Słońce umiera i tańczy

łam na pracownię. Miał tę zaletę, że większą część wszystkich czterech ścian stanowiły niespotykanie długie, pionowe okna. Odstawiłam do kąta za szafą wielką rysunkową teczkę i zajrzałam do salonu. Rodzice prowadzili ożywioną rozmowę. Na mój widok zamilkli, jak na komendę. Ojciec spojrzał spłoszony, mama zaś uśmiechem starała się zamaskować zakłopotanie. - Już po pracy? - zapytała, zawijając za ucho kosmyk włosów. - Tak, skończyłam dzisiaj drugi obraz. Udało się wcześniej. A - Chodź, odgrzeję ci obiad. Myśmy już jedli - wstała, nie dając mi dokończyć zdania. - Nie trzeba, jadłam na mieście. Nad czym - I jak ten obraz? Udał się? - uśmiechnął się życzliwie ojciec. Dzielnie sekundował matce. Wyraźnie chcieli coś przede mną ukryć. - Udał się. Jasne, że się udał. Zresztą Konrad mi trochę pomagał. Możecie mi powiedzieć... - Ten Konrad chyba jest tobą zainteresowany, co? Coraz częściej o nim mówisz. Mogłabyś go kiedyś przyprowadzić, chętnie byśmy go poznali, prawda, Jasiu? - zwróciła się do ojca. - To tylko kolega z pracy. Zresztą ma żonę. Daj spokój, mamo. Zachowujesz się, jakbyś na siłę chciała mi wcisnąć kogoś w ramiona i przywiązać węzłem małżeńskim. - Byłabym - przerwała nagle, zakrywając dłonią usta. Ojciec spojrzał na nią karcąco. - Śmiało, mamo. Skończ, skoro już zaczęłaś - roześmiałam się nieszczerze. Zakiełkowało we mnie ziarenko niepokoju. - Masz rację, nie ma co tego ukrywać - skwitował ojciec. - W końcu jesteś dorosła i masz prawo o sobie decydować. Otóż... - To może ja powiem - przerwała mu mama. - Ja to zrobię No, z większą finezją, czy jakoś - No, mówcie wreszcie! - zniecierpliwiłam się. - Bo wiesz, Jagódko, - zaczęła i spojrzała bezradnie na męża, który podniósł do góry brwi i rozłożył ręce, dając jej do zrozumienia, że przed chwilą właśnie odebrała mu prawo głosu. - Ojciec w połowie października musi wyjechać. - To żadna nowość - wzruszyłam ramionami. - Tyle że tym razem na dłużej. Na dwa lata. - Dwa lata? - zdziwiłam się. - No właśnie, dlatego postanowiłam, że ja pojadę z nim. Gdybyś chciał - Powodzenia. Ja się stąd nie ruszam - powiedziałam stanowczo. - Najwyżej czasem do was wpadnę - popatrzyłam na ojca, który zrobił niewyraźną minę. - To nie takie proste. Jadę do Gujany Francuskiej. To dość daleko. - Gujana Francuska? To gdzieś we Francji? - zapytałam ostrożnie. Lekcje geografii nie za bardzo zapadły mi w pamięć. - W północno-wschodniej części Ameryki Południowej - wyjaśnił z charakterystyczną dla siebie skrupulatnością. - Nad Oceanem Atlantyckim - dodała rozmarzona mama, przymykając powieki, pod którymi zapewne widziała już siebie na piaszczystej plaży. - A twoja praca, mamo? - przywróciłam ją do rzeczywistości. - Co z twoją firmą? - Firma poczeka. Zawieszę działalność na ten czas. Wreszcie będę mogła zająć się biżuterią - powiedziała, a jej twarz rozjaśnił radosny uśmiech. Podbiegła do komody i otworzyła szufladę. - Spójrz, co na mnie czeka! Nie musiałam patrzeć. Doskonale znałam każdy kamyk, który tam spoczywał. Mama z upodobaniem demonstrowała swoje skarby każdemu, kto okazał choćby cień zainteresowania. - Gdybyś chciał - zaczęła znowu mama, zerkając na ojca, jakby oczekiwała od niego wsparcia. - Nie chcę jechać, powiedziałam już - wpadłam jej w słowo. - Nie to miałam na myśli - zmieszała się. - Prawdę mówiąc chcieliśmy pojechać sami, Czasem warto odświeżyć uczucie, prawda? Gdybyś jednak chciała przenieść się do cioci Weroni na ten - Do tej nudziary? Mamo, nie jestem małą dziewczynką. Czy ty nie przesadzasz? Zobaczysz, świetnie sobie poradzę. - Dajmy temu spokój - powiedział ugodowo ojciec. - Do wyjazdu mamy jeszcze cztery i pół miesiąca. Przez ten czas Jagoda się zastanowi, prawda? - Nie mam zamiaru się zastanawiać. Nigdzie nie jadę i już. Dwa lata miną jak z bicza trzasnął. Nawet się nie obejrzymy, kiedy będziecie z powrotem. - Jak chcesz - powiedziała mama. W jej głosie brzmiało rozczarowanie. Byłaby spokojniejsza, pakując mnie pod klosz którejś z ciotek. Wciąż chciała traktować mnie jak małe dziecko. Widocznie nie zauważyła, kiedy dorosłam. Na szczęście nie naciskała, a nawet odniosłam wrażenie, że zgodziła się na tę moją samodzielność nad wyraz szybko. Sprawiała wrażenie roztargnionej i pomyślałam, że bardzo już pragnie tego sam na sam z ojcem. - Ale w takim razie trzeba będzie wyremontować mieszkanie po babci. Wolę, żebyś mieszkała wśród ludzi. Tam przynajmniej będziesz miała sąsiadów. - Mam w nosie sąsiadów. Tutaj mam pracownię. - Nie martw się. Zaprojektuję ci miejsce do pracy. - zapaliła się mama i już złapała leżącą na stole kartkę papieru, rozglądając się za ołówkiem