Ebook Schronienie epub

ien po­mysł. Ash­ley i ja mie­li­śmy tyl­ko jed­ne wspól­ne za­ję­cia - z hi­sto­rii Sta­nów Zjed­no­czo­nych, z pa­nią Fried­man, któ­rą do­tych­czas lu­bi­łem naj­bar­dziej ze wszyst­kich na­uczy­cie­li. Była eg­zal­to­wa­na i peł­na en­tu­zja­zmu. Dzi­siaj mó­wi­ła o tym, jak wszech­stron­ne były nie­któ­re po­sta­cie hi­sto­rycz­ne, na­ma­wia­jąc nas, że­by­śmy sta­li się ,,ludź­mi re­ne­san­su". Jesz­cze z nią nie roz­ma­wia­łem. Nie roz­ma­wia­łem z żad­nym z mo­ich na­uczy­cie­li poza kla­są. Trzy­ma­łem się z boku. Taki już by­łem. Wiem, że przy­glą­da­no mi się jako ,,temu no­we­mu". Pew­ne­go dnia grup­ka dziew­czyn chi­cho­ta­ła, pa­trząc na mnie, a jed­na po­de­szła i za­py­ta­ła: - Moż mo­gła­bym do­stać twój nu­mer te­le­fo­nu? Za­sko­czo­ny po­da­łem go jej. Pięć mi­nut póź­niej usły­sza­łem chi­chot i mój te­le­fon za­czął wi­bro­wać. Do­sta­łem wia­do­mość tek­sto­wą: Moja przy­ja­ciół­ka uwa­ża, że je­steś przy­stoj­ny. Nie od­po­wie­dzia­łem. Po lek­cji pod­sze­dłem do pani Fried­man. - Ach, pan Bo­li­tar - po­wie­dzia­ła z uśmie­chem, któ­ry roz­pro­mie­nił jej twarz. - Cie­szę się, że cho­dzi pan na moje za­ję­cia. Nie wie­dzia­łem, co od­po­wie­dzieć, więc ogra­ni­czy­łem się do chrząk­nię­cia i ,,dzię­ku­ję". - Nie uczy­łam pań­skie­go ojca - cią­gnę­ła - ale pana wu­jek był jed­nym z mo­ich ulu­bio­nych uczniów. Jest pan do nie­go po­dob­ny. Mój wu­jek. Wiel­ki My­ron Bo­li­tar. Nie lu­bi­łem go i mę­czy­ło mnie wy­słu­chi­wa­nie, jaki to jest wspa­nia­ły. Mój oj­ciec i wu­jek byli so­bie bar­dzo bli­scy, kie­dy do­ra­sta­li, ale po­tem ich dro­gi się ro­ze­szły. Przez ostat­nie pięt­na­ście lat - czy­li w za­sa­dzie od chwi­li mo­je­go po­czę­cia do śmier­ci ojca - bra­cia ze sobą nie roz­ma­wia­li. Pew­nie po­wi­nie­nem wy­ba­czyć wuj­ko­wi My­ro­no­wi, ale ja­koś nie mia­łem ocho­ty. - Co mogę dla pana zro­bić, pa­nie Bo­li­tar? Gdy nie­któ­rzy na­uczy­cie­le zwra­ca­ją się do cie­bie per pan lub pani, brzmi to pro­tek­cjo­nal­nie lub zbyt ofi­cjal­nie. Pani Fried­man jed­nak mó­wi­ła to we wła­ści­wy spo­sób. - Jak pani za­pew­ne wie - za­czą­łem po­wo­li - Ash­ley Kent jest nie­obec­na. - Owszem. - Pani Fried­man była ni­ska, więc z pew­nym tru­dem spo­glą­da­ła mi w oczy. - Wy dwo­je je­ste­ście so­bie bli­scy? - Je­ste­śmy przy­ja­ciół­mi. - Niech pan da spo­kój, pa­nie Bo­li­tar. Może je­stem sta­ra, ale wi­dzę, jak pan na nią pa­trzy. Na­wet pan­na Cald­well jest zła, że nie zwra­ca pan na nią uwa­gi. Po­czer­wie­nia­łem, kie­dy to po­wie­dzia­ła. Ra­chel Cald­well była za­pew­ne naj­go­ręt­szą la­ską w szko­le. - W każ­dym ra­zie - kon­ty­nu­owa­łem, prze­cią­ga­jąc sło­wa - po­my­śla­łem, że może mógł­bym jej po­móc uzu­peł­nić za­le­gło­ści. - W jaki spo­sób? - My­śla­łem, że za­pi­sał­bym te­mat jej pra­cy do­mo­wej no cóż... za­niósł jej. Pani Fried­man ście­ra­ła ta­bli­cę. Więk­szość na­uczy­cie­li uży­wa ta­blic in­te­rak­tyw­nych, ale pani Fried­man lu­bi­ła żar­to­wać, że ,,ona na­le­ży do sta­rej szko­ły - do­słow­nie". Prze­sta­ła wy­cie­rać i spoj­rza­ła na mnie. - Czy Ash­ley pro­si­ła pana o przy­nie­sie­nie jej te­ma­tu pra­cy do­mo­wej? - No, nie. - Za­tem sam pan się tego pod­jął? To był głu­pi po­mysł. Na­wet gdy­by po­da­ła mi ten te­mat, do­kąd miał­bym z nim pójść? Nie wie­dzia­łem, gdzie Ash­ley miesz­ka. - Nie­waż­ne - po­wie­dzia­łem. - Mimo to dzię­ku­ję. Odło­ży­ła gąb­kę. - Pa­nie Bo­li­tar? Od­wró­ci­łem się do niej. - Czy pan wie, dla­cze­go Ash­ley Kent jest nie­obec­na? Moje ser­ce za­czę­ło bić moc­niej. - Nie, pro­szę pani. - Jed­nak się pan nie­po­koi. Nie wie­dzia­łem, po co miał­bym ją okła­my­wać. - Tak, pro­szę pani. - Nie dzwo­ni­ła do pana? - Nie dzwo­ni­ła. - Dziw­ne. - Pani Fried­man ścią­gnę­ła brwi. - Mogę tyl­ko po­wie­dzieć, że do­sta­łam wia­do­mość, iż nie po­win­nam ocze­ki­wać po­wro­tu Ash­ley. - Nie je­stem pew­ny, czy ro­zu­miem. - To wszyst­ko, co wiem - od­rze­kła pani Fried­man. - Są­dzę, że się prze­pro­wa­dzi­ła. Jed­ Umil­kła. - Jed­nak co? - Nie­waż­ne, pa­nie Bo­li­tar. - Znów za­czę­ła wy­cie­rać ta­bli­cę. - Po pro­ niech pan bę­dzie ostroż­ny. ? ? ? Pod­czas prze­rwy śnia­da­nio­wej sta­ną­łem w ko­lej­ce do bu­fe­tu. Za­wsze są�