Ebook Samotni.pl mobi,epub

� tych wszystkich ksywek, które zbiera, ilekroć wpada na jakąś lekcję. Ma także dość całej swojej żenującej klasy: ulizanych lalusi, grzecznych synalków, kryjących się po kątach wazeli - nowych cwaniaczków, a przy okazji - nędznego współczucia Zośki i litościwych spojrzeń pod adresem całego jego majątku: starych dżinsów i swetra, który dostał od matki przed jej wyjazdem. Matka przyniosła go do domu z dumą i wywróciła na lewą stronę. - Zobacz, Wiktor! Made in England! To dobrze wróży! Kupiłam okazyjnie, ale oryginalny! Prawdziwy jak mój bilet do Anglii! Włożysz go, gdy będziesz do mnie leciał, synuś! Obiecaj, że włożysz! - promieniała, a on uśmiechał się i zastanawiał, czy lubi latać... Za drzwiami ucichło. Wyobraził sobie Zosię, która po stoczonej walce zastygła w bezruchu. Już się nie uśmiecha. A szkoda, bo Wiktor lubi jej uśmiech. Nawet w trakcie poważnych lekcji potrafiła nagle, bez powodu, parsknąć jak mała dziewczynka. Kiedyś musiała być chichotką. I to całkiem ładną chichotką - pomyślał, trochę zażenowany kolejnym przejawem sympatii do własnej nauczycielki. Próbował zatuszować tę obciachową słabość jakąś złośliwą myślą o Zośce, ale żadna nie przyszła mu do głowy. Zresztą Zośka musi teraz wyglądać przygnębiająco. Jak spracowany wiatrak, który pomachał skrzydełkami ramion i zastygł w bezruchu, gdy wreszcie zwątpił w istnienie wiatru. Drzwi otworzyły się bezgłośnie. Zosia zaledwie musnęła go wzrokiem. - Jutro podejmą decyzję. O dwunastej - powiedziała. Gdyby miał literacko określić ton jej głosu, nazwałby go elegią lub trenem. W każdym razie czymś dramatycznie płaczliwym. Krzesło pod Wiktorem też zajęczało głuchą skargą. Ucieszył się, że może już iść. A dzisiaj, po dwunastej, patrzy na nią zdumiony, że w ciągu doby można tak poszarzeć. - Niech się pani nie przejmuje - odezwał się pierwszy. - Wcale mi nie zależał - Nie mów bzdur! - podniosła na niego zmęczone oczy. - Poza tym dyrektor wyraził zgodę na jeszcze jedną próbę. Zostajesz. - I co? Cieszy się pani? - zapytał trochę kpiąco, kierując wzrok na portret natchnionego Mickiewicza. - A ty? - powędrowała za jego spojrzeniem. - Już mówiłem. Uciekł wzrokiem za brudne szyby w oknie, jakby tam spodziewał się suflera. - Nie chce mi się tego wszystkiego wyjaśniać. Mogę spróbować, jeśli pani zależy - dodał już mniej pewnie, wyraźnie przestraszony tą obietnicą. Milczała, wygładzając lśniącą okładkę dziennika. - Zaczynamy nowy semestr. Przygotowałam ci twoją listę lektur. Spojrzał na starannie wykaligrafowane litery. Nikt już nie pisze wiecznym piórem, a ona wciąż go używa. Tak jak ja - pomyślał, składając arkusz na pół. - Wypisałam przedmioty, które musisz zaliczyć. Skontaktuj się z nauczycielami i ustal z nimi terminy. Spotkamy się po feriach i postanowimy, co - To ja już pójdę - wcisnął nonszalancko listę do kieszeni dżinsów. - To już idź - zdobyła się na nikły uśmiech. Przez moment chciał powiedzieć jakieś ,,dziękuję" albo cokolwiek w tym guście, ale tylko przez moment. Gdy stanął na szkolnych schodach prowadzących do szatni, ucieszył się, że nie uległ babskim sentymentom. - Nikt ci nie obiecywał, że będzie łatwo - mruknął pod adresem Zośki i zgrabnie pokonał kaskadę lastrykowych stopni. Czekali na niego za bramą. Guma, Radosny i ostentacyjnie ćmiący jakiegoś peta Walec. Zanim do nich podszedł, poczuł lekkie zażenowanie. Moi kumple - pomyślał. - Na śmierć i życie, choć raczej na śmierć... - Dawaj, dawaj, magister! - zachrypiał Guma i trzy pary oczu zatrzymały się na angielskim swetrze. - Dobre wieści? Wyleciałeś? - Radosny pierwszy przyjaźnie stuknął go w plecy. Zabolało. - Lepiej, żebyś już spakował tornister, bo sporo sprzętu na zbyciu, no i trzeba uwalniać ludzkość od nadmiaru szmalu. Robota, bracie, czeka i sama do ciebie nie przyjdzie - Walec przydeptał papierosa czubkiem buta. Zrobił to tak, jakby znęcał się nad niewidzialną dżdżownicą. - Godzinę tu tkwimy jak muchy w kupie! - Guma z trudem oderwał plecy od szkolnego ogrodzenia. - Tyle czasu, ziomalu, to żeśmy w szkole nie przesiedzieli wszyscy razem wzięci. - Mów o sobie! - zastrzegł Walec. - Ja w jednej klasie przesiedziałem trzy sezony. Się postudiowało! - dokończył z dumą. Walec miażdżył każdego, kto wchodził mu w drogę. A teraz przyglądał się spod opuszczonych powiek Wiktorowi, nieufny i czujny. Jak to - To co, panowie? Spadamy na browar? - Wiktor zmusił się do uśmiechu. Przeraziła go myśl, że w każdej chwili na wydeptanej ścieżce, prowadzącej do pozaszkolnej wolności, może pojawić się Zośka. Gdyby go tu zobaczyła, osaczonego przez zwalistego Walca i dresiarskiego Gumę... Gdyby usłyszała żałosne pogwizdywanie Radosnego, reagującego na ka�