Ebook Skandale Polskie mobi,epub

skandal jest często subiektywny. Co dla jednych jest skandalem, dla innych nim wcale być nie musi. Tak jak w satyrycznym wierszyku Mariana Hemara o kanapowej partii komunistycznej w Wielkiej Brytanii uskarżającej się na niedopuszczenie do Telewizji BBC: ,,To, powiadają, skandal, My też mamy zadanie By przed elektoratem stanąć I program swój rozwinąć Wyborcom przed ". Skąd my to znamy? - chciałoby się powiedzieć. I skąd znamy słowo skandal odmieniane przez wszystkie przypadki i pojawiające się we wszelkich kontekstach, aż w końcu traci jakikolwiek sens. Jakże więc wprowadzić tu minimum dyscypliny i wytłumaczyć, o czym ta książka? Przyjęliśmy dość eklektyczne rozumienie ,,skandalu", chyba najbardziej jednak odpowiadające potocznej intuicji. Skandal to dla nas wydarzenie głośne, sensacyjne, szokujące i poruszające opinię publiczną. Takie, o którym właśnie z powodu sensacyjnego i szokującego charakteru opowiada się później przez lata. Jednocześnie są to zawsze wydarzenia niejako z marginesu historii. Poruszyły i podnieciły współczesnych, nie wpłynęły jednak znacząco na bieg dziejów. Dlatego sprawa Dreyfusa nie znalazłaby już miejsca w tym tomie. Skądinąd jednak warto o tych skandalach pamiętać. Ukazują one, często lepiej niż najporządniejsze podręczniki, ducha swoich czasów. Liczba opisanych skandali politycznych, erotyczno-matrymonialnych, towarzyskich, sądowniczo-kryminalnych i tym podobnych zwiększa się w naszej książce w miarę zbliżania się do naszych czasów. Nie dlatego, żeby były bardziej skandaliczne. Po prostu Basia, moja żona, powiedziała mi, że bliższa koszula ciału - wszystkich bardziej interesuje, co im chronologicznie bliższe, z czym bardziej można się utożsamić. Zawsze słucham Basi. Stało się więc i tym razem podług jej życzenia. Zabójstwo Marii Wisniowieckiej Maria Wisnowska, polska aktorka z 2. poł XIX w. Fotografia z ok. 1890 r. Jak wszyscy pamiętamy, w Śnie nocy letniej Szekspira Oberonowi - królowi elfów z lasu ateńskiego - służy skrzat Puk, który na rozkaz władcy oddaje się magii i czarom, a już dla własnej satysfakcji płata figle wieśniakom. Jego czary mają niekiedy skomplikowane i nieoczekiwane konsekwencje, w gruncie rzeczy jest jednak duszkiem bardziej swawolnym niż złośliwym, a już na pewno nieodparcie sympatycznym. W 1884 roku podczas warszawskiej prapremiery Snu nocy letniej rolę Puka zagrała dwudziestosześcioletnia Maria Wisnowska. Sukces był niesłychany. W jednej chwili stała się ulubienicą i gwiazdą Warszawy. Pisze Andrzej Żurowski: ,,Jej Puk zadziwił i zachwycił Warszawę. Należał do ról, którymi w tym właśnie czasie Wisnowska budowała swą krótką, acz oszałamiającą popularność...". W jednomyślnie panegirycznych recenzjach czytamy między innymi: ,,wesołego Puka panna Wisnowska gra wybornie: inteligentna artystka umiała opromienić tę uroczą postać napowietrznego wiercipięty uśmiechem prawdziwej, kipiącej wesołości. Puk panny W. bawi się sam serdecznie swoimi psotami; rzuca się w migotliwy zamęt z szaloną ochotą, z łakomstwem wrażeń cechujących szczerą młodość...". Wisnowska i przedtem nie narzekała na brak powodzenia (w 1881 sześć ról, w 1882 - dziesięć, w tym Doryny w Świętoszku Moliera, w 1883 - siedem, w tym Klary w Zemście Fredry). Teraz jednak, wobec swoistej wisnomanii, propozycje posypały się jak z rękawa. Może nawet zbyt obficie. Dość, że do triumfu Puka już się nie zbliżyła. W roli Ofelii (1888), po której bardzo wiele sobie obiecywała, pomimo nastawionej a priori entuzjastycznie widowni, wypadła wręcz słabo. Pisze Żurowski: ,,Wierni wspomnieniu kreacji Modrzejewskiej recenzenci nie zostawili na Wisnowskiej suchej nitki. Pod eleganckim piórem Rajchmana <>. Żeromski był bardziej dosadny: <>. Biorąc nawet poprawkę na właściwą Żeromskiemu żółciowość sądów, ale i pod uwagę zdanie Rajchmana, irytacja młodego pisarza nie wydaje się pozbawiona racji. <>, <> i <> aktorstwo Wisnowskiej liczyć mogło na poklask głównie rozanielonych panów <>. Tych wszakże zawsze na widowni wielu i aktorstwo zwane dzisiaj <> ma u nich szanse niezachwiane". Tyle że nie tylko o ,,komercyjność" tu chodziło. Żeromski nie bez kozery pisze nie ogólnie o ,,panach", ale bardzo konkretnie, w czym zawarta jest nieprzyjemna sugestia, o ,,oficerach z pierwszego rzędu krzeseł". Nie zapominajmy zaś, że jesteśmy w końcu dziewiętnastego wie