Sen pod baobabem - Audiobook mp3

"Janusz" i "Grażyna" na wakacjach... Niesamowite jak pięknie pan Tadeusz potrafił zakamuflować swoje kolonialne podejście do ludzi i miejsc, z którymi się spotkał i które odwiedził. Nic nie wkurzało mnie tak bardzo, jak generalizacja - wszyscy są w jednym worku i oczywiście wszyscy są "Afrykanami", bo przecież nie ma znaczenia czy ktoś pochodzi z Senegalu, Konga, Etiopii czy RPA - wszędzie ludzie są jednakowi, mają identyczne podejście do życia, problemów i, co najważniejsze, jednakowo tkwią w marazmie i nie potrafią sobie z niczym poradzić. Ta książka zwodzi i to jeszcze jak! Jest bardzo dobrze napisana, dlatego każdy kto nie ma pojęcia o Afryce Zachodniej (w tym regionie porusza się autor ze swoją ślepą na wszystko żoną Wandą), uwierzy w każde słowo. A słów i opinii jest tu wiele. Szkoda tylko, że każda jest wygłoszona z perspektywy osoby, która nawet nie stara się zrozumieć ludzi, wśród których się znalazła. O kulturze nawet nie wspomnę. Owszem, są piękne opisy obrzędów, ale co z tego, skoro wyłania się z nich obraz ludzi, którzy robią rzeczy, bo tak. Tradycja? Znaczenia? Nic to, autor się nie wgłębia, bo jak kobieta tańczy do rytmu bębnów, to dla niego jest to jakiś obłąkańczy obrządek i kto wie, może rzuciła na niego czar.
Wyjątkiem jest chyba opis Tuaregów, którzy zaimponowali autorowi swoją wolnością i obyczajami. Tutaj faktycznie opis jest neutralny i barwny.
Krew się we mnie burzy, jak czytam opinie, w których chwalone jest to, jak bardzo pan Tadeusz ma gdzieś poprawność polityczną. To jest człowiek, który na Afrykę patrzy jako na jeden kraj, z jednym problemem, jednym wspólnym umysłem i jedną kulturą, bo nawet jeśli opisuje ich wiele, to tak naprawdę mówi zawsze o tym samym.

Książka w stu procentach pokazuje Afrykańską rzeczywistość, bardzo dobrze się ją czyta. Byłem w Afryce, widziałem na własne oczy. Czytając miałem wrażenie, że znów tam jestem...

Polecam