Ebook Saleta mobi,epub

też na­wet za­mi­ło­wa­niem do spor­tu. Je­że­li już, to naj­bar­dziej po­cią­ga­ła go w tym cza­sie jaz­da kon­na. Obok ta­len­tów re­cy­ta­tor­skich, wy­ka­zy­wał duże zdol­no­ści do na­uki ję­zy­ków, a tak­że do przed­mio­tów ści­słych. Bę­dąc w ósmej kla­sie, za­kwa­li­fi­ko­wał się do udzia­łu w olim­pia­dzie ma­te­ma­tycz­nej, któ­rej wpraw­dzie nie wy­grał, ale sam udział mi­strza pię­ści w tego ro­dza­ju im­pre­zie war­ty jest od­no­to­wa­nia. War­ta od­no­to­wa­nia jest rów­nież... gra na skrzyp­cach. Oprócz szko­ły pod­sta­wo­wej, Prze­mek za­czął oko­ło roku 1978 uczęsz­czać do szko­ły mu­zycz­nej, gdzie z za­pa­łem ćwi­czył wła­śnie grę na wspo­mnia­nym in­stru­men­cie. Nie­ste­ty, tego za­pa­łu star­czy­ło za­le­d­wie na kil­ka mie­się­cy. - Grał i rów­no­cze­śnie czy­tał, i to trzy książ­ki na raz - wspo­mi­na mama Prze­mka. - Jak sie­dzia­łam przy nim, to ćwi­czył, ale jak tyl­ko wy­szłam z po­ko­ Sły­szę, że zno­wu gra nie­rów­no. Wcho­dzę do po­ko­ju i co wi­dzę? Na tap­cza­nie jed­na książ­ka, przy­kry­ta dla nie­po­zna­ki na­rzu­tą, na sto­le dru­ga, za­ma­sko­wa­na ga­ze­tą... W koń­cu zde­cy­do­wa­łam się wy­pi­sać go ze szko­ły mu­zycz­nej. W ten spo­sób świat mu­zy­ki stra­cił być może na­stęp­cę mi­strza Pa­ga­ni­nie­go, świat spor­tu zy­skał zaś przy­szłe­go mi­strza Eu­ro­py wszech­wag. Moż­na wspo­mnieć w tym miej­scu, iż grą na skrzyp­cach zaj­mo­wał się w dzie­ciń­stwie tak­że inny sław­ny pię­ściarz, Jo­seph Lo­uis Bar­row, zna­ny sze­rzej jako Joe Lo­uis. Jego mama do­wie­dzia­ła się skądś, że mu­zyk w or­kie­strze otrzy­mu­je 35 do­la­rów na ty­dzień, co wy­da­ło jej się sumą tak wiel­ką, że aż nie­wy­obra­żal­ną. Za­czę­ła więc po­sy­łać syna na na­ukę gry na skrzyp­cach. Tym­cza­sem Joe Bar­row, za­miast cho­dzić do szko­ły mu­zycz­nej, pil­nie tre­no­wał boks, utrzy­mu­jąc przed mamą ten fakt w głę­bo­kiej ta­jem­ni­cy. Skrzyp­ce zo­sta­wiał naj­czę­ściej w domu swo­je­go ko­le­gi, Wal­ke­ra Smi­tha (któ­ry wy­stę­po­wał po­tem na świa­to­wych rin­gach pod przy­bra­nym na­zwi­skiem Ray ,,Su­gar" Ro­bin­son), bądź też cza­sa­mi cho­wał w piw­ni­cy. Któ­re­goś dnia wró­cił do domu po wy­czer­pu­ją­cym tre­nin­gu w ,,De­tro­its Brew­ster Cen­tre". - Hej, mamo! - po­wie­dział na przy­wi­ta­nie Ob­li­cze Lil­lian Bar­row wy­glą­da­ło jak gra­do­wa chmu­ra i nie zwia­sto­wa­ło ni­cze­go do­bre­go. - Po­każ mi swój dzien­ni­czek z lek­cji gry na skrzyp­cach - wy­ce­dzi­ła. - Wy­rzu­ci­łem go, mamo - od­rzekł Jo­seph. - Więc po to wy­da­ję pie­nią­dze na lek­cje mu­zy­ki, chcąc ci za­pew­nić ja­kąś przy­szłość? A ty po pro­stu wy­rzu­casz swo­ją szan­sę na śmiet­nik. Na­praw­dę mnie zra­ni­łeś, Joe. Gdzież więc by­łeś, kie­dy po­wi­nie­neś był ćwi­czyć na skrzyp­cach? Joe po­chy­lił gło­wę i wzru­szył po­tęż­ny­mi ra­mio­na­mi. Wca­le nie był pe­wien, jak mama za­re­agu­je na jego od­po­wiedź, że za­miast pie­ścić stru­ny, obi­jał tre­nin­go­wy wo­rek. Osta­tecz­nie jed­nak zde­cy­do­wał się po­wie­dzieć praw­dę: - By­łem na tre­nin­gu bok­ser­skim, mamo. Nie chcę grać na skrzyp­cach. Nie­na­wi­dzę tego. Chcę być bok­se­rem. Lil­lian była ko­bie­tą ob­da­rzo­ną dużą wy­ro­zu­mia­ło­ścią i wiel­ką in­tu­icją. Spoj­rza­ła na swe­go syna po raz pierw­szy jak na do­ro­słe­go męż­czy­znę. Zer­k­nę­ła na po­tęż­ne bary i wej­rza­ła głę­bo­ko w jego smut­ne oczy. Chcia­ła, bar­dzo chcia­ła, żeby zo­stał mu­zy­kiem, ale jesz­cze bar­dziej chcia­ła, żeby był po pro­stu szczę­śli­wy. - Joe - po­wie­dzia­ła bar­dzo po­wo­li - jest tyl­ko jed­na rzecz, któ­rą chcę wie­dzieć. Czy bok­so­wa­nie to na­praw­dę to, co chcesz w ży­ciu ro­bić? - Tak - od­parł Joe. - Je­stem tego pe­wien. - Do­brze, syn­ku. Więc choć­bym mia­ła uro­bić so­bie ręce po łok­cie, po­mo­gę ci. Ale pa­mię­taj, je­że­li już chcesz się tym zaj­mo­wać, to mu­sisz być do­brym bok­se­rem. - Będę, mamo - za­pew­nił ją Joe. I nie skła­mał. 22 czerw­ca 1937 roku zno­kau­to­wał w Chi­ca­go Ja­me­sa Brad­doc­ka, zdo­by­wa­jąc ty­tuł mi­strza świa­ta wszech­wag. W jego obro­nie sto­czył 25 zwy­cię­skich walk, co jest re­kor­dem do dzi­siaj nie po­bi­tym. Zno­kau­to­wał aż 21 chal­len­ge­rów i tyl­ko trzem uda­ło się prze­trzy­mać z nim ca­łych pięt­na­śc