajęty, spoglądający na świat z wysokości imperium. I ten William G. Max Müller powiedział mi kiedyś: >>...wie pani, w Piłsudskim jest coś takiego, że kiedy się pojawia, zmusza to do powstania<<. To nie tylko władza Naczelnika Państwa i fakt, że był on wówczas uosobieniem suwerenności Polski. Miał on w sobie coś, co zmuszało do respektu. Piłsudski uśmiechał się rzadko, nawet bardzo rzadko, najczęściej bywał zasępiony, ściągnięte brwi, marszczące się czoło"[1]. Dowodem na niezwykłe wrażenie, jakie Piłsudski robił nawet na największych dostojnikach państwowych, jest relacja z