Ebook Słona wanilia tom II mobi,epub

Z wielką ciekawością podeszłam do tej części i muszę napisać, że autor podniósł poprzeczkę jeszcze wyżej niż w części pierwszej i to naprawdę bardzo wysoko. Teraz czekam na część trzecią i poważnie ... drżę z niecierpliwości.
Pierwszy tom bardzo mi się podobał, ale to, co wydarzyło się tutaj, oczarowało mnie i autentycznie zachwyciło. Dało wiarę, że młodzi ludzie mają swoje ambicje, pasje, potrafią szczerze i autentycznie kochać, walczyć o to, na czym im zależy, ale i przeżywać swoje dramaty i rozterki, wątpić w siebie i bliskich, poszukiwać najlepszego dla wszystkich rozwiązania.

Tym razem głównym narratorem jest Amanda, dziewczyna, która w pierwszej części jawiła się jako osoba harda, buńczuczna i dostająca wszystko to, co chce, pracowita i oddana rodzinie pracująca nastolatka, lojalna przyjaciółka. Poznajemy bliżej jej rodzinę i niełatwą, po odejściu matki, codzienność. Świat dziewczyny wiruje wokół, rodziny, chłopaka (tak Tomek został jej chłopakiem ;) ), szkoły i pracy. Wszystko to staje na głowie gdy w dniu jej urodzin pojawia się dawno niewidziana matka, i zaczyna mącić poukładany świat córki. Dodatkowym zmartwieniem okazuje się także nowa dziewczyna w szkole, która również zwróciła uwagę na Tomka, oraz miłosne perypetie pomiędzy Anną i zdradzonym przez Anżelikę, Wojtasem. Wszystko to sprawia, że znów między przyjaciółmi pojawiają się niedomówienia i niesnaski, i nie zawsze zdrowe emocje, które prowadzą do niezwykle zaskakujących wydarzeń.
Nie napiszę już jakich, ale podpowiem by wrażliwi czytelnicy, zaopatrzyli się w zapas chusteczek. Przyznaję, mi one były potrzebne kilkukrotnie, szczególnie gdy na jaw wyszła tajemnica Tomka, skrywana od pierwszej części, to co do niej doprowadziło i kto z tym wszystkim stoi.

Akcja tej powieści to istny emocjonalny rollercoaster, nie potrafiłam się oderwać od tej historii do końca. A im dalej, tym bardziej robiło się jeszcze bardziej emocjonująco i mrocznie, bo przeszłość zaczęła rzucać coraz dłuższe cienie na teraźniejszość, nie pozwoliłaby o niej zapomnieć. Brutalne przypomnienie wydarzeń z przeszłości, przywraca traumy i niechciane, dawno ukryte demony. Autor genialnie oddał emocje towarzyszące wszystkim postaciom, doskonale czuć w tej historii strach, niepewność, momentami zaskoczenie, niedowierzanie, ale i nadzieję, na to, że po każdej burzy wyjdzie słońce, a wszystko się jakoś poukłada, choć w tym momencie nie widać takiej perspektywy.
Fabuła wciągająca w swój świat, wywołała wiele różnych wspomnień, przypomniała emocje im towarzyszące, pozwoliła na chwilę refleksji.
"Słona wanilia" to książka dla młodzieży i o młodzieży, ale myślę, że śmiało i bez najmniejszych oporów może po nią sięgnąć każdy. Autor bardzo obrazowo pisze o marzeniach, pragnieniach i rozterkach młodych ludzi. Zerkniemy na ich relacje rodzinne i przyjacielskie, rodzące się uczucia i to jak nastolatek radzi sobie z ich intensywnością. Nie ma tu zbędnego koloryzowania ani idealizowania i przesadnego romantyzowania miłości, czy przyjaźni. Pokazane zostało tutaj prawdziwe i realne życie przeciętnego nastolatka- bez zbędnego lukru, z wszystkimi jego blaskami i cieniami, słodyczą i goryczą...
Książka napisana bardzo ładnym i przystępnym językiem. Doskonale poprowadzona fabuła i fantastycznie wykreowane postacie. To wszystko składa się na niezwykle spójną, klarowną, wciągającą i gwarantującą doskonałe doznania i emocje historię.
Tak jak wspomniałam wyżej, według mnie już w pierwszym tomie poprzeczka została wysoko zawieszona, a tutaj tylko została podbita wyżej. Nie chce się odkładać historii tej paczki przyjaciół na bok, chce się więcej i więcej... Ja też czekam na więcej...

Czy polecam?
Zdecydowanie tak. Książka (niemal) idealna dla każdego młodszego i tego trochę starszego nastolatka ;) Z ciekawością i olbrzymią niecierpliwością czekam na kolejny tom, bo naprawdę sporo się tu dzieje, emocje szaleją na równi z dojrzewającymi hormonami, pierwszymi zauroczeniami i zwykłymi nastoletnimi kłopotami...

Artur Tojza to zdecydowanie jeden z tych autorów, których książki mogę czytać w ciemno, bo jestem pewna, że mi się spodobają. Choć moją ulubioną powieścią spod jego pióra, póki co pozostanie Farreter to serię ?Słona wanilia? zawsze będę miło wspominać i zapewne kiedyś jeszcze do niej wrócę.

Drugi tom trylogii Słona wanilia? przedstawia dalsze perypetie Tomka, Ami oraz Anny, szczególnie skupia się na pierwszej dwójce, która być może w końcu zrozumie co do siebie czuje. Trzecioosobowa narracja tym razem jest prowadzona głównie z perspektywy Amandy, która wbrew internetowym pozorom nie ma łatwego życia. Jej matka zostawiła jej rodzinę kilka lat temu i nagle po latach przypomniała sobie o jej istnieniu co nie zwiastuje niczego dobrego. Na dodatek do klasy Tomka dochodzi nowa koleżanka o imieniu Diana, która chce namieszać pomiędzy Ami a Tomkiem, który jest ślepy na zaloty koleżanki i sądzi, że skoro obie dziewczyny są modelkami to nadają na tych samych falach.

?Jest dwudziesty siódmy września. Nazywam się Amanda Malinowska, za trzy dni kończę osiemnaście lat i szczerze nie cierpię dorosłości.?

Pierwszy tom był dość lekki w porównaniu z tym co czeka bohaterów w kontynuacji, która zaskakuje obrotem wydarzeń oraz zwrotem akcji, który zmieni wiele w postrzeganiu pierwszego tomu i niektóre sytuacje nabiorą większego znaczenia.

Ponownie muszę pochwalić kreacje bohaterów, która jest przemyślana, dopracowana i zrozumiała. Jeśli chodzi o literaturę młodzieżową nie jest łatwo mnie zadowolić niejednokrotnie natrafiałam na historie, których fabuła była interesująca, ale sami bohaterowie byli tak irytujący, że trudno było dotrwać do końca, ale w ?Słonej wanilii? nie odebrałam zachowania postaci jako za irytującego czy sztucznego. Chociażby Tomek, który był dosłownie ślepy i mało domyślny w kwestii prawdziwych intencji Diany, totalnie mnie nie irytował, a nawet potrafiłam go zrozumieć, bo autor naprawdę umiejętnie poradził sobie z przedstawieniem emocji, wewnętrznych rozterek bohaterów, czego jestem pod ogromnym wrażeniem.

Jednak w tym tomie to Amanda gra pierwsze skrzypce i to o niej warto wspomnieć. Jest to bohaterka, która już dawno temu w mediach wykreowała swój wizerunek, jaki jest zgoła odmienny od jej prawdziwego. Wbrew pozorom ta odważna, pewna siebie dziewczyna nie ma łatwo w życiu. Jej matka bez słowa porzuciła jej rodzinę, by po pięciu latach powrócić oraz ponownie wyprowadzić ją z równowagi. Amanda to empatyczna, wrażliwa dziewczyna, która musiała zbyt wcześnie dorosnąć, by pomóc swojemu ojcu utrzymać rodzinę z pracy modelki, pomimo tego, że marzy o zajmowaniu się czymś całkowicie innym. Ma dość bycia zauważaną jedynie dzięki swojej urodzie. Chciałaby, aby ktoś dostrzegł w niej coś więcej niż śliczna twarz. Autor doskonale poradził sobie z ukazaniem jej postaci, która stoi przed wieloma problemami i dylematami.

Nie zawiodłam się także na fabule, która po raz kolejny została poprowadzona w ciekawym kierunku zaskakując końcowym plot twistem, którego totalnie się nie spodziewałam. W kontynuacji swojej serii Artur Tojza również podjął lekką jak i trudną tematykę, jaką jest wkraczanie w dorosłość, przyjaźń, zazdrość, pierwsze miłości i rozstania, zostawianie za sobą bolesnej przeszłości oraz zaufania w związku. Relacje pomiędzy postaciami zostały należycie przedstawione. Podoba mi się więź, jaka wytworzyła się między przyjaciółmi, którzy śmiało ze sobą rozmawiają i lubią swoje towarzystwo.

Reasumując kolejny tom cyklu Słona wanilia Artura Tojzy na tle poprzednika wypada naprawdę dobrze i mogę stwierdzić, iż podobał mi się nawet bardziej. Pisarz umiejętnie łączy humor z poważniejszą tematyką. Nie można narzekać również na złą kreację bohaterów, ponieważ motywy i intencje postaci są doskonale przedstawione. Sądzę, że trylogia Słona wanilia jest jedną z ciekawszych serii dla młodzieży, którą będę wam polecać, ponieważ wielu młodych dorosłych boryka się z problemami podobnymi do postaci i może się z nimi utożsamić. Moja ocena to 9/10 ze względu na to, że przez część książki trochę przeszkadzała mi zmiana perspektywy na Amandę, bo brakowało mi narracji Tomka, którego bardzo polubiłam w 1 tomie, ale z czasem przestało mi to przeszkadzać.