Ebook Siostra Burzy mobi,epub

co od niej usłyszałam, przez chwilę się zastanawiałam. Ale przytłaczająca większość opinii mniej więcej się pokrywała. ,,Absolutnie najlepszy kapitan, u którego pracowałem". Już pierwszego dnia na pokładzie zrozumiałam, dlaczego Theo cieszy się takim szacunkiem wśród żeglarzy. Byłam przyzwyczajona do wrzaskliwych przełożonych, którzy wydawali instrukcje podniesionym głosem i kogo się dało, obrzucali obelgami jak humorzaści szefowie kuchni. Powściągliwość Theo była dla mnie czymś nowym. Przy wydawaniu poleceń mówił bardzo niewiele; głównie obserwował nas z daleka. Na koniec dnia robił odprawę i spokojnym, zrównoważonym głosem wyjaśniał, jakie mamy mocne i słabe strony. Spostrzegłam, że nic nie umyka jego uwadze, a ponieważ miał charyzmę, uważnie wsłuchiwaliśmy się w każde jego słowo. - A tak w ogóle, Guy, żebym więcej nie widział, że podczas ćwiczeń do zawodów po kryjomu palisz papierosy - powiedział kiedyś z lekkim uśmiechem na sam koniec odprawy. Guy zarumienił się aż po cebulki jasnych włosów. - Facet ma chyba oczy z tyłu głowy - mruknął do mnie w drodze z jachtu do naszych pokoi, gdzie mieliśmy wziąć prysznic i przebrać się do kolacji. Pierwszego wieczoru wyruszyłam z pensjonatu razem z resztą załogi zadowolona, że zdecydowałam się do nich dołączyć. Szliśmy wzdłuż portu w Naksos. Nad krętymi uliczkami i białymi domami miasteczka górował podświetlony zamek. Restauracje pękały w szwach od żeglarzy i turystów, którzy raczyli się świeżymi owocami morza i szklanka za szklanką wypijali morze ouzo. Znaleźliśmy małą rodzinną knajpkę w bocznej ulicy. Siedzieliśmy wprawdzie na rozklekotanych drewnianych krzesłach, każdy talerz był z innej parafii, ale podano nam idealne domowe jedzenie. A po całym dniu na morzu wszyscy mieliśmy wilcze apetyty. Byłam tak głodna, że chłopaki aż wybałuszyły oczy ze zdziwienia, obserwując, jak pochłaniam musakę i dokładam sobie ryżu. - Co się tak gapicie? Nigdy nie widzieliście kobiety przy jedzeniu? - spytałam i nachyliłam się, żeby sięgnąć po następny kawałek pity. Theo rzadko dołączał się do naszych wygłupów, rzucając jakieś suche spostrzeżenie i zaraz po kolacji szedł do siebie. Nie chciał uczestniczyć w rajdach po barach. Ja też wkrótce odłączałam się od reszty. Po latach uprawiania profesjonalnego żeglarstwa nie miałam ochoty przyglądać się temu, co mężczyźni wyrabiają po zapadnięciu zmroku. Pod wnikliwym - zielonym - okiem Theo w ciągu kilku dni udało nam się zgrać ze sobą i szybko stworzyliśmy sprawny zespół. Coraz bardziej podziwiałam jego metody zarządzania grupą. Trzeciego wieczoru w Naksos byłam szczególnie zmęczona po ciężkim dniu pod palącym słońcem Morza Egejskiego, więc wstałam od stołu pierwsza. - Cześć, chłopaki - rzuciłam. - Ja już idę. - Ja też - powiedział Theo. - Dobranoc, chłopaki. Proszę, żeby jutro nikt nie przychodził na kacu - dodał i wyszedł za mną z restauracji. - Mogę ci potowarzyszyć? - zapytał, kiedy dogonił mnie na ulicy. - Jasne. - Nagle poczułam się spięta; po raz pierwszy byliśmy sami. Wracaliśmy do pensjonatu wąskimi brukowanymi uliczkami. Księżyc oświetlał białe domki o pomalowanych na niebiesko drzwiach i okiennicach. Za wszelką cenę starałam się podtrzymać rozmowę, ale Theo od czasu do czasu rzucał tylko ,,tak" lub ,,nie" i jego małomówność zaczynała mnie irytować. Gdy doszliśmy do holu pensjonatu, nagle odwrócił się w moją stronę. - Masz niezwykły instynkt do żeglarstwa, Al. Większość kolegów zapędzasz w kozi róg. Kto cię uczył? - Ojciec - odpowiedziałam, zdziwiona komplementem. - Od dziecka pływałam z nim żaglówkami po Jeziorze Genewskim. - Jesteś z Genewy! To wyjaśnia twój francuski akcent. Przygotowałam się na typowe słowa w stylu: ,,Powiedz coś seksownego po francusku", które w tym momencie rozmowy padały z ust większości mężczyzn, ale nic takiego nie nastąpiło. - Twój ojciec musiał być nadzwyczajnym żeglarzem: świetnie cię wyszkolił. - Dziękuję. - Rozbroił mnie. - Jak się czujesz jako jedyna kobieta na pokładzie? Zresztą pewnie nie jest to dla ciebie nic niezwykłego - dodał pośpiesznie. - Szczerze mówiąc, wcale o tym nie myślę. Przyglądał mi się uważnie zza okularów w rogowych oprawkach. - Naprawdę? Wybacz, że to mówię, ale, moim zdaniem, myślisz. Czasem mam wrażenie, że starasz się, by nikt nie zwrócił uwagi na to, że jesteś kobietą, i właśnie wtedy popełniasz błędy. Proponowałbym, żebyś bardziej się rozluźniła i po prostu była sobą. No, ale dobranoc. - Uśmiechnął się przelotnie i ruszył po wyłożonych białymi kafelkami schodach do swojego pokoju. Tej nocy, leżąc w wąskim łóżku, czułam, jak drapie mnie wykrochmalona biała pościel, a policzki pieką z powodu jego krytycznej uwag