Ebook Rozwój psychiczny dziecka od 0 do 10 lat. Poradnik dla rodziców, psychologów i lekarzy mobi,epub

może przypadkiem zatrzymać się na twarzy matki, ale będą to jedynie krótkie chwile. Chociaż potrafi wydawać gardłowe dźwięki, to jego uśmiech nie stanowi jeszcze formy kontaktu z drugim człowiekiem. Reaguje jednak pozytywnie, kiedy mu się dogadza, oraz negatywnie, gdy czuje ból albo gdy nikt się nim nie zajmuje. Potrafi też płakać. Zaczyna w miarę swoich niewielkich możliwości narzucać własną wolę światu i na ten świat reagować. Szesnaście tygodni Dziecko szesnastotygodniowe wydaje się już całkiem dojrzałe, przynajmniej w zestawieniu z okresem poprzednim. Nie tylko nastąpił olbrzymi skok naprzód w sprawnościach motorycznych i werbalnych, ale - co więcej - jest ono teraz, w pewnym przynajmniej stopniu, istotą społeczną! Lubi leżeć w dużym łóżku i bardziej dobitnie zaznacza swoją obecność w domu. Jedzenie nie zaprząta już jego uwagi bez reszty i może niekiedy trochę poczekać. Nie wystarcza mu tylko leżenie na plecach. Lubi być noszone i na krótkie chwile podpierane do pozycji siedzącej, by móc przyglądać się światu. Patrząc, jąk jego oczy nabierają blasku, ramiona napinają się, oddech ulega przyspieszeniu, jak na twarzy malucha pojawia się uśmiech, kiedy podnosimy go do pozycji siedzącej, możemy próbować zgadywać, jakim człowiekiem będzie nasze dziecko, gdy dorośnie. W czynnościach motorycznych zauważyć można wyraźny postęp, szczególnie w porównaniu z okresem sprzed czterech tygodni. Dwunasty tydzień jest bowiem dla wielu niemowląt momentem całkowitej nierównowagi. Położone na brzuszku dziecko w tym wieku szamocze się niezdarnie. (Wiele kłopotów może wtedy nastręczać również karmienie. Niekiedy występują problemy ze spaniem, a przede wszystkim z zasypianiem. Dzieci dwunastotygodniowe często płaczą, szczególnie wieczorami). Wszystko to ulega poprawie około szesnastego tygodnia życia. Lepiej przebiega karmienie (jeżeli dziecko jest karmione butelką, myślicie wtedy najczęściej, że nareszcie udało się Wam odnaleźć odpowiednią mieszankę). Głód potrafi dawać się dziecku mocno we znaki, ale zdarza się również, że rezygnuje ono z posiłku o szóstej po południu z tego prostego powodu, iż nie jest głodne. Poza tym łatwiej zasypia i potrafi przespać całą noc. Stan równowagi właściwy wiekowi szesnastu tygodni wyraża się nade wszystko w umiejętnościach przybierania pewnych pozycji. Połóż malca na podłodze, a nie będzie już taki bezradny jak wcześniej. Może nawet, na krótkie chwile, utrzymywać równowagę w pozycji, którą nazywamy pływacką: nogi wyciągnięte na całej długości, dłonie i ramiona napięte, dolna część tułowia (co sprawiać może trudność nawet człowiekowi dorosłemu) odrywa się od podłoża. Oczy śledzą poruszające się obiekty - kąt widzenia często jest szerszy niż 180 stopni. Ręce wyciągają się w kierunku pożądanych przedmiotów, choć dziecko nie potrafi ich jeszcze chwycić. A wreszcie, co dla rodziców jest najważniejsze, dziecko reaguje na zachowania innych ludzi: gaworzy, cmoka, głośno się śmieje. Potrafi nawet odwzajemnić się uśmiechem. Jest na najlepszej drodze do uzyskania pełnego kontaktu z rodziną. Dwadzieścia osiem tygodni (ok. sześć i pół miesiąca) Jeżeli Wasze szesnastotygodniowe dziecko wydawało się Wam cudownie dojrzałe, to dojrzałość ta była jednak niczym w porównaniu z tym, co potrafi dziecko dwudziestoośmiotygodniowe. Nie tylko zdecydowanie woli ono teraz pozycję siedzącą, lecz na dodatek potrafi, w sprzyjających warunkach, utrzymywać ją przez dłuższy czas. Dziecko jest obecnie tak dojrzałe, że zwyczajne siedzenie i patrzenie dalece mu nie wystarcza. Chce również dotykać różnych przedmiotów, a także domaga się, by trzymano je w pozycji stojącej i podrzucano do góry, jakby podskakiwało. Niezależnie od tego, czy leży na plecach, na brzuszku, czy też siedzi na swoim wysokim krzesełku, musi stale coś trzymać w rączce. Potrafi już nie tylko wyciągnąć ją w kierunku pożądanego przedmiotu, lecz także, jeśli tylko nie znajduje się on zbyt daleko, niezgrabnie go uchwycić. Najbardziej prawdopodobne jest, że podniesie go do buzi. (Kiedy leży na plecach, chwyta rękami i wkłada do buzi swoją stopę - bez wątpienia osiągnięcie dużej miary!) Dziecko w tym wieku potrafi nie tylko chwytać przedmioty, ale też przekładać je sobie z ręki do ręki. Potrafi spędzać na tej czynności, którą nazywamy transferem, długie, szczęśliwe chwile. Może z zachwytem walić rozmaitymi rzeczami o stoliczek przy swoim krzesełku. Potrafi więc naprawdę zabawiać się samo przez długi czas. Nie znaczy to jednak, że nie interesuje się ludźmi. Dziecko w tym wieku jest jednostką prawdziwie społeczną. Z radością uśmiecha się do tych, którzy na nie patrzą, i jest zazwyczaj bardzo przyjacielsko nastawione wobec innych ludzi, zarówno swoich