Ebook Słowiańska moc, czyli o niezwykłym wkroczeniu naszych przodków na europejską arenę mobi,epub

­wiań­skiej. Wy­da­rze­nia re­wo­lu­cji bol­sze­wic­kiej i epo­ka sta­li­ni­zmu w Ro­sji oraz nie­daw­na woj na bał­kań­ska po roz­pa­dzie Ju­go­sła­wii po raz ko­lej­ny ujaw­ni­ły tę mrocz­ną za­gad­kę sło­wiań­skiej du­szy, jej dwo­istość i skraj­ność, ła­god­ność i groź­ną pod­stęp­ność. Astol­phe de Cu­sti­ne, fran­cu­ski po­dróż­nik, au­tor gło­śnych li­stów ze­bra­nych w to­mach Ro­sja 1839, za­uwa­żył, że: ,,XIX-wiecz­na cy­wi­li­za­cja ro­syj­ska jest jesz­cze tak bli­ska swych źró­deł, że przy­po­mi­na bar­ba­rzyń­stwo". Wtó­ro­wał mu ży­ją­cy współ­cze­śnie Cy­prian Nor­wid, któ­ry w li­ście do Bro­ni­sła­wa Za­lew­skie­go od­po­wia­dał w ten spo­sób na jego za­py­ta­nie, czy Mo­ska­le gnę­bią­cy Po­la­ków i inne ludy sło­wiań­skie to rów­nież bra­cia Sło­wia­nie: ,,Już­ci oni są Sło­wia­nie i dali tego do­wód od po­cząt­ku; 1. bo się sami rzą­dzić nie umie­li i we­zwa­li Wa­re­gów; 2. bo się upi­ja­ją - ła­two i ści­ska­ją się i pła­czą - ła­two; 3. bo nic ory­gi­nal­ne­go sami od sie­bie po­sta­wić i wy­wieść nie umie­ją bez zu­chwal­stwa i na­śla­do­wa­nia". Tę samą myśl, choć już w po­gar­dli­wym sty­lu, zwykł wy­ra­żać król Prus (1740-1786) Fry­de­ryk Wiel­ki, ini­cja­tor roz­bio­rów Rze­czy­po­spo­li­tej, na­zy­wa­jąc Po­la­ków ,,Iro­ke­za­mi Eu­ro­py", czy­li ludź­mi za­póź­nio­ny­mi w cy­wi­li­za­cyj­nym roz­wo­ju. Rów­no­cze­śnie jed­nak w tym sa­mym cza­sie Jo­hann G. Her­der (1744-1803), je­den z nie­wie­lu ów­cze­snych nie­miec­kich in­te­lek­tu­ali­stów od­no­szą­cych się życz­li­wie do Sło­wian (dru­gim był Fry­de­ryk Nie­tz­sche gło­szą­cy swój pol­ski ro­do­wód), tę samą wła­ści­wość ob­ró­cić po­tra­fił w za­le­tę, rów­no­cze­śnie da­jąc traf­ne wy­tłu­ma­cze­nie wiel­kiej sło­wiań­skiej ka­rie­ry u pro­gu śre­dnio­wie­cza. W My­ślach oflo­zo­fii dzie­jów na­pi­sał: ,,Ludy sło­wiań­skie zaj­mu­ją więk­szą prze­strzeń na Zie­mi niż w dzie­jach mię­dzy in­ny­mi tak­że i dla­te­go, że żyły w więk­szej od­le­gło­ści od Rzy­mian. (...) Byli uczyn­ni, go­ścin­ni aż do roz­rzut­no­ści, byli mi­ło­śni­ka­mi wiej­skiej swo­bo­dy, ale przy tym ule­gli i po­słusz­ni, byli wro­ga­mi ra­bun­ku i gra­bie­ży. (...) Ich han­del nad Bał­ty­kiem znisz­czy­li pół­noc­ni Ger­ma­nie; Duń­czy­cy zbu­rzy­li Wi­ne­tę, a sło­wiań­skie nie­do­bit­ki w Niem­czech każą nam my­śleć o tym, co Hisz­pa­nie uczy­ni­li z Pe­ru­wiań­czy­ka­mi". Ta­jem­ni­ca sło­wiań­skiej du­szy przy­cho­dzi więc z prze­szło­ści i szu­kać na­le­ży jej w miej­scach, w któ­rych sło­wiań­skość ro­dzi­ła się i umac­nia­ła. ZAGUBIONA PRAKOLEBKA Naro­dy jak lu­dzie mają swe okre­sy dzie­cięc­twa i tak jak oni wła­śnie wów­czas kształ­tu­ją swe cha­rak­te­ry. Istot­ną rolę w tym pro­ce­sie od­gry­wa za­rów­no śro­do­wi­sko, w któ­rym za­cho­dzi, jak i wpływ za­an­ga­żo­wa­nych na­uczy­cie­li. W przy­pad­ku na­ro­dów, któ­re jak Sło­wia­nie póź­no po­ja­wi­ły się na hi­sto­rycz­nej are­nie, wpływ na­tu­ral­ne­go śro­do­wi­ska na ich cha­rak­ter jest szcze­gól­nie duży, przy­pusz­czać bo­wiem moż­na, że wła­śnie ono było naj­waż­niej­szym part­ne­rem i na­uczy­cie­lem w trud­nej szko­le doj­rze­wa­nia. To w jego wpły­wie na lu­dzi po­szu­ki­wać na­le­ży owej ta­jem­ni­cy dwo­isto­ści sło­wiań­skiej du­szy. Gdzie więc kształ­to­wał się nasz nie­po­wta­rzal­ny, sło­wiań­ski duch, gdzie sprę­ża­ła się na­sza moc przed wiel­kim sko­kiem w nie­zna­ne? Gdzie le­ża­ła owa pra­sło­wiań­ska ko­leb­ka, zie­mia su­ro­wa czy też mle­kiem i mio­dem pły­ną­ca, Świę­ta Mat­ka i Wiel­ka Na­uczy­ciel­ka? Od­po­wiedź tyl­ko po­zor­nie wy­da­je się oczy­wi­sta. Lud, któ­ry dziś za­miesz­ku­je po­ło­wę Eu­ro­py, nie mógł prze­cież przy­być z ja­kie­goś nie­waż­ne­go za­ścian­ka, nie mógł doj­rze­wać gdzieś w ostę­pach i na pe­ry­fe­riach. Ktoś ze sta­ro­żyt­nych kup­ców, awan­tur­ni­ków czy kro­ni­ka­rzy mu­siał go do­strzec, wspo­mnieć i opi­sać, po­wie­dzieć współ­cze­snym i tym, co na­dej­dą, o wiel­kim na­ro­dzie, któ­ry cze­ka na swój czas. A jed­nak nic ta­kie­go się nie zda­rzy­ło, sta­ro­żyt­ni pi­sa­rze nie wspo­mi­na­ją kom­pe­tent­nie i wia­ry­god­nie o Sło­wia­nach. A ozna­cza to, że nie mie­li na ich te­mat żad­nej pew­nej wia­do­mo�