Ebook Rozważania o chwalebnym smokobójstwie mobi,epub

i, w tym nad szatanem. Czyniono to od średniowiecza aż po czasy nowożytne. W średniowieczu istniał zwyczaj wieszania w świątyniach wyprawionych skór krokodyli jako smoczych trofeów. Czynili tak rycerze powracający z wypraw krzyżowych. Trofealne znaczenie rzekomo smoczych kości ma swój historyczny precedens. Otóż kronikarz Jan Długosz, autor tekstu o wawelskim potworze w swoich Rocznikach, ufundował w 1447 roku kościół w Raciborowicach i to pod wezwaniem smokobójczyni św. Małgorzaty. Był on przekonany o prawdziwości historii z wawelskim stworem. Z tego powodu dla upamiętnienia jego pokonania umieścił na ścianie kościoła rzekomo smocze kości (po kilku stuleciach okazały się one kośćmi prehistorycznego zwierzęcia, ale wiszą do dziś). Długosz wierzył, że są to kości smoka wawelskiego, które po eksplozji (po tym, jak go struto siarką i ogniem) zostały porozrzucane po całej krakowskiej ziemi. Jak na ironię losu historia smoczych kości odżyła kilka lat temu, ale w zupełnie innym miejscu. Na Lisowicach na Śląsku odkopano bowiem resztki prehistorycznego gada, które po zrekonstruowaniu całości pokazały wygląd zwierzęcia podobny do typowych historycznych wyobrażeń smoka[12]. Z tej przyczyny na podstawie kości zrekonstruowanego gada nazwano smokiem wawelskim i odrodził się mit smoczych kości, lecz nie w wyobraźni religijnej, ale w paleontologii. [1] K. Estreicher jednakże podkreślił, że istnieje inna wersja, a mianowicie, że są to kości tzw. przedpotopowych zwierząt, zob. , Z powodu ikonografii, op. cit., s. 87. Autor ten powołuje się na uczonego i historyka A. Grabowskiego, który w XIX wieku napisał, że to są to kopalne resztki potwornych zwierząt, które zginęły w potopie, zob. A. Grabowski, Kraków i jego okolice, Kraków 1866, s. 115. Więcej o tych kościach, a także o zjawisku wieszania kości w świątyniach zob.: K. J. Czyżewski, Smoki, olbrzymy, zwierzęta przedpotopowe. O kościach kopalnych w katedrze krakowskiej, [w:] Dwa oblicza smoka. Katalog wystawy, Tom II: Eseje, Kraków 2015, s. 47--66. [2] Firlet, Smocza Jama, op. cit., s. 115--116. [3] Ibidem, s. 116; zbadał to i ocenił w 1937 roku prof. Henryk Hoyer. [4] G. Rzączyński, Historia naturalis curiosa Regni Poloniae, Sandomiriae 1721, s. 8, 246--247; o smokach i kościach smoczych jest też w innym jego dziele, zob.: ten sam, Auctuarium Historiae Naturalis Regni , Gedani 1745, s. 13, 334--336. Więcej o tym zob.: K. J. Czyżewski, Smoki, olbrzymy, zwierzęta przedpotopowe, op. cit., s. 47--66. [5] K. J. Czyżewski, Smoki, olbrzymy, zwierzęta przedpotopowe, op. cit., s. 59. [6] Firelt, Smocza Jama, op. cit., s. 109 - 137; B. Kwiatkowska-Kopka, Smok na Wawelu, op. cit., s. 67- 95. [7] K. Estreicher, op. cit., s. 88; Cz. Deptuła, op. cit., s. 63--91; B. Kwiatkowska-Kopka, Smok na Wawelu, op. cit., s. 67- 95. [8] Z. Pianowski, Z dziejów średniowiecznego Wawelu, Kraków 1980, s. 99, 160 oraz 96--98. [9] P. H. Pruszcz, Kleynoty Stołecznego Miasta Krakowa albo Kościoły, y co w nich iest widzenia godnego y znacznego, Kraków 1745, s. 15 (pierwsze wydanie tego dzieła pochodzi z XVII wieku). [10] K. Pieradzka, Kraków w relacjach cudzoziemców X -- XVIII wieku, ,,Rocznik Krakowski", t. 28, 1937, s. 19. [11] A. Mickiewicz, Pan Tadeusz, Warszawa 1990, s. 216--217. [12] G. Niedźwiedzki, Smok z Lisowic. Wielki drapieżnik z triasu, Lisowice 2014, passim. Smoczy świat Nie można mówić o historii mitu smoka wawelskiego bez rozważań nad istotą i znaczeniem smoka w dziejach kultury, teologii i religii. Nawet w dawnych naukach przyrodniczych, w niektórych traktatach poświęconych wężom czy gadom w szerokim rozumieniu, wspominano o naszym smoku wawelskim. A jak bardzo ważne były owe rozważania o smokach, świadczy problem losu tych rzekomych istot w czasie biblijnego Potopu. W dawnych czasach pewni teologowie i przyrodnicy zastanawiali się nad tym, czy w biblijnej arce Noego znajdowały się też smoki, bo przecież te dziwne istoty według owych uczonych należały do świata zwierząt. Podobnie było ze wszelkiego rodzaju potworami, a owe istoty nie miały nic wspólnego z bożym porządkiem świata i uznawano je za diabelskie objawienie. Znawca tego zagadnienia i autorytet w smoczej dziedzinie, jezuicki uczony Athanasius Kircher (1602--1680), autor dzieła Arche Noe[1] wydanego w 1675 roku napisał, że Noe wprowadził z dziwnych zwierząt tylko syreny i gryfy do Arki, natomiast nic nie wspomniał o smokach, że były tam, bo one żyły w świecie podziemnym, czyli w piekle. Smok, ,,Liber floridus" (wyd. późniejsze), Lambert z St. Omar, 1460 r. (il. z domeny publicznej) To daje wiele do myślenia, gdyż wskazuje, że Bóg nie darzył sympatią tych zwierząt, skoro nie zabrano ich do arki. Do końca nie jest pewne Boże stanowisko w tej sprawie, gdyż Jezus tolerował te szatańskie potwory. Dowiadujemy się o tym z apokryfów. W Ewan