Ebook Scenariusz na wspólne życie mobi,epub,pdf

�pi. Prze­sy­pia całą podróż, a po­tem się dzi­wi, że nie wie, o co cho­dzi. - Zuza odwróciła się w stronę Mar­cela i rzu­ciła w nie­go małą po­duszką, którą ener­gicz­nym ru­chem wyciągnęła spod głowy. - Po­bud­ka! Mężczy­zna pod­sko­czył prze­stra­szo­ny, ude­rzając przy tym głową o szybę sa­mo­cho­du, ale już po chwi­li szcze­rze się uśmiechnął. Wszy­scy roześmia­li się donośnie, gdy w tle z głośników roz­brzmiał głos Mi­cha­ela Bublé w pio­sen­ce Its a Be­au­ti­ful Day. Zuza i Pola na­tych­miast zaczęły śpie­wać utwór swo­je­go ulu­bio­ne­go wy­ko­naw­cy. Nie­ba­wem przy­ja­cie­le wje­cha­li do Darłowa. Mia­stecz­ko przy­wi­tało ich słoneczną po­godą. Końcówka czerw­ca była w tym roku wyjątko­wo ciepła. Ruch na uli­cach był na ra­zie umiar­ko­wa­ny. Spo­ro sa­mo­chodów miało re­je­stra­cje z różnych części kra­ju, a na­wet Eu­ro­py, co świad­czyło o tym, że se­zon wa­ka­cyj­ny już się zaczął. Gdy wy­sie­dli przed do­mem ro­dziców Poli, za­parło im dech w pier­siach. Po­czu­li, że zna­leźli się w nie­zwykłym miej­scu. Ich go­spo­da­rze miesz­ka­li w par­te­ro­wej wil­li w sty­lu ka­na­dyj­skim. Dwie okrągłe ko­lum­ny przy wejściu połączo­ne były ze scho­da­mi w sty­lu hisz­pańskim, a mała fon­tan­na od­gry­wała rolę ron­da. Brązo­wo­czer­wo­na dachówka połyski­wała w słońcu jak ta­blicz­ka cze­ko­la­dy. Okna o ościeżni­cach w zbliżonym do da­chu ko­lo­rze zda­wały się ma­chać skrzydłami do nowo przy­byłych. Cały te­ren ogro­dzo­ny był drew­nia­nym płotem w ko­lo­rze kasz­tanów, który har­mo­ni­zo­wał z ko­lo­rem da­chu. W kil­ku miej­scach, sy­me­trycz­nie po obu stro­nach podwórza, przy­ciągały wzrok ni­skie drzew­ka wkom­po­no­wa­ne w bruk i oto­czo­ne ka­mie­nia­mi w ko­lo­rze pia­sku. W po­bliżu widać było po­dob­ne re­zy­den­cje, stojące w bez­piecz­nej od­ległości od sie­bie. Każdą z nich ota­czał płot, co gwa­ran­to­wało miesz­kańcom ano­ni­mo­wość. - O kurczę, Pola, kim są twoi ro­dzi­ce? - za­py­tał Mar­cel z nie­do­mkniętymi ze zdzi­wie­nia usta­mi. - Tato jest ma­ry­na­rzem, a mama ciągle szu­ka swe­go miej­sca w życiu. Od nie­daw­na pra­cu­je w domu przy kom­pu­te­rze. Twier­dzi, że In­ter­net to cały jej świat. Jakoś so­bie radzą. - Jakoś? Chciałbym tak so­bie ra­dzić. O kurczę, jeśli Darłowo jest ta­kie cud­ne jak ten dom, to już mi się po­do­ba. - Widzę, że od mo­je­go ostat­nie­go po­by­tu u was dużo się zmie­niło - za­uważyła Zuza. - A ja­kie tu jest świeże po­wie­trze, czu­je­cie? W Po­zna­niu ta­kie­go nie ma - zawołała Ha­nia. - Szy­mon, dla­cze­go w Po­zna­niu nie ma ta­kie­go po­wie­trza? - Bo w Po­zna­niu nie ma mo­rza - od­po­wie­dział Szy­mon, przy­tu­lając żonę. - No do­bra, Pola, pro­wadź da­lej. Ktoś jest w domu? - Jak wie­cie, ro­dzi­ce są w Hisz­pa­nii, za­fun­do­wa­li so­bie wa­ka­cje z oka­zji trzy­dzie­stej rocz­ni­cy ślubu. W domu po­win­na być moja sio­stra, zna­cie Lenę. Wróciła z Po­zna­nia już ty­dzień temu, po za­li­cze­niu se­sji. Gdy Pola wyciągała swoją wa­lizkę z sa­mo­cho­du, za­ha­czyła o coś w środ­ku i cała za­war­tość bagażu zna­lazła się na pod­jeździe. - Ko­cham cię za to! - roześmiała się Zuza. Po­mogła przy­ja­ciółce spraw­nie za­pa­ko­wać wa­lizkę i poszły da­lej, jak gdy­by nic się nie stało. Zuza jak za­wsze wyglądała zja­wi­sko­wo. Nie tyl­ko in­te­re­so­wała się modą, ale też pro­jek­to­wała i szyła swo­je stro­je. Na­wet do sa­mo­cho­du uszyła so­bie błękit­ny kom­bi­ne­zon z krótkim ręka­wem, który ide­al­nie za­ma­sko­wał jej krągłości, a pod­kreślił pier­si i smukłe ręce. Na­gle z domu wy­biegła z krzy­kiem Lena. - Pola! Szyb­ko, szyb­ko, chodźcie tu wszy­scy. Ra­tun­ku! Ja tam nie wejdę. Przy­stanęli jak wry­ci. - Co się stało? - próbował do­wie­dzieć się Szy­mon. - Uspokój się, nie dra­ma­ty­zuj i po­wiedz, co się dzie­je - drążyła Pola. - Tam, tam, w kuch­ni, cho­dzi. - Kto cho­dzi? - Za­in­te­re­so­wał się tym ra­zem Mar­cel. - Od­dy­chaj, od­dech jest nie­zwy­kle ważny. - Ktoś jest w domu? - do­cie­kała Pola. - Tak. I cho­dzi, w kuch­ - Zo­stańcie tu - roz­ka­zał Szy­mon. - Mar­cel, chodź ze mną. Kie­dy mężczyźni we­szli do domu, Pola próbowała do­wie­dzieć się od sio­stry cze­goś więcej. - Dzwo­nić po po­licję? Co tam się stało? Ktoś się włamał? Uspokój się, Lena, i wszyst­ko nam opo­wiedz. Nie otrzy­maw­szy od­po­wie­dzi, dziew­czy­ny po­sta­no­wiły wejść