Ebook Społeczne piętno eurosieroctwa mobi,epub

�w­nież we Wło­szech, w An­glii, Szwaj­ca­rii, Tur­cji i Sta­nach Zjed­no­czo­nych (Ko­zak, 2010). Ko­lej­ne ty­sią­ce osób za udział/po­moc w po­wsta­niu na­ro­do­wym, w ra­mach prze­śla­do­wań i re­per­ku­sji ze stro­ny za­bor­cy, zo­sta­ło wy­wie­zio­nych w głąb car­skiej Ro­sji. Na prze­ło­mie XIX i XX wie­ku roz­po­czę­ła się emi­gra­cja za­rob­ko­wa uboż­szej czę­ści pol­skie­go spo­łe­czeń­stwa. Wy­jaz­dy ,,za chle­bem" były mię­dzy in­ny­mi skut­kiem prze­lud­nie­nia pol­skiej wsi, złe­go sta­nu go­spo­dar­ki oraz uci­sku po­li­tycz­ne­go. Istot­ne zna­cze­nie dla de­cy­zji o wy­jaz­dach mia­ło rów­nież duże za­po­trze­bo­wa­nie na siłę ro­bo­czą w kra­jach Eu­ro­py Za­chod­niej oraz obu Ame­ryk. W po­szu­ki­wa­niu pra­cy i lep­szych wa­run­ków so­cjal­nych jako pierw­sza za­czę­ła mi­gro­wać lud­ność ów­cze­sne­go za­bo­ru pru­skie­go, osie­dla­jąc się przede wszyst­kim w Sta­nach Zjed­no­czo­nych i Niem­czech. Z ko­lei miesz­kań­cy za­bo­ru ro­syj­skie­go i Ga­li­cji, prócz Sta­nów Zjed­no­czo­nych, emi­gro­wa­li do Ka­na­dy oraz kra­jów Ame­ry­ki Po­łu­dnio­wej, np. Bra­zy­lii. War­to do­dać, że oprócz chło­pów i ro­bot­ni­ków po­cho­dze­nia pol­skie­go, emi­gro­wa­ła rów­nież bied­na lud­ność ży­dow­ska. Przed wy­bu­chem I woj­ny świa­to­wej naj­waż­niej­sze sku­pi­ska emi­gra­cji za­rob­ko­wej znaj­do­wa­ły się w Sta­nach Zjed­no­czo­nych, Niem­czech, Ka­na­dzie i Ar­gen­ty­nie (Ko­zak, 2010). Ogól­nie rzecz bio­rąc, oce­nia się, że w do­bie glo­bal­nych mi­gra­cji trans­kon­ty­nen­tal­nych do 1940 roku zie­mie pol­skie opu­ści­ło oko­ło 5 mln osób, z cze­go oko­ło 1,7 mln osie­dli­ło się w Sta­nach Zjed­no­czo­nych (Kacz­mar­czyk, Ty­ro­wicz, 2007). Licz­bę tę uzu­peł­nia­ła bli­żej nie­okre­ślo­na gru­pa osób, któ­re wy­je­cha­ły cza­so­wo, czę­sto se­zo­no­wo do pra­cy, głów­nie do Fran­cji i Nie­miec. Ślu­sar­czyk (2010), od­wo­łu­jąc się do wska­za­nych sta­ty­styk, oce­nia, że spo­śród 5 mln mi­gran­tów opusz­cza­ją­cych zie­mie pol­skie w la­tach 1860-1940 do kra­ju zde­cy­do­wa­ło się po­wró­cić je­dy­nie ok. 20-30%. Tak­że po II woj­nie świa­to­wej na­stą­pił wzmo­żo­ny ruch mi­gra­cyj­ny. Do 1950 roku ma­so­we prze­miesz­cza­nie się lud­no­ści ob­ję­ło od 3 do 4 mln osób. Mi­gra­cje w tym okre­sie spo­wo­do­wa­ne były de­cy­zja­mi po­li­tycz­ny­mi do­ty­czą­cy­mi zmian gra­nic państw oraz przy­mu­so­we­go wy­sie­dla­nia Niem­ców z ,,ziem od­zy­ska­nych" i prze­sie­dla­nia tam lud­no­ści pol­skiej z te­re­nów daw­nej II Rze­czy­po­spo­li­tej od­da­nych Związ­ko­wi Ra­dziec­kie­mu. Ruch mi­gra­cyj­ny zna­czą­co słab­nie w la­tach 1949-1953. Rząd ko­mu­ni­stycz­ny sta­ra się kon­tro­lo­wać i ogra­ni­czać wy­jaz­dy oby­wa­te­li, po­przez wpro­wa­dza­nie róż­ne­go typu ob­ostrzeń utrud­nia­ją­cych otrzy­ma­nie pasz­por­tu. We­dług ofi­cjal­nych sta­ty­styk roz­mia­ry mi­gra­cji na po­cząt­ku lat 50. wa­ha­ją się od kil­ku do kil­ku­na­stu ty­się­cy osób w ska­li roku. W la­tach 60. na­stę­pu­je po­wol­ny wzrost ska­li zja­wi­ska, głów­nie za spra­wą wy­jaz­dów osób do kra­jów Blo­ku Wschod­nie­go. Ruch mi­gra­cyj­ny w tym okre­sie wią­że się rów­nież z re­pa­tria­cją Po­la­ków ze Związ­ku Ra­dziec­kie­go i wy­jaz­da­mi lud­no­ści po­cho­dze­nia nie­miec­kie­go oraz ży­dow­skie­go do Nie­miec i Izra­ela (Da­ni­le­wicz, 2006; Kacz­mar­czyk, 2008). W ko­lej­nej de­ka­dzie, dzię­ki li­be­ra­li­za­cji za­sad ru­chu gra­nicz­ne­go, np. uprosz­cze­nia for­mal­no­ści wy­jaz­do­wych, licz­ba mi­gra­cji za­gra­nicz­nych znacz­nie wzro­sła. I tak, w 1971 roku do NRD wy­je­cha­ło ok. 200 tys. osób, a rok póź­niej - aż 9,5 mln (Kacz­mar­czyk, Ty­ro­wicz, 2007). W la­tach 70. i 80. wy­jaz­dy za­gra­nicz­ne przy­bra­ły ska­lę ma­so­wą. Na­stą­pił bar­dzo gwał­tow­ny, tj. nie­mal sze­ścio­krot­ny, wzrost licz­by mi­gran­tów (Okól­ski, 2002). Sza­cu­je się, że od 1971 do 1980 roku do kra­jów Eu­ro­py Za­chod­niej wy­emi­gro­wa­ło łącz­nie po­nad 4,2 mln Po­la­ków. Lata 80. to okres rów­nie in­ten­syw­ne­go ru­chu mi­gra­cyj­ne­go. Oce­nia się, że w tak zwa­nej de­ka­dzie ,,So­li­dar­no­ści" łącz­na licz­ba mi­gran­tów za­gra­nicz­nych wy­nio­sła od 2,2 do 2,35 mln osób (Kacz­mar­czyk, Ty­ro­wicz, 2007). Do wy­jaz­dów skła­nia­ła lu­dzi po­gar­sza­ją�