Ebook Smak szczęścia mobi,epub

oszu­kał? Nie po­win­nam była je­chać do Lon­dy­nu. Mia­łam zo­stać w domu i spę­dzić ten dzień z tobą, mamą, Aaro­nem. - Nie ob­wi­niaj się za to. Zro­bi­łaś to, co pod­po­wia­da­ło ci ser­ce. Te­raz już wiesz, że nie by­ła­byś szczę­śli­wa z Wil­lia­mem. - Dzię­ki - uśmiech­nę­ła się bla­do. Ste­ven de­li­kat­nie do­tknął jej po­licz­ka, jego twarz wy­po­god­nia­ła. - Pa­mię­taj, że za­wsze mo­żesz na mnie li­czyć. Na mamę rów­nież. Bar­dzo się o cie­bie mar­twi­ła, wiesz? - Wiem, prze­pra­szam. Ste­ven po­krę­cił prze­czą­co gło­wą. - Ja za­cho­wał­bym się tak samo. Za­ry­zy­ko­wał­bym dla mi­ło­ści, na­wet gdy­bym wie­dział, że nie mam żad­nych szans. Przy­po­mniał so­bie za­wód, jaki prze­żył, gdy do­wie­dział się, że jego uko­cha­na, obec­nie mama Mii, ko­cha­ła in­ne­go. Po­słał cór­ce uśmiech pe­łen smut­ku. Dziew­czy­na go nie za­uwa­ży­ła. Pa­trzy­ła sen­nym wzro­kiem na plik pa­pie­rów na biur­ku ojca, wy­da­wa­ła się nie­obec­na. Ste­ven wie­dział, że wciąż roz­my­śla o Wil­lia­mie. Był na nie­go wście­kły. Chciał mu wy­mie­rzyć spra­wie­dli­wość. Na­gle jed­nak przy­po­mniał so­bie, że to jemu Mia za­wdzię­cza ży­cie. Bez­sil­ny, wes­tchnął i za­ło­żył ręce na pier­si. 3 Po­ło­wa grud­nia 2013 r. Mia sta­ra­ła się wró­cić do rze­czy­wi­sto­ści. Cho­dzi­ła do pra­cy, wy­wią­zy­wa­ła się z obo­wiąz­ków. Smu­tek ukry­wa­ła pod obo­jęt­nym wy­ra­zem twa­rzy. Ile­kroć Aaron, jej ko­le­ga z pra­cy i przy­ja­ciel, pró­bo­wał z nią po­roz­ma­wiać, tłu­ma­czy­ła się bra­kiem cza­su. Wresz­cie, znie­cier­pli­wio­ny i po­iry­to­wa­ny, za­trzy­mał ją w win­dzie, by wy­du­sić z niej ja­kie­kol­wiek in­for­ma­cje. - Po­wiesz mi, co się dzie­je? - za­py­tał ner­wo­wym to­nem. Mia od­wró­ci­ła wzrok. - Dla­cze­go mnie uni­kasz? - Mam mnó­stwo pra­cy. - Zmy­ślasz, mała. - Prze­stań tak do mnie mó­wić - zde­ner­wo­wa­ła się. - Nie wiem, czy pa­mię­tasz, ale je­ste­śmy ra­ - urwał. - Ko­cham cię. My­śla­łem, że ty mnie rów­nież. - - Jej oczy się za­szkli­ły. - A jed­nak my­li­łem się. - Po­krę­cił z nie­do­wie­rza­niem gło­wą. - Po­wiedz mi, co jest ze mną nie tak. Co spra­wia, że nie chcesz ze mną być? - Je­steś wspa­nia­ły. - Mia czu­ła, że z każ­dą chwi­lą jest jej co­raz bar­dziej sła­bo. Bra­ko­wa­ło jej po­wie­trza. - - Co ta­kie­go? - W męż­czyź­nie bu­rzy­ła się krew. - Nic do mnie nie czu­jesz, praw­da? - To nie tak, jak my­ślisz. - Masz ko­goś? - za­su­ge­ro­wał. Mia, nie ma­jąc po­ję­cia, jak się za­cho­wać, ski­nę­ła gło­wą. Po kil­ku chwi­lach opu­ści­ła win­dę i uda­ła się do biu­ra pana Ken­sleya. Aaron stał da­lej w tym sa­mym miej­scu. Nie wie­dział, do­kąd pójść ani co zro­bić. Nie mógł uwie­rzyć w to, co sta­ło się przed mo­men­tem. W dro­dze do biu­ra Mia za­sta­na­wia­ła się, co może ozna­czać to na­głe we­zwa­nie. Szef cze­kał na nią w ga­bi­ne­cie. - Przy­go­tu­jesz przy­ję­cie świą­tecz­ne - rzu­cił na wstę­pie. - - pró­bo­wa­ła za­prze­czyć. - Aaron ci w tym po­mo­że. To wszyst­ko - do­dał i za­jął się swo­imi spra­wa­mi. Mia wy­szła z po­miesz­cze­nia i nie­śpiesz­nie uda­ła się do swo­je­go sta­no­wi­ska pra­cy. Usia­dła przy biur­ku i pod­par­ła gło­wę ręką. Na­prze­ciw­ko pra­co­wał Aaron. Obo­je uni­ka­li spoj­rzeń w swo­ją stro­nę. Jest co­raz go­ - po­my­śla­ła gorz­ko. - Wszyst­ko się wali. Na­pi­sa­ła SMS-y do Ca­ro­li­ne i Jo­el­le z pro­po­zy­cją spo­tka­nia. Na­stęp­nie za­bra­ła się do pra­cy. Znu­żo­na, czy­ta­ła licz­ne przy­sła­ne przez sze­fa ma­te­ria­ły, któ­re mia­ły być po­moc­ne w na­pi­sa­niu ar­ty­ku­łu. Nie mo­gła się sku­pić. Jej my­śli wciąż krą­ży­ły wo­kół roz­mo­wy z Aaro­nem. Wil­liam zmie­rzał na spo­tka­nie z wy­daw­cą. Pró­bo­wał nie zwra­cać uwa­gi na mi­ja­ne po dro­dze domy ude­ko­ro­wa­ne świą­tecz­ny­mi ozdo­ba­mi ani re­kla­my ze świę­tym mi­ko­ła­jem. Sta­rał się być obo­jęt­ny na za­pach pier­ni­ka do­la­tu­ją­cy z po­bli­skich pie­kar­ni oraz dźwięk ko­lęd śpie­wa­nych w ko­ście­le. Pod­świa­do­mie czuł, że nad­cho­dzą­ce świę­ta znów spę­dzi bez uko­cha­nej. Mimo to nie za­mie­rzał się tym ra­zem za­ła­my­wać. Wszedł do ka­wiar­ni. Przy­siadł się do sto­li­ka, przy któ­rym Ge­rald ze sto­ic­kim spo­ko­jem pił cap­puc­ci­no. - Jak tam ksią�