Ebook Rozmowy z Ramaną mobi,epub

ny i nie czuł się sobą. Mimowolnie wstał i zaczął swobodnie iść. Po przejściu krótkiego dystansu spojrzał za siebie, by zobaczyć nieznajomego, który kazał mu iść, ale nie mógł już nikogo dostrzec. Opowiedział o tym zdarzeniu wszystkim, którzy byli zaskoczeni, gdy go zobaczyli. Każdy starszy człowiek w mieście może poświadczyć, jak Kuppu Iyer odzyskuje władzę nad swoimi nogami. Innego razu dziewczyna ze szkoły dla dziewcząt została zwabiona oraz okradziona z biżuterii. Nagle pojawił się tam starzec, który uratował dziewczynkę, odprowadził ją do domu, a następnie zniknął. Takie tajemnicze wydarzenia często mają miejsce w Tiruvannamalai. 6 marca 1938 r. Rozmowa 465. Bhagawan wyjaśnił emerytowanemu sędziemu Wysokiego Trybunału kilka punktów w Upadeśa Saram w następujący sposób: 1. Medytacja powinna pozostać niezmącona niczym strumień. Jeśli jest niezłomna, nazywa się ją samadhi lub Kundalini śakti. 2. Umysł może być ukryty i łączyć się w Jaźń; musi koniecznie ponownie powstać; po tym można odnaleźć się tylko takim jak zawsze. W tym stanie bowiem predyspozycje umysłowe pozostają obecne w formie utajonej, aby w korzystnych sobie warunkach ponownie się uaktywnić. 3. Aktywność umysłu może być także całkowicie zniszczona. Różni się to od dawnego umysłu tym, że wszelkie przywiązanie jest tutaj utracone i nigdy nie pojawi się ponownie. Nawet jeśli człowiek widzi świat po tym, jak był w stanie samadhi, świat jest brany tylko według jego wartości, to znaczy, że jest to zjawisko Jednej Realności. Prawdziwe Istnienie może być zrealizowane tylko w samadhi; co było wtedy, jest również i teraz. Inaczej nie może to być Realność ani Wszechobecne Istnienie. Co było podczas samadhi, jest także i tu, i teraz. Potrzymaj to, bo jest to twój naturalny stan Istnienia. Praktyka samadhi musi do niego doprowadzić. W przeciwnym razie jaki miałby być pożytek z nirwikalpa samadhi, w której człowiek pozostaje jak kłoda drewna? Musi on koniecznie wyjść z tego czy innego powodu i stawić czoła światu. W sahadży samadhi pozostaje on nietknięty przez świat. Tak wiele obrazów przechodzi po ekranie kina: ogień spala wszystko, woda wszystko zalewa, ale sam ekran pozostaje nietknięty. Sceny są tylko zjawiskami, które przemijają, pozostawiając ekran takim, jakim był wcześniej. Podobnie zjawiska ziemskie po prostu przechodzą przed Dźńanim, pozostawiając jego samego nietkniętym. Można powiedzieć, że ludzie doznają bólu lub przyjemności w ziemskich zjawiskach. Wynika to z nakładania się. Nie musi jednak tak być. Właśnie z takim zakończeniem, jako celem, powinno się praktykować. Praktyka polega na jednej z dwóch ścieżek: oddaniu lub wiedzy. Ale nawet one nie są celem. Musi zostać osiągnięte samadhi; musi być stale praktykowane, aż do osiągnięcia rezultatów w postaci sahadży samadhi. Następnie nie pozostaje już nic więcej do zrobienia. Rozmowa 466. Pan Vaidyalingam, pracownik Banku Narodowego zapytał: Dzięki medytacji znika manifestacja, a potem rodzi się ananda[25], które jednak trwa krótko. Jak zrobić, żeby trwała cały czas? Mahariszi: Poprzez spalenie predyspozycji. G.: Czy nie jest tak, że tylko Jaźń jestem świadkiem (sakszimatra)? M.: Termin ,,świadek" ma zastosowanie wówczas, gdy istnieje jakiś przedmiot, który można obserwować. Wtedy jest to dualizm. Prawda leży poza obydwoma. W mantrze śakszi czeta kewalo nirgunascza słowo śakszi musi być rozumiane jako sannidhi (obecność), bez której nie mogłoby cokolwiek istnieć. Zobacz, jak konieczne do codziennej aktywności jest słońce. Nie bierze ono samo jednak udziału w ziemskich aktywnościach, ale one nie mogą się bez słońca odbywać. Ono jest niejako świadkiem tych działań. Tak samo jest z Jaźnią. 7 marca 1938 r. Rozmowa 467. Yogi Ramiah: Wszystkie działania mają miejsce dzięki Śakti. Jak daleko sięga owa Śakti? Czy ona może działać na coś bez wysiłku własnego praktykanta? Mahariszi: Odpowiedź na to pytanie zależy od tego, co jest rozumiane przez termin Purusza. Czy jest to ego czy Jaźń? Gość: Purusza to swarupa. M.: Ale nie może wykonać żadnej prajatny (wysiłku). G.: Dźiwa [dusza] jest tym, co robi prajatnę. M.: Jak długo trwa egoizm, tak długo jest konieczna prajatna. Kiedy egoizm znika, działania stają się spontaniczne. Ego działa w obecności Jaźni. Ono nie może istnieć bez Jaźni. Jaźń czyni wszechświat tym, czym jest, właśnie poprzez swoje Śakti, a jednak Ona sama nie działa. Śri Kryszna mówi w Bhagawadgicie: ,,Nie jestem wykonawcą, a jednak czyny dalej są kontynuowane". Staje się jasne w Mahabharacie, że cudowne działania miały miejsce dzięki Krysznie. Ale On mówi, że nie jest ich wykonawcą. Zależność jest taka, jak pomiędzy słońcem i ziemskimi działaniami. G.: On jest bez abhimany[26] (przywiązania), p