Ebook Rozstania mobi,epub,pdf

elnicze ścieżki ucznia wyznaczają szkolne lektury. Niestety dlatego młodemu człowiekowi niewiele zostaje czasu na krążenie w księgarniach między regałami z wydawniczymi nowościami. Z konieczności odzyskuje go z kieratu szkolnych zajęć w okresie poszukiwań prezentów. Tym razem ona, Dorota, książkę wybrała dzięki przeczytanej informacji na plakacie: Zapraszamy na promocję książki Zbigniewa Kosiorowskiego ,,Archipelag odpływów". Nie kryła, że tata jest marynarzem i wiele miesięcy w roku spędza wśród obcojęzycznej załogi na statkach kilami tnącymi wody mórz i oceanów. Lubi czytać. Po zawinięciu do domowej przystani mówi dość osobliwie, językiem niezwykłym, współczesną polszczyzną literacką i z przykrością słucha wypowiedzi córki w szkolnym żargonie. Z każdego kotwiczenia w domu wraca do swej kabiny z naręczem książek. Ostatnią wiadomość satelita przekazał z New Providence z Nassau, z archipelagu Bahama na Oceanie Atlantyckim. Zwiedziliśmy wszystkie forty obronne na wyspie. Są to Fort Montagu, Charlotte i Fincastle. Byliśmy też na Paradise Island, gdzie jest przepiękny hotel Atlantis z bardzo ładnym i dużym akwarium. Przechodząc szklanymi tunelami turyści mogą zobaczyć ruiny zatopionego miasta Atlantis. I nieoczekiwanie tata prosi o kupienie mu pism Platona. Marynarze zawsze zaskakują rodziny niezwykłymi oczekiwaniami. Może zamiast dzieł Platona wystarczy mu Archipelag odpływów? Powinien go zainteresować. Poszła na spotkanie z autorem. Ogorzały mężczyzna stojący przed żeglarzami, czytelnikami książek marynistycznych, studentami, doktor nauk ekonomicznych, pisarz, publicysta, żeglarz, pewnie trzymał ster spotkania, ze znajomością prawideł żeglugi odbywał rejs po wyspach, wysepkach, portach i przystaniach, gdzie czekały nań egzotyczne krajobrazy, przyjaciele żeglarze. A na szczecińskim cmentarzu Ku Słońcu - Kuba Jaworski, Ludek Mączka w objęciach Marii, Jurek Madeja. Na ich grobach w Dniu Zmarłych zapalone znaki nawigacyjne prowadzą do złamanej stengi masztu-krzyża, kwatery pamięci tych, co nie wrócili z morza. Wykreślony przez niego kierunek wiódł do wspomnień, do ...kolokwium tematów zamilkłych pod mułem czasu i przybrzeżnymi ławicami. Do obieżyświatów, włóczykijów przemawiał nie autor kilku wierszy z rodzynkami metafor, z tęczą epitetów, z mostami porównań przerzuconymi między światem rzeczywistym, a śnionym. Do zwykłych śmiertelników, którzy ledwo nadążali za morskimi milami, mówił ktoś, kto dzięki oceanom stał się poetą. Tacie - uważała - na pewno ktoś taki zaimponuje. Szczególnie wiele da mu do myślenia moment, gdy przez kluzy kotwiczne lecą łańcuchy i poeta staje Na kotwicowisku. Ileż to razy odbierała z mamą telefon. Skąd dzwonisz? Z kotwicowiska. To tak blisko, to tak daleko. Jeszcze jeden dzień, dwa oddalenia, rozłąki. Nieraz więcej - tydzień, dwa. Taki czas wydłuża się w nieskończoność i tylko poeci potrafią mu nadać głębszy sens: Na holu / warkocza kilwateru / płonąca arka / z frachtem manuskryptów; / hieroglifami misji Jana Pawła / zszarganym światem Kapuścińskiego / wyszydzonymi myślami Kołakowskiego / podważoną życzliwością B. Skargi i ks. Tischnera? Kim jest mężczyzna powracający z dalekiej podróży? Z jakim bagażem zjawia się Na krawędzi dwóch żywiołów? / morza i ziemi? Jak przyjmą go ci z lądu? Z poczuciem odpowiedzialności za losy Jana, Pawła, Kapuścińskiego, Kołakowskiego, Piotra Skargi, ks. Józefa Tischnera? Milczeniem? Z pytającym wpatrywaniem się w twarz prawie obcą, z której tak trudno odczytać, k i m powraca? Z morza, z dalekiego rejsu, w rodzimym porcie kotwiczą nie ci sami ludzie. Odmienia ich koralowy ogród zwątpienia, przypływy, odpływy, obecność mlecznej drogi, bardziej odczuwanej na oceanie, niż gdziekolwiek. Biały wiersz Zbigniewa Kosiorowskiego Na kotwicowisku podsuwa pod czytelniczą wyobraźnię maszt, na który - jeżeli chce się, by stanowił nieodzowną część żaglowca - trzeba podnieść żagle. Wymaga pracy podobnej do tej, jaką wykonują na pokładzie uczestnicy rejsu. Tata - miała nadzieję Dorota - na pewno to zrozumie i dołączy do tych, którzy czekają na chwilę, gdy wiersz ożywi morski wiatr. Kończyły pić kawę. - Ciekawa praca - oceniła Izabela. - Dziwne, że jej nie znałaś. - Zawiodła się na mnie. Namówiłam ją, by pisała o Czopik. To był niewypał. Woli teraz sama podejmować decyzje. - Brakuje jej ojca - stwierdziła polonistka. - Jest do niego bardzo przywiązana. - Nieraz myślę, że za bardzo. - Co ty mówisz! - oburzyła się wychowawczyni Doroty. - Pewne uczucia bywają niebezpieczne. Szczególnie dla wrażliwej dziewczyny. - Jak mam to rozumieć? Izabela zwlekała z odpowiedzią. - Jej ojciec jest marynarzem. To gość w domu. Byłoby lepiej, gdyby miała tę świadomość. - Nie za wiele od niej