Ebook Sekretnik Matyldy mobi,epub

ym płasz­czu, owi­nię­ty dłu­gim sza­li­kiem - i za­czę­li słu­chać mor­skiej mu­zy­ki. Ma­tyl­da tego dnia do­ko­na­ła nie­sa­mo­wi­te­go od­kry­cia - mo­rza moż­na słu­chać bez koń­ca! To nie jest wca­le nud­ny, jed­no­staj­ny szum. Mimo po­wta­rzal­no­ści dźwię­ku fal, któ­re ude­rza­ją o brzeg, jego mu­zy­ka jest wciąż nowa, tyl­ko trze­ba c h c i e ć to usły­szeć. I wła­śnie wte­dy, kie­dy Ma­tyl­da u s ł y s z a ł a tę prze­dziw­ną mor­ską sym­fo­nię na szum wia­tru, plusk fal, pisk prze­la­tu­ją­cych mew i od­gło­sy da­le­kich stat­ków, tata po­ka­zał jej ob­ro­śnię­ty blusz­czem sta­ry dom sto­ją­cy przy sa­mej pla­ży i po­wie­dział, że ku­pił go dla nich. Tu, już wkrót­ce, będą miesz­kać wszy­scy ra­zem - mama, tata, Ma­tyl­da oraz oczy­wi­ście kot Ga­wot i nie­roz­łącz­ne jam­nicz­ki Toc­ca­ta i Fuga. Od cza­su kon­kur­su skrzyp­co­we­go, któ­ry wy­gra­ła Ma­tyl­da, mi­nę­ło spo­ro cza­su. Wie­le zmie­ni­ło się w jej ży­ciu. Nie­ocze­ki­wa­nie po­ja­wił się tata, wpro­wa­dza­jąc w upo­rząd­ko­wa­ny świat mamy i cór­ki na­głe zwro­ty i za­wi­ro­wa­nia. Ma­tyl­da, któ­rą za­uro­czył ten nie­zna­ny do­tąd oj­ciec, za­czę­ła ma­rzyć. Ma­rzy­ła, żeby mieć praw­dzi­wy dom. Taki, w któ­rym jest mi­łość i cie­pło, praw­da i uczci­wość i każ­dy ma swo­je wy­jąt­ko­we miej­sce3. Jej ma­rze­nie w pew­nym sen­sie się speł­ni­ło, bo tata bar­dzo chciał na­pra­wić to, że nie było go tak dłu­go, a mama prze­ko­na­ła się, że po­mi­mo tych wszyst­kich lat, kie­dy była sama, za­gu­bio­na, zo­sta­wio­na bez po­mo­cy w wy­cho­wy­wa­niu cór­ki, po­tra­fi jesz­cze wciąż otwo­rzyć ser­ce i wy­ba­czyć ta­cie. To był wiel­ki prze­łom i Ma­tyl­da czu­ła, że trud­no wy­ma­gać cze­goś wię­cej. Tata miesz­kał da­le­ko, miał tam pra­cę, miesz­ka­nie (w któ­rym pa­no­wał za­wsze sza­lo­ny ba­ła­gan), for­te­pian, dwie jam­nicz­ki - Toc­ca­tę i Fugę - i swo­je mu­zycz­ne ży­cie. Mama na­to­miast pra­co­wa­ła nadal w ban­ku, a miesz­ka­ła z cór­ką i ko­tem Ga­wo­tem w ich ma­leń­kim upo­rząd­ko­wa­nym miesz­kan­ku w ka­mie­ni­cy, nie­da­le­ko pani Ali­cji - na­uczy­ciel­ki skrzy­piec, u któ­rej wciąż uczy­ła się Ma­tyl­da. I cho­ciaż dziew­czyn­ka tę­sk­ni­ła za tatą przez wszyst­kie mie­sią­ce szko­ły, a po­tem za mamą, kie­dy na fe­rie i wa­ka­cje jeź­dzi­ła do taty, przy­ję­ła, że tak już wi­docz­nie musi być. Cie­szy­ła się, kie­dy mama za­pro­si­ła ojca na Boże Na­ro­dze­nie, a on od­wdzię­czył się za­pro­sze­niem jej na kon­cert z or­kie­strą, w któ­rym wy­stę­po­wał jako so­li­sta. Wi­dzia­ła, że tata pa­trzy wciąż nie­śmia­ło na mamę i pró­bu­je w lo­cie od­czy­tać każ­de jej ży­cze­nie. Za­uwa­ży­ła, że mama czę­ściej się uśmie­cha, jest roz­pro­mie­nio­na i ślicz­niej­sza niż kie­dy­kol­wiek. Ale nig­dy by nie przy­pusz­cza­ła - na­wet w naj­śmiel­szych swo­ich ma­rze­niach - że może zda­rzyć się coś tak nie­zwy­kłe­go, jak wspól­ny dom nad mo­rzem, w któ­rym będą miesz­kać wszy­scy ra­zem! - Co się sta­ło, Ma­tyl­do? - tata za­nie­po­ko­ił się mil­cze­niem dziew­czyn­ki. - Nie cie­szysz się? - Nie cie­szę? - Ma­tyl­dzie za­drżał głos, od­wró­ci­ła gło­wę, żeby oj­ciec nie za­uwa­żył łez krę­cą­cych się w jej oczach, i spoj­rza­ła da­le­ko w mo­rze, któ­re­go ciem­ny gra­nat sty­kał się na ho­ry­zon­cie z błę­ki­tem nie­ba. - Ale ja się cie­szę, - po­wie­dzia­ła ci­cho. Po chwi­li od­wró­ci­ła się gwał­tow­nie i szyb­kim ru­chem za­rzu­ci­ła mu ręce na szy­ję tak, że ten, za­sko­czo­ny, prze­wró­cił się na pia­sek i za­czął się śmiać. Ma­tyl­da też się śmia­ła, po­da­ła ta­cie rękę i po­mo­gła mu wstać. Za­czę­ła ska­kać, pisz­czeć i tań­czyć z ra­do­ści. Tata przy­łą­czył się do tego tań­ca i wi­ro­wa­li obo­je. Wy­glą­da­li bar­dzo dziw­nie - z nie­sfor­ny­mi wło­sa­mi roz­wia­ny­mi na wie­trze, tań­czą­cy sza­lo­ny ta­niec na środ­ku pla­ży, śpie­wa­ją­cy i klasz­czą­cy ni­czym pier­wot­ni wo­jow­ni­cy. Te­raz Ma­tyl­da sta­ła na brze­gu mo­rza i uśmie­cha­ła się, przy­po­mi­na­jąc so­bie tam­ten wrze­śnio­wy dzień. Mor­ski wiatr owi­jał ją de­li­kat­nie nie­zna­nym, eks­cy­tu­ją­cym za­pa­chem, a ser­ce na­peł­niał ta­jem­ni­czym ocze­ki­wa­niem. Za­czy­na­ła się wio­sna. Za­czy­na­ło się nowe ży­cie w no­wym domu, do któ­r